Jolien Roets: “Sinds ik moeder ben, besef ik dat iederéén maar wat aanmoddert.”

“Typisch dat al die dingen opeens samenvallen”, zegt radiopresentatrice en dj Jolien Roets lachend. “Een dik half jaar geleden botsten we opeens op onze droomwoning, dus besloten we die te kopen.” Met ‘we’ bedoelt ze zichzelf en haar partner, dj Hakim Chatar. “Ik was hoogzwanger en moest, tussen het moederen door, allerlei formaliteiten regelen om de lening in orde te krijgen. Dat half jaar is een van de stresserendste periodes van mijn leven geweest. Ik heb toch een paar keer goed gehuild in de auto.” Vandaag is de verhuis rond, en gelukkig maar, want er is ondertussen een tweede nageslacht ten huize Roets-Chatar.

Droomde je altijd al van mama worden?

“Ik heb nooit getwijfeld of ik wel kinderen zou krijgen. Al van kindsbeen af wist ik dat dat vroeg of laat mijn pad zou kruisen. Toch was ik ook niet het kind dat in vriendenboekjes schreef: ‘Later word ik… mama’. Ik ben er eigenlijk altijd van uitgegaan dat ik vooral mezelf zou ontplooien als persoon, los van het moeder-zijn. Dat vond ik een evidentie.”

Wat schreef je dan wel in de vriendenboekjes?

“Architect! Dat heeft héél lang op mijn planning gestaan, maar de laatste jaren in het middelbaar had ik geen fijne wiskundeleerkrachten waardoor ik echt een degout van het vak kreeg. ‘Fuck it, ik ga wel iets met taal doen’, besloot de rebel in mij. Het is er dus nooit van gekomen, maar soms kriebelt dat nog. Wie weet keer ik, als mijn avontuur in de radio of de media ooit ophoudt, terug naar de schoolbanken om architectuur te studeren.” 

Je hebt ondertussen een zoon van 2 jaar en een dochter van 2 maanden. Is het moederschap wat je ervan verwacht had?

“Ik denk dat ik redelijk goed voorbereid was op het moederschap in die zin dat ik geen onrealistisch romantisch beeld koesterde. Ik heb veel vriendinnen die al eerder aan kinderen begonnen zijn. Zij deelden hun ervaringen met mij. Uiteindelijk kan niemand voorspellen hoe het moederschap is. Je weet het pas als je het bent. Er zijn heel veel dingen waarvan je achteraf denkt: ah, hoort dat er ook bij? Soms doe ik dingen om mijn kinderen op te vrolijken die er voor de buitenwereld heel raar moeten uitzien… Ik had ook nooit verwacht dat moeder worden me zo emotioneel zou maken, en dat dat gevoel zo dubbel zou zijn: aan de ene kant ben je echt een leeuwin die vecht voor haar welpen, aan de andere kant is het net je achilleshiel, je zwakke plek. Momenteel bevind ik me trouwens nog in de borstvoedingsfase met Mina. Ik zit dus ook nog volop in die hormonale storm.”

Wat voor moeder probeer je te zijn?

“Ik probeer geduldig te zijn. Dat is de grootste uitdaging van het ouderschap, lijkt me. Daarnaast vinden we het belangrijk dat er veel gelachen en goed gecommuniceerd wordt in ons huis. Idris is 2 jaar en discussiëren met een peuter is onmogelijk, maar we proberen wel in gesprek te gaan met hem. Ik hoop dat dat ooit zijn vruchten afwerpt. Verder ligt de focus bij ons op plezier maken. De tijd die we samen spenderen vullen we zoveel mogelijk met onnozel doen en grapjes maken.

“Ik ben geen perfecte moeder, en dat is oké. Ik probeer het niet te zijn en zal dat ook nooit pretenderen. Mensen mogen gerust weten dat ik maar wat doe. Sinds ik moeder ben, besef ik ook dat iederéén maar wat aanmoddert. Ook mijn ouders. Terwijl ik vroeger altijd zei: als ik het half zo goed doe als mijn ouders, dan mag ik mezelf een goede ouder noemen.”

Vraag je jouw ouders dan soms om advies?

“Nee. Mijn broer en ik hebben een heel fijne jeugd gehad. Zoals ik al zei, mijn ouders hebben echt een goede job gedaan met ons, maar de tijden zijn veranderd, en de opvoedingsstijlen ook. Ik heb niet de neiging om mijn mama om educatief advies te vragen – daarvoor bel ik vriendinnen die ook in de ‘kleine kinderen’-fase zitten. Wat ik wel doe is ventileren bij mijn mama. Als ik tegen haar zeg dat ik me niet goed voel of een lastige nacht achter de rug heb, zal ze er alles aan doen om hier snel te staan en me te ontlasten.”

Ga je dan te rade bij boeken over opvoeden?

“Ik moet toegeven dat ik nog geen enkel boek over het moederschap of over opvoeden heb gelezen. Dat soort boeken bezorgt me stress. Er zijn zoveel verschillende meningen en theorieën… Je leest dan toch vooral hoe het bij iemand anders verloopt en dan denk je: fuck, bij mij gaat dat helemaal anders. Dat lijkt me erg frustrerend. Ik ben voorstander van gewoon je buikgevoel volgen en kijken wat het beste werkt voor jou en je kind. Pas op, ik zal niemand veroordelen die wél te rade gaat bij boeken, maar voor mij werkt het niet. Ik krijg bijvoorbeeld ook stress van zelfhulpboeken die je meer inzicht in jezelf beloven. Dat is niets voor mij. Ik heb wel al vaak een beroep gedaan op Google, maar dat gaat dan eerder over praktische zaken. ‘Mijn kind heeft uitslag’ of ‘Mijn kind huilt nu wel heel veel’. Maar ook in die gevallen leert ervaring me dat de situatie afwachten vaak meer oplevert.”

Van één naar twee kinderen gaan is een helse omschakeling, zegt men vaak. Klopt dat in jouw geval

“Voorlopig – hout vasthouden – valt dat goed mee. Idris is een makkelijk kind en Mina is tot nu toe ook een chille baby. Ze heeft veel minder last van reflux dan Idris op haar leeftijd had. Dat is in ieder geval veelbelovend. Hoe dan ook kom je altijd handen tekort. Dat is met twee kinderen nog meer het geval. Je probeert jezelf op te splitsen, maar dat is onmogelijk. Waar ik vroeger alle aandacht aan Idris kon geven, moet ik nu soms kiezen welk kind ik troost. Soms heerst er hier echt chaos en denk ik: fuck my life, kijk mij nu eens. Maar dan probeer ik kalm te blijven, adem te halen. ‘Kalmte kan u redden’, zeg ik altijd. En dat is ook zo. De storm gaat altijd weer liggen. Is van één naar twee kinderen gaan heftig? Ja, natuurlijk, maar ik vind het niet zo dramatisch zwaar als soms beweerd wordt – al is dat heel persoonlijk. Hopelijk wordt Mina net als Idris een makkelijk kind. Ik ken mensen met twee makkelijke kinderen. Het bestaat dus wel!”

Idris is een makkelijk kind zeg je. Heeft hij dat van jou of van Hakim?

“Ik herken eigenschappen van ons allebei in hem. Zijn mond staat bijvoorbeeld niet stil, hij is almaar aan het babbelen en is sterk ontwikkeld op taalvlak. Dat heeft hij zonder twijfel van mij. Hij is ook heel muzikaal, heeft een expressief gezicht en is niet vies van wat drama – dat laatste heeft hij zeker ook van mij. Daarnaast lacht hij veel. Hij is grappig, niet snel verlegen en entertaint graag. De appel is hier niet ver van de boom gevallen.”

Binnen enkele weken zal je weer aan het werk gaan. Kijk je ernaar uit?

“Ja toch wel. Ik geniet van de babybubbel waar ik nu in vertoef, maar ik vind die te eenzijdig. Ik ga graag werken. Ik heb dan ook een fantastische job waarin ik mijn creatieve ei kwijt kan en tussen toffe collega’s zit. Mijn werk is mijn passie. In die zin verlang ik ernaar. Ook het constante moederen is niets voor mij. Ik geef met plezier borstvoeding, maar ik zal ook blij zijn als het voorbij is. De enige bron van voeding zijn is toch een beetje beklemmend. Als Hakim iets wil gaan doen, strikt hij zijn veters en trekt de deur achter zich dicht. Ik moet een uitje nauwkeurig plannen op basis van het eetschema van mijn dochter. En wanneer ik ergens ben, bepaalt de melktoevoer in mijn borsten wanneer de me-time voorbij is. Op die vrijheid van de vader kan ik wel eens jaloers zijn.”

“Ook komen er willens nillens meer huishoudelijke taken terecht bij de vrouw die met moederschapsverlof is. Dat is vanzelfsprekend, want je bent meer thuis. Maar ook dat ben ik na enkele maanden wel beu. Ik zou geen goede huisvrouw zijn. Gelukkig neemt Hakim, wanneer we allebei werken, evenveel huishoudelijke taken op zich. Anderzijds weet ik dat ik deze periode moet koesteren en dat je als mama een unieke band met je kind opbouwt. Na de bevalling van Idris was ik 4,5 maanden thuis. We hebben veel tijd samen gespendeerd. Bij Mina zal ik na 3 maanden weer aan de slag gaan. Daar voel ik me ergens wel schuldig over. Haar afzetten bij de onthaalmoeder – hoe fantastisch die ook is – zal in het begin pikken.”

Hoe bewaar je – in tijden zonder borstvoeding – een goede balans tussen moederen en jezelf zijn?

“Ik heb niet de neiging om me volledig in het moederschap te gooien. Ik ben altijd in de eerste plaats mezelf gebleven. Het voelt dus niet als een uitdaging, maar tijd creëren voor jezelf is dat wel. Ik heb inmiddels geleerd dat je bijvoorbeeld niets voor jezelf kunt doen wanneer je kind thuis is. Daarom focussen we echt op plezier maken wanneer we samen met de kinderen thuis zijn. De momenten voor mezelf of voor het werk kan ik nemen dankzij ons netwerk. Ze zeggen: it takes a village to raise a child, en dat is in ons geval echt wel zo. Wij hebben betrokken grootouders, meters, peters en vrienden. Wanneer Hakim en ik ’s avonds moeten draaien, blijven de kinderen elders slapen. Ik voel me daar niet schuldig over, want zij hebben het geweldig naar hun zin bij bijvoorbeeld hun grootouders.”