Grenzeloze liefde: ‘We lijken meer op elkaar dan de mensen denken’

De samenleving wordt in ijltempo diverser. Ook het aantal gemengde koppels groeit. Ondanks cultuurverschillen voelen zij zich niet zo anders. Toch zijn ze dat voor de buitenwereld vaak wel. Twee koppels getuigen over de rijkdom van interculturele liefde. 

Marie en Dries

“Liefde kent geen kleur. Mensen zien ons soms als anders, maar wij hebben dezelfde zorgen en ambities als eender welk ander gezin.” Marie en Dries zijn bijna tien jaar samen, hebben een zoon en een dochtertje en wonen in Sint-Niklaas. Ze leerden elkaar kennen op een speeddate. “Eigenlijk wilden we daar allebei niet zijn”, vertelt Marie. “Ik was een happy single, maar ik raakte aan de praat met Dries en het klikte. Uiteindelijk waren wij de enigen op dat feest die iemand aan de haak hebben geslagen. (lacht)”

Dries komt uit een traditioneel West-Vlaams gezin, Maries roots liggen in Senegal. Hij is niet echt met geloof bezig, Marie is gelovig opgevoed. Ze feesten en koken volgens twee tradities. “We vieren zowel kerst als Senegalees carnaval”, vertelt ze. “Daar is geen discussie over. Het is een teken van respect en liefde.” Ze zijn ook ritueel getrouwd. “In mijn cultuur heeft zo’n religieuze trouw voorrang op de wettelijke”, vertelt ze. “Dat was belangrijk voor mij. We hebben een groot tuinfeest gegeven, met veel volk. Het was heerlijk chaotisch, zoals Afrikaanse feesten wel eens durven zijn. (lacht)”

Beide families hebben het koppel omarmd, al was het wennen. Er was die keer dat Marie tegen haar zoontje in haar moedertaal praatte, het Wolof, en dat haar schoonmoeder verbaasd vroeg waarom ze dat deed. “Zulke opmerkingen komen meestal voort uit onwetendheid”, zegt ze. “Ik ben de eerste in de familie van Dries met een andere culturele achtergrond.” Marie houdt de Senegalese cultuur levend in haar gezin. “Zo eten we graag frietjes met stoofvlees. Maar ook kip yassa, rijst met kip in citroen-uiensaus, en mafé, rijst met pindasaus.”

Ook de namen van haar kinderen steunen op een mooie Afrikaanse traditie. “Onze zoon, Kayal, draagt de naam van mijn vader. Onze dochter, Anna, die van mijn moeder.” Zulke beslissingen zijn niet altijd evident. “Over de naam van onze dochter hebben we lang gediscussieerd”, zegt ze. “Maar ik eet, praat en kleed me al Belgisch. Ik wilde niet nog iets opgeven. Dries begreep dat. Het is soms water bij de wijn doen, maar uiteindelijk vinden we altijd wel een middenweg.”

Die voortdurende zoektocht heeft hen enorm verrijkt. “Ik ben de mens anders gaan bekijken”, zegt ze. “Minder zwart-wit. We bestaan uit heel veel grijstinten. Achter het uiterlijk van iemand zit soms meer diepgang dan je denkt. Op dat vlak is mijn relatie met Dries een echte eyeopener geweest.”

Aude en Görkem

Het liefdesverhaal van Aude en Görkem uit Gent leest als een sprookje. Ze leerden elkaar kennen tijdens een wandelvakantie in Cappadocië, waar hij berggids was. “Toen ik hem naar me zag lachen op de luchthaven was er meteen een klik. Een vonk zelfs”, vertelt ze. “Ik was die reis niet van hem weg te slaan. Op een avond belandden we op café in een bergdorpje. Daar hebben we tot diep in de nacht gebabbeld. Na een week samen wandelen, wilde ik al met hem trouwen.”

Eenmaal thuis volgde een periode met veel liefde en ellenlange Skype-gesprekken. Het kersverse koppel besloot dat ze elkaar ondanks de afstand niet wilden opgeven. Dus trok Aude wanneer ze maar kon naar Turkije. “Ik heb heel snel zijn vrienden en familie leren kennen en werd meteen officieel als schoondochter geïntroduceerd. Niet alleen bij zijn ouders en grootouders, maar ook bij alle buren. Ik moest bij iedereen op bezoek, baklava eten en knikken tegen al die lieve Turkse oma’s die me wijsheden vertelden waar ik niks van begreep. (lacht)”

Aude leerde er veel van. “Ik ben heel ruimdenkend opgegroeid”, zegt ze. “Toch heb ik mezelf betrapt op clichématig denken. Zo had ik me heel bedekt gekleed voor de eerste ontmoeting met zijn familie, ook al was het superheet. Ik dacht dat dit zo hoorde. Maar toen ik aankwam, bleek dat de vrouwen gewoon frisse zomerkleding droegen. Toen voelde ik me wel betrapt.”

Het koppel besloot zich in België te vestigen. Maar voor Görkem was de grote vraag hoe hij hier een leven kon opbouwen. Als master in de sportwetenschappen had hij een goede baan in Turkije. Hier kon hij ondanks zijn hoge diploma heel lang niet werken. “Zonder verblijfsvergunning mocht dat niet”, vertelt Aude. “Hij ging wel fulltime naar de Nederlandse les. Maar dat hij geen geld verdiende was zwaar voor hem. Daar kwam nog bij dat hij niet naar Turkije mocht reizen voor de trouw van zijn zus. Zijn eerste verblijfsvergunning werd onterecht afgekeurd. Dus moesten we de hele procedure opnieuw doen: alle paperassen, bijlagen, aanvragen, een advocaat… Daar was ik echt van geschrokken. Als het voor ons al zo moeilijk was om dat allemaal te regelen, wat dan met mensen die de taal niet spreken?”

Uiteindelijk lukte het toch. Het koppel trouwde in 2014 en heeft drie kinderen. Ze hebben Turkse namen – Eren, Onan en Yade – en de dubbele nationaliteit. Oók Aude. “Turkije is mijn tweede thuisland geworden”, zegt ze. “Maar ook hier proberen we de Turkse cultuur mee te geven. Görkem is moslim maar volgt zijn religie niet tot op de letter. We doen niet mee aan de ramadan, maar we leren onze kinderen wel typische islamitische waarden zoals respect voor ouderen. Elk jaar laten we een schaap slachten in Turkije voor mensen in armoede. Er zijn veel gelijkenissen tussen onze religies en culturen, maar mensen zien dat niet altijd. We lijken meer op elkaar dan we denken.”