Man van het leven in een progressief jasje

Als kind wilde ik altijd al rockster worden. Het leek een onrealistische droom, wat ik toen ook besefte, maar vormde toch mijn beeld van een volwassen man. Maar stoer? Dat wilde ik nooit echt zijn. Daarvoor was ik nogal snel in touch met mijn zachte kant.

Mijn vader was voor mij het beeld dat ik had van ‘man zijn’ toen ik opgroeide. Een man met een eeuwig jonge geest, die ook ontzettend behulpzaam is. Mensen helpen vind ik zelf van groot belang, daar probeer ik bewust mee bezig te zijn. Of het nu fysiek of financieel is, alles laten vallen om iemand te helpen, dat vind ik een erg mooie eigenschap. Als je mij naar het ideaalbeeld van de man vraagt, dan zit behulpzaamheid daar dus ongetwijfeld bij.

Mengelmoes van rollen

Mannelijk zijn heeft dan ook te maken met hoe je leeft en wie je bent. Het gaat niet om de kleren die je draagt of met welke auto je rijdt. Hoewel ik natuurlijk ook liever niet rijd met een auto die om de vijf minuten in panne valt. Gebeurt dat wel, dan zal ik mijn eigen platte band wel vervangen. En ja, ik zet ook het vuilnis buiten. Dat voelt bij momenten dus nog wel als ‘mijn rol’ binnen mijn huwelijk, maar tegelijkertijd doe ik ook wel de afwas of hang ik de kleren op. Dat rollenpatroon is steeds meer een mengelmoes geworden, dat zie ik ook in mijn omgeving, en zo heb ik het graag.

“Je emoties en onzekerheden vaker uitspreken, werkt ontzettend bevrijdend.”

Sterke ‘zwakke kant’

Een ‘echte man’ mag sowieso een gezonde dosis zelfvertrouwen hebben, die echter nooit mag overslaan in arrogantie. Dat draag ik erg hoog in het vaandel. Het is aantrekkelijk dat je laat zien waarvoor je staat, wie je bent en daar volstrekt gelukkig mee bent. Zelfvertrouwen houdt ook in dat je weet wanneer je het mis hebt en je even ongegeneerd je excuses kunt aanbieden voor die misstap. Dat is ook mannelijk, en dat heeft dus niks te maken met het laten zien van een ‘zwakke kant’. Het is net heel oprecht en sterk. Dat kan met heel veel woorden, maar evenzeer door subtiele tekens van respect te tonen. 

Onzekerheden uitspreken

Iedereen is, diep in zichzelf, natuurlijk wel wat onzeker over bepaalde dingen. Geef daarom iemand eens een compliment, want dat kan zoveel doen. Vroeger deed ik dat amper en was ik iets minder galant. Nu ben ik me veel meer bewust hoezeer een beetje hoffelijkheid geapprecieerd wordt. Niet enkel bij mijn vrouw, maar ook bij vrienden en collega’s. Het zijn de kleine dingen die het doen. Vriendschappen schat ik evenzeer steeds meer naar waarde. Zo sms’te ik onlangs nog een vriend dat ik hem miste. Zomaar, uit het niets. Of een ‘I love you, bro’, dat zou ik vroeger nooit gedaan − of zelfs gedurfd − hebben. Maar je emoties en onzekerheden vaker uitspreken, werkt ontzettend bevrijdend. Dat definieerde voor mij persoonlijk de overgang van jongen naar man.

Altijd speels

Al wil ik zeker mijn kindsheid nooit verliezen. Ook op dat vlak kijk ik enorm op naar zowel mijn vader, die nog steeds in verschillende bands speelt, als mijn grootvader, die heel veel heeft gereisd en nog steeds zijn klassieke concerten bekijkt, maar dan op YouTube. Ik zou er zo voor tekenen om als hen oud te worden. Ze zijn echt een voorbeeld van hoe ik als mens en man wil zijn.