Interview door Sophie Pycke

Brandon Wen: “In het leven moet je risico’s nemen. De vraag is alleen wanneer”

Amper 29 is hij, en Brandon Wen staat al aan het hoofd van de wereldvermaarde Antwerpse modeacademie. De energieke Amerikaan twijfelde eerst nog aan zijn sollicitatie. Kwam zo’n functie niet te vroeg in zijn carrière? ‘Ik heb vertrouwd op mijn instinct. In het leven moet je risico’s nemen, sowieso. De vraag is alleen wanneer je dat doet.’

Tijdens een zomercursus mode in Parijs maakte Brandon Wen tien jaar geleden een daguitstap naar het ModeMuseum, de inmiddels gesloten Walter Van Beirendonck-boetiek en de Academie. “Ik besefte toen al hoe uniek dit universum is. In andere modescholen vind je niet zo gauw zo’n aanstekelijke combinatie van speelsheid, creativiteit en humor”, vertelt Brandon Wen. “Toen al leek het me geweldig om hier ooit directeur te zijn.” Toen hij twee jaar geleden vernam dat Walter Van Beirendonck met pensioen zou gaan, voelde hij een vreemde combinatie van paniek en enthousiasme opborrelen. “Ik dacht: this is it. Het moment waar ik al zo lang van droom. Maar ook: komt dit niet te vroeg? Is dit wel het juiste moment? Een vriend kon me overtuigen. ‘Je hebt een atypisch profiel, maar misschien is dat net wat de Academie nodig heeft.’ Ik besefte dat hij gelijk had. Ik had het mezelf nooit vergeven als ik die jarenlange droom zomaar naast me had neergelegd.” 

Geen generatiekloof

Twee jaar lang werd er volop gespeculeerd over de mogelijke opvolger van Van Beirendonck. Ook Brandon moest de lippen stijf op elkaar houden. Tot deze zomer het verlossende telefoontje kwam en het nieuws wereldkundig werd gemaakt. Zelf studeerde hij nog maar drie jaar geleden af aan de modeacademie. Hij behoort tot dezelfde generatie als de studenten aan wie hij zelf zal lesgeven. “Wat alleen maar een voordeel is. We kijken op eenzelfde manier naar de mode-industrie en we vragen ons allemaal af wat het betekent om in 2022 een modeontwerper te zijn. Allemaal zijn we jong. We proberen onze weg te vinden. We zitten allemaal in the same soup. En dat is goed.” 

Brandon Wen is kind van een Chinese vader en een Spaanse moeder. Zijn moeder is boekhoudster en werkt sinds kort in het bedrijf van zijn vader, een architect en een selfmade businessman die op zijn zestiende helemaal alleen naar Californië verhuisde. Samen met zijn jongere broer groeide Brandon op in Pasadena, een buitenwijk van Los Angeles. Als kind was hij al een ondernemer. Op zaterdag volgde hij modetekenlessen. Maar hij deed ook aan sport, was vicevoorzitter van de studentenraad en zat in een liefdadigheidsclub. “Typisch Amerikaans”, lacht hij. “Mijn ouders hebben me altijd aangemoedigd om te werken en om ruimte in te nemen. Dankzij hen weet ik dat een leven zonder risico’s minder de moeite waard is. Je mag je niet door angst laten verlammen. Risico’s móét je nemen.”

Mijn ouders hebben me altijd aangemoedigd om te werken en om ruimte in te nemen.

Ruimte voor fouten

Op zijn 29ste heeft hij nog niet veel ervaring in een leidinggevende functie. Maar last van het ‘imposter’-syndroom heeft hij niet. “Het voelt allemaal zo organisch. Uiteraard moet ik een steile leercurve beklimmen, maar er is echt niets waar ik niet naar uitkijk om te gaan doen”, zegt hij. “Ik weet dat ik goed ben in communicatie. Dat komt van pas als je rekening moet houden met zoveel verschillende meningen en mensen die allemaal een diepgaand engagement koesteren voor de Academie. Ik wil met iedereen in dialoog gaan. Vaak ontstaan problemen als mensen niet goed uitspreken wat ze willen. Ik moet nu leren hoe anderen te werk gaan, en zij moeten leren hoe ik opereer. Ergens in het midden moeten we elkaar ontmoeten. Het is belangrijk om in die ruimte plaats te laten voor fouten en menselijkheid, en voor eigenheid.”

De jonge directeur gelooft in het idee van ‘leading with softness’. “Leidinggeven door te luisteren, aanvoelen waar ik moet bijsturen en wanneer ik afstand moet houden. Ik ga er geen cursussen voor volgen, maar ik praat er wel over met mensen in en buiten de mode-industrie. Ik leer van de struggles van anderen. Enfin, dat is op dit moment de manier waarop ik deze functie wil aanpakken. Bel me over twee jaar nog eens terug, dan heb ik misschien een heel nieuwe filosofie (lacht).” 

Droom groot

Of de Vlamingen misschien wat meer Amerikaanse durf aan de dag moeten leggen? “Don’t tell them, but yeah. (lacht) Je geraakt pas echt op de plek waar je van droomt als je je eigen grenzen verlegt. Het is een cliché, maar het klopt: dream big en wees niet bang om risico’s te nemen. Maar vertrouw vooral op jezelf, want soms is het net goed om te wachten. Er wordt ons altijd gezegd dat we maar één kans hebben om het te maken. Eén kans om een goeie indruk te maken of om een eigen project van de grond te krijgen. Maar het is ook oké als het tijd vraagt. Ik heb vaak opportuniteiten geweigerd omdat ik er geen klik mee voelde of omdat mijn intuïtie zei dat ik moest wachten. Het is door te wachten dat ik vandaag hier sta.”

07.12.2022
door Sophie Pycke
Vorig artikel
Volgend artikel