Youssef Kobo: “Een bedrijf met 2000 mensen op de payroll, maar amper diversiteit? Dat is pijnlijk”

“Voor mij een dubbele espresso”, zegt Youssef Kobo terwijl hij zich in de ogen wrijft. “Het is nodig.” Enkele dagen voor we elkaar treffen in een Antwerpse koffiebar sloeg in Marokko het noodlot toe. Een zware aardbeving herleidde volledige dorpen tot puin, duizenden mensen lieten het leven. Voor Kobo is het ook een persoonlijke klap. Hij is een van de honderdduizenden Belgen die daar geworteld zijn. “Mijn familie komt uit het noorden, zij zijn gelukkig niet getroffen. Maar ik ken genoeg mensen die wel geraakt zijn. Een vriend verloor acht familieleden aan de aardbeving. Het is een ravage.”  

De ramp komt hard aan, maar Kobo is niet het type dat bij de pakken neer blijft zitten. Dat toont hij ook nu. Meteen na de ramp zette hij zijn schouders onder een benefietavond in de KVS in Brussel. Op 19 oktober probeert een resem bekende koppen er zoveel mogelijk geld op te halen voor de slachtoffers.

Het maakt Kobo’s agenda nog wat voller dan die al is. Naast zijn bezigheden als opiniemaker, runt hij een consultancybedrijf en leidt hij A Seat At The Table (ASATT). Met die organisatie wil hij de sociale mobiliteit van jongeren met een migratieachtergrond verhogen. Dat doet ASATT door hen samen te brengen met de absolute top uit de politiek en het bedrijfsleven. Dat blijkt ook nodig, want…

Het gaat niet goed met de diversiteit op onze werkvloeren.

“Nee, het is wel heel pover gesteld. Dat zie ik in de cijfers en met mijn eigen ogen. Van alle OESO-landen kampt enkel Griekenland met een gebrek aan diversiteit op de arbeidsmarkt. Maar dat land is een basket case, een hopeloos geval. Het is ongelofelijk dat België er maar niet in slaagt om mensen met een niet-EU-achtergrond te activeren, zowel in het onderwijs als op de arbeidsmarkt.

“Ik kom op heel veel verschillende plekken, zowel bij multinationals, kmo’s, kabinetten, instellingen, lokale overheden als het middenveld. Daar zie je wel kleur, maar altijd op dezelfde plekken: in de kantine, bij de poetsploeg of aan het onthaal. Als je kijkt naar de bedienden, dan valt dat enorm tegen. Een bedrijf met 2000 mensen op de payroll, maar amper diversiteit? Dat is pijnlijk.”

Het probleem van gebrek aan diversiteit is niet nieuw. Waarom blijft dat aanslepen?

“Ik hoor heel vaak hetzelfde zinnetje: ‘We vinden ze niet.’ Dan antwoord ik telkens hetzelfde: ‘Heb je al eens door het raam gekeken?’ Dat is zo tegenstrijdig. Antwerpen en Brussel zijn twee van de diverste steden ter wereld, maar toch blijft men vissen in dezelfde talentpools: Vlaams, wit en hoogopgeleid. Nochtans is er ook daarbuiten zo ontzettend veel talent. 

“Blijkbaar ontbreekt het ons aan de expertise om die bronnen aan te boren. Men weet niet hoe men die mensen moet inschakelen. In West-Vlaanderen zijn er veel openstaande vacatures. Voka West-Vlaanderen zoekt daarvoor nu personeel in India en Mexico, terwijl er in de centrumsteden zo’n groot potentieel zit. Dat is toch een Belgenmop?”

De status quo is nog lang niet doorbroken. Welke positieve signalen of evoluties sterken u om door te gaan?

“De situatie is hopeloos, maar dat houdt ons niet tegen (lacht). Er is genoeg om ons aan op te trekken. Er is zoveel goodwill. Die bedrijven en instellingen willen diversiteit écht. Bovendien is er zoveel jong en divers talent in ons land. Ik sta elke dag opnieuw te kijken van hun goesting, energie en drive. Die groepen hebben elkaar nodig en uiteindelijk zullen ze elkaar vinden. Hopelijk duurt het niet té lang. Dat probeert A Seat At The Table te faciliteren.”

Daarvoor zet u hoog in. U houdt niet van bescheiden activiteiten in achterafzaaltjes. U mikt hoger?

“We hebben de gewoonte om onredelijke vragen te stellen binnen onredelijke termijnen. Hallo ExxonMobil, kunnen we iets op doen op een boorplatform? Hallo Defensie, misschien iets tussen de F-16’s in Kleine-Brogel? Een ontmoeting bij een groot bedrijf? Dan wil ik de CEO erbij. Tegenwoordig mik ik ook al vaker op global CEO’s. Het gekke is eigenlijk dat dat vaak lukt.”

Zo brengt u twee erg verschillende werelden samen. Hoe verlopen die ontmoetingen?

“Dat geeft vonken en af en toe een bliksemschicht (glimlacht). Maar meestal krijg ik goede reacties uit beide kampen. CEO’s laten me vaak weten dat ze écht iets aan die ontmoetingen hebben. Maar het is vooral genieten als ik zo’n jonge gast een klik zie maken. Dat kun je trouwens afmeten aan hun Instagram-feed. Die ziet er heel anders uit nadat ze enkele maanden bij ons zitten. Hun zelfvertrouwen groeit, hun wereld wordt plots groter dan alleen Molenbeek of Borgerhout. Plots zijn ook parlementaire medewerkers, TEW-studenten of juristen op een advocatenkantoor hun peers. Dat maakt echt een verschil.

“Laatst brachten we iemand samen met premier De Croo. ‘Binnenkort een koffietje?’, vroeg ze aan het einde van het gesprek. Twee weken later dronken ze koffie, nog iets later was hij te gast in haar podcast. Schitterend, toch? Ze had plots het zelfvertrouwen om initiatief te nemen. Daar draait het om bij A Seat At The Table. Onze naam komt van een bekende quote van Shirley Chisholm (de eerste zwarte vrouw in het Amerikaanse federale parlement, nvdr): ‘If they don’t offer you a seat at the table, bring a folding chair.’ Dat blijft de essentie. Sta niet te wachten. Breng een klapstoeltje mee en creëer zelf je kansen.”