Coronalessen om te koesteren

Even terug naar januari 2020. Wat waren jouw goede voornemens? Wenste je ook iedereen ‘gezondheid en geluk’ toe, terwijl je het glas hief op het nieuwe jaar? We dachten toen nog niet aan die onbekende ‘gast’ die wat later ongevraagd in ons leven zou komen.

Dat veranderde snel: het coronavirus slorpte iedere dag meer ‘zendtijd’ op, meer ‘schrijfruimte’ in (online)kranten. Die onbekende gast bleek een steengoede influencer. Toen het eindelijk de naam SARS-CoV-2 kreeg, had het ons dagelijkse leven al behoorlijk op zijn kop gezet. Eerst konden we nog kiezen om het te negeren, maar vanaf 18 maart was er geen ontkomen meer aan: België ging op slot.

Wat maakt ons precies gelukkig?

Ja, dat gevaarlijke virus is er nu nóg: het bedreigt onze gezondheid en ons geluk. We willen dat het meteen vertrekt. Zodat we weer ‘gewoon’ kunnen doen. Maar dat virus zomaar vergeten? Dat zou zonde zijn. Want de coronacrisis zette ook een en ander in beweging. Ik zei het al: een echte influencer.

De pandemie heeft mentale (on)gezondheid op de agenda gezet. Omdat we deze crisis allemaal samen doorspartelen, werd het bijna tastbaar duidelijk wat ons nu precies ‘gelukkig’ maakt. De drastische maatregelen om de verspreiding van het virus tegen te gaan zorgden voor stress en controleverlies, en doen dat misschien nog steeds. We kunnen over veel dingen niet meer zelf beslissen, niet doen wat we belangrijk vinden, niet afspreken met dierbaren. De impact hiervan is zo groot, omdat het gaat over de kern van wat ons gelukkig maakt. Een glimlach krijgen van een buur of klant die je hielp, ergens onderweg een koffie drinken, eens goed lachen met de collega’s… Het zijn die kleine dingen die het verschil maken en ons energie geven.

Willen we dit (nog)?

De coronacrisis (en de lockdown) werkte tegelijk als rem: álles kwam abrupt tot stilstand. Een groep mensen ervaarde hierdoor rust. Plots moesten ze niet ‘nog snel de kinderen afhalen’ of ‘dat rap afwerken’. Een verademing. Want een groot deel van ons maatschappelijk samenleven vandaag is een ratrace: we moeten ‘groeien’, ‘presteren’, streven naar meer ‘succes’. Maar die successen geven ons maar tijdelijk een goed gevoel: we moeten er snel nieuwe nastreven. De stress die hiermee gepaard gaat, maakt ook veel mensen (psychisch) ziek.

Het dwingt ons om na te denken: willen we dit (nog)? We kijken naar die mensen die, om financiële redenen, door ziekte of handicap, al veel langer niet kunnen doen wat ze willen en hierdoor mentaal uitgeput raken. Laten we − als maatschappij − deze coronacrisis als een momentum zien om onze (mentale) gezondheid niet langer ondergeschikt te maken aan een onbeheerst streven naar nog meer welvaart.

2021 staat voor de deur. We zullen elkaar opnieuw het allerbeste toewensen. Gelukkig kunnen we op veel manieren inzetten op gezondheid en geluk, zowel individueel als samen. Laat dát de erfenis van corona zijn.