Margriet Hermans: “Als mensen scoren met bullshit, vind ik er niets aan”

De muziekwereld is een harde branche. Je moet talent hebben, maar vooral ook hard werken. Was je als kind al competitief?

“Best wel, ja. Ik herinner me zwemwedstrijdjes met mijn broers in de Turnhoutse vaart. Niet om te winnen, wel om mijn eigen prestaties te verbeteren, en dat lukte. Toen ik later aan competitiezwemmen begon, was de coach verbaasd over de tijden die ik neerzette”, kijkt Margriet terug. “We waren thuis met drie jongens en twee meisjes, maar we zijn niet opgevoed in een klassiek genderpatroon. Mijn zus en ik werden even hard gesteund in onze ambities. En ambitie hád ik. Ik heb altijd een instinctieve prestatiedrang gehad. Mijn doel was uitblinken. Als dat niet lukte, haakte ik af. Toen ze me in de volleybalploeg degradeerden, ben ik gestopt. Als ik ergens niet goed in ben, wil ik er geen energie in stoppen. Ik moet altijd bij de beste zijn. Toen ik jong was, voelde dat bijna als een dogma.” vertelt Margriet Hermans.

Had je veel jeugddromen?

“Ik heb altijd gebeten in het leven, als kind al, met een navenant aantal jeugddromen als gevolg. Ik wilde dierenarts of bioloog worden. Of misschien wel animator in de toerismesector. Of buschauffeur. Showbizz is nooit bij me opgekomen. Ik wist wel dat ik goed kon zingen, maar ik wist ook dat ik mijn uiterlijk niet mee had. Uiteindelijk ben ik regentaat gaan studeren onder druk van mijn moeder, maar ik heb nog altijd spijt dat ik mijn goesting niet heb doorgedreven.” legt Margriet Hermans uit.

“Ik stond wel graag voor de klas, als leerkracht sta je tenslotte ook op een podium, maar het heeft me nooit echt gelukkig gemaakt. Toen ik in 1987 doorbrak als zangeres met ‘Een vriend’ heb ik de twee een tijdje gecombineerd. Ik verdiende meer met optreden dan met lesgeven, en op een bepaald moment zei mijn directrice dat ik moest kiezen. Ik was vastbenoemd, dus mocht altijd terugkeren, maar na drie jaar was het wel duidelijk: het klaslokaal was niet langer mijn podium.”

Heb je ooit spijt gehad van de opofferingen die horen bij een carrière in de muziek?

“Nee hoor. Ik heb mijn lichaam natuurlijk wel afgemat, niet alleen tijdens het sporten in mijn jonge jaren, maar ook later, toen ik op het podium stond, en avond na avond het beste van mezelf gaf. Die arbeidsethos heb ik van thuis meegekregen. Mijn vader was warme bakker en mijn moeder stond in de winkel. Van hen heb ik geleerd wat werken is. Ik ben soms over mijn grenzen gegaan, maar anderzijds is dat ook gewoon wie ik ben. Ik heb geen zittend gat. Ik vind geen rust in nietsdoen. Een lege agenda maakt me ongemakkelijk. Ik kan wel eens een halfuur buiten in het zonnetje zitten, maar vraag me niet om een hele dag in de zetel te suffen. Als ik tot rust wil komen, lees ik in bad, studeer ik liedjes in of haal ik het kookboek van de Boerinnenbond uit de kast.” lacht Margriet Hermans.

Het lijkt alsof je weet wat je wil in het leven. Ook het moederschap heb je heel beredeneerd aangepakt.

“Ik heb een aantal doelen in mijn leven behaald, maar mijn dochter reken ik daar niet toe. Kinderen mogen nooit het doel van je leven zijn. Ik ben er rotsvast van overtuigd dat je eerst je eigen leven op een zinvolle manier moet kunnen invullen en dan pas aan kinderen moet beginnen. En misschien moeten mensen makkelijker durven erkennen dat kinderen niets voor hen zijn. Er wordt nog altijd zo gecrispeerd gereageerd wanneer koppels, en vooral vrouwen, te kennen geven kindervrij te willen blijven. Dat is nochtans echte emancipatie: de volledige keuzevrijheid hebben, zonder erom veroordeeld te worden. Wat niet wegneemt dat het voor mij altijd heel duidelijk was: zodra mijn financiële situatie op orde was, wilde ik een kind.” zegt Margriet Hermans.

“Toen ik 36 jaar werd, merkte ik dat die biologische klok geen mythe is. Celien is nu 28 jaar. Ik ben enorm fier op de getalenteerde dame die ze geworden is, maar soms vliegen we elkaar wel eens in de haren. (lacht) Ze is enorm slecht in delegeren, waardoor ze iedereen het werk uit handen wil pakken, maar daar uiteindelijk niet altijd in slaagt, wat mij dan weer nodeloos zenuwachtig maakt. Anderzijds lijken we erg op elkaar. Ook zij is een perfectionist die presteert onder werkdruk. Ik merk dat haar kinderwens zich begint te manifesteren, zeker nu haar vriendinnen zich settelen, maar ik geef haar de goeie raad om te wachten en zich af te vragen of een kind écht in haar leven past.”

Je was jarenlang incontournable in de media. Vind je het makkelijk om andere mensen successen te zien boeken?

“Ik weet dat de showbizz een harde sector kan zijn met veel concurrentiedrang, maar ik heb die over het algemeen altijd als positief ervaren. Ik hoorde via via wel eens achterklap over mezelf, maar daar bleef het wel bij. Vandaag ziet die wereld er allicht helemaal anders uit. Er wordt zó veel talent ontdekt! Kunnen die dan allemaal een plaatsje veroveren?, vraag ik me telkens af. Talent wordt op een andere manier gecommercialiseerd dan 20 jaar geleden. Het is veel meer aan de tijdsgeest gekoppeld. Een product doet drie jaar dienst, en dan is het een kwestie van in die korte tijd veel geld te verdienen. Maar is de kwaliteit van die acts altijd even goed? Ik gun ieder zijn succes, maar soms wordt er toch wat te veel poeha rond gemaakt. Als mensen scoren met bullshit, vind ik er niets aan. Het moet oprecht zijn.” legt Margriet Hermans uit.

Je hebt je bekendheid vaak gebruikt om goede doelen te steunen. Waarom?

“Ik kan wel zeggen dat ik sociaal geëngageerd ben. Het geeft me een fijn gevoel als ik goed kan doen voor een ander. Maar dat engagement moet wel haalbaar zijn. Ik heb zo vaak met een groot hart opgetreden voor organisaties als Artsen Zonder Grenzen, of een topic aan blindengeleidehonden gewijd in televisieprogramma’s als ‘De Zoete Inval’, maar vraag me niet meer om het meterschap op te nemen. Die tijd heb ik niet. Vandaag ga ik nog altijd in op voorstellen van goede doelen, maar ik ben selectiever. Ik heb eens opgetreden met een krakkemikkige geluidsinstallatie en vijftien man voor mijn neus. Ook goede doelen moeten zich professioneel organiseren om relevant te zijn.”

Welke dromen zou je de komende jaren willen realiseren?

“Ik ben ondertussen 67 en al een hele tijd uit de spotlight als zangeres. Maar ik zou graag opnieuw muziek maken. Volgend jaar ben ik 35 jaar zangeres en dat wil ik vieren met een nieuwe plaat. Optreden is verslavend. Elk optreden is een nieuwe uitdaging. Maar ik verlang ook meer en meer naar rust. Ik wil vooral genieten van het leven, samen met mijn man Frank. Samen in de tuin zitten met onze kat Simonne, musea bezoeken en een cruise naar Azië: er komt nog veel moois aan.” zegt Margriet Hermans.