Emma Meesseman: ‘Met de Belgian Cats hebben we onze kinderdroom waargemaakt’

“Het einde van het jaar valt voor ons altijd in het midden van een seizoen. Dit jaar hebben we in de week tussen Kerstmis en Nieuwjaar drie wedstrijden. Ik weet dat ik in 2023 mooie dingen heb kunnen verwezenlijken, maar ik heb niet zo heel veel tijd gehad om er echt op terug te kijken. Ik heb wel voor het eerst kunnen zien wat we teweeggebracht hebben met de Belgian Cats. We werden veel meer herkend en ons onthaal terug in België was fantastisch.”

Geeft het een ander gevoel om met onze nationale ploeg te spelen dan met uw Turkse team?

“Bij de Cats speel ik met mensen met wie ik opgegroeid ben. Er is meer fierheid als je je kinderdroom waarmaakt met hen en met de vele fans die ons al van in het prille begin volgen. Pas op, met Fener is het ook speciaal. We hebben een zeer grote fanbase en dat is indrukwekkend. Ik ben blij dat ik deel mocht uitmaken van de allereerste Euroleague-titel voor deze club.”

Wat was voor u tot nog toe het hoogtepunt van uw carrière?

“Ik hou van geschiedenis schrijven, van ‘de eerste keer’ iets doen. En zulke momenten heb ik in mijn carrière al veel gehad: het eerste EK, het eerste WK, de eerste keer naar de Olympische Spelen, een eerste medaille, het eerste goud, de eerste Euroleague, de eerste WNBA… Ik hou aan elk seizoen of elke ploeg supermooie herinneringen over.”

En het dieptepunt?

“Dat is tegelijk ook een hoogtepunt: onze deelname aan de Olympische Spelen in Tokio. We waren zo dicht bij de halve finale en misschien zelfs een medaille. We verloren in de laatste seconden tegen Japan en dat was een echte heartbreak. Na corona en een drukke zomer, want we hadden al een EK gespeeld, was dit moeilijk te verwerken. Ik hoopte wel al meteen dat ik ooit met fierheid zou kunnen terugkijken op de Spelen en niet enkel met teleurstelling. Ik ben er bijna, ik weet dat ik mezelf niets kan verwijten. Ik heb alles gegeven en een van mijn beste toernooien ooit gespeeld, dus spijt heb ik niet.”

Hoe gaat u om met zulke sportieve tegenslagen?

“Ik verlies niet graag, of het nu met basket is of met een simpel spelletje. Ik ben erna wel even slechtgehumeurd, maar dat kun je niet blijven. Basket is een teamsport, dus we trekken ons op aan elkaar en proberen samen onze fouten te verbeteren voor de volgende wedstrijden.”

U hebt een veeleisende sportcarrière. Wat doet u om tot rust te komen?

“Vroeger was dat vooral tekenen, maar dat was waarschijnlijk omdat het veel kouder was in Rusland en ik daardoor minder buiten kwam. Nu doe ik geregeld dingen met mijn teammates. Istanboel is een prachtige stad met veel gezellige plekjes om te ontspannen. Of ik relax door gewoon eens wat te netflixen.”

U hebt 7 jaar in Rusland gespeeld. Hoe was het om daar zo lang te wonen? 

“Voor ik naar Rusland vertrok, keek ik er wat tegen op. Ik had hetzelfde stereotiepe beeld als waarschijnlijk iedereen. Norse mensen, grijs, geen lekker eten, koud… Buiten ‘koud’ was alles fout. Ik heb, voor de oorlog natuurlijk, mensen echt aangeraden om Rusland te bezoeken. Het land heeft een rijke cultuur, mooie steden, lekker eten en ik kon ook echt genieten van een wandeling bij -30 graden.”

Was het een grote aanpassing om daarna naar Turkije te verhuizen?

“Het zijn twee tegenovergestelden, alleen het verkeer is redelijk gelijkaardig. Maar zoals ik al zei, Istanboel is een prachtige stad en ik ben lucky dat ik die mag ontdekken. Mijn favoriete deel aan mijn carrière is dat ik verschillende culturen leer kennen. Niet als toerist, maar door deel uit te maken van de samenleving. Maar mijn echte thuis is Ieper. Ik zeg nooit: ‘I’m going home’ wanneer ik naar mijn appartement ga. Na een lange periode weg van huis verlang ik altijd weer naar mijn echte thuis. Ook hierbij is het van groot belang dat ik goede mensen in de ploeg heb. Ik ben weg van mijn familie, dus voor dat seizoen beschouw ik mijn club als een tweede familie.”

Om aan topsport te doen moet je niet alleen fysiek maar ook mentaal scherp staan. Hoe zorgt u daarvoor? 

“Ik heb al gewerkt met een mental coach en daaruit bleek vooral dat ik dingen moet zoeken om mijn gedachten volledig weg van basket te krijgen. Het helpt me mentaal ook dat ik een goede band heb met de mensen van mijn ploeg, ik kom graag trainen. En mijn moeder komt geregeld op bezoek in Istanboel, dat bezorgt me altijd wat meer ‘thuisgevoel’.”

Als topsporter moet je veel offers brengen. Hoe gaat u daarmee om? 

“Daar begin ik meer en meer bij stil te staan, als ik eerlijk ben. De passie en liefde voor dit leven wegen nog altijd meer door dan de offers die ik breng, maar dat begint toch wat te veranderen. Telkens als ik terug thuiskom, zie ik dat de mensen die ik liefheb ouder geworden zijn. Dat is soms confronterend en angstaanjagend. Vrienden trouwen en hebben kindjes, hebben hun volledige sociaal leven in België opgebouwd en zijn ‘volwassen’, zeg maar. De dag dat de wens voor een ‘normaal leven’ meer gaat doorwegen dan de passie, is de dag dat ik moet stoppen. Ik heb veel meegemaakt en gezien wat anderen moeten ‘missen’, maar wat ik het liefst zou willen recupereren is de tijd met familie en vrienden.”

Denkt u al na over uw leven na uw sportieve carrière? 

“Elke dag, al voor ik effectief begon aan mijn profcarrière. Ik weet het nog altijd niet. Ik denk dat ik wel in de sportwereld ga blijven, maar niet als coach van een ploeg, of als manager. Dat spreekt me op dit moment niet aan. Ik hoop dat ik ooit mijn droomjob tegenkom. Als iemand ideeën heeft, let me know! (lacht)”

Welk sportief doel zou u nog graag bereiken?

“In februari kunnen we ons met de Cats kwalificeren voor de Olympische Spelen in Parijs. Ik zou het graag nog eens meemaken, ditmaal met onze families, vrienden en fans op de tribune. Ze hebben ons zo lang gevolgd en hebben het summum vorige keer niet kunnen meemaken door corona. Ik droomde ervan ooit eens de Spelen te kunnen meemaken, en nu misschien een tweede keer? Dat is echt gek.”