Hugo Sigal is een echte positivo. Daar getuigen ook de woorden van een van zijn laatste nummers van: “Al je zorgen gaan verdwijnen, donkere wolken gaan opzij, de zon blijft altijd schijnen, schijnen voor jou en mij. ”
Waar haalt u die veerkracht vandaan?
“Nicole is altijd mijn drijvende kracht geweest en is dat nu nog. We hebben altijd positief in het leven gestaan. Wij konden alles heel goed relativeren, dat moet ook in deze business. Maar ik moet zeggen dat het niet gemakkelijk is. Ik mis Nicole enorm. Dat kan ook niet anders na vijftig jaar huwelijk. Wij deden alles samen. Gelukkig ben ik gezegend met een ongelooflijke familie en fantastische vrienden waar ik altijd bij terecht kan. Ik moet maar bellen als ik me niet goed voel en ze zijn direct daar. Kort na het overlijden van Nicole heb ik ook een rouwpsycholoog geconsulteerd. Ik voelde dat ik professionele hulp nodig had om mijn verdriet te verwerken. Je moet door een heel rouwproces gaan, dat kan lang duren, maar je moet ook vooruit, dankbaar zijn voor elke dag die je krijgt. Bij de pakken blijven zitten, daar heeft niemand baat bij. “
U bent naar buiten gekomen met uw gevoelens. Beseft u dat u daarmee een groot voorbeeld bent voor het Vlaamse publiek?
“Ik realiseer me dat eigenlijk nu pas. Mensen mogen weten dat ik verdriet heb, mensen mogen weten dat ik fier ben op mijn soloalbum. Waarom niet? Maar niet elke artiest denkt misschien zo en durft zich misschien niet volledig blootgeven. Nicole en ik hebben nooit rolletjes gespeeld. Wij waren op het podium zoals in het echte leven en dat was onze grote kracht naar het publiek toe. Ik ben blij dat ik een voorbeeld kan zijn, dat ik iets kan betekenen voor de mensen en dat ze uit mijn ervaring iets kunnen opsteken. Ik heb het niet gezocht maar het is allemaal organisch gegroeid, gelopen zoals het moest lopen. “
Als je de dingen die je doet, graag doet, dan sta je daar niet bij stil en is geen moeite te veel.
Ook de ziekte van Alzheimer is weer wat meer bespreekbaar geworden.
“Juist omdat we altijd zo authentiek naar buiten zijn gekomen, was het voor ons ook evident om over de ziekte van Nicole te praten. Ze heeft dat allemaal zo moedig gedragen. In 2015 zijn we gestopt met zingen omdat ze het niet meer voelde. Toen Thomas Van Goethem, de scenarist van de Vlaamse jeugdserie #LikeMe, me vroeg om mee te spelen, heb ik lang getwijfeld omdat ik Nicole niet alleen wou laten. Maar zij heeft me over de streep getrokken. Ik ben blij dat ik het gedaan heb. Ik heb Nicole elke keer meegenomen naar alle opnamedagen, zo kon zij er ook nog een beetje bijzijn. Het was wel confronterend omdat in de serie de partner van schooldirecteur Wolfs, mijn rol, leed aan dezelfde ziekte als Nicole, een verhaallijn die heel dicht bij mijn werkelijkheid stond. Maar dankzij de serie is de ziekte ook wat meer onder de aandacht gekomen bij de jeugd. Ik ben later ook peter geworden van de Stichting Alzheimer Onderzoek.”
Naast zanger ben u dus ook acteur?
Theater is mijn eerste grote liefde. Toen ik zes jaar oud was, stond ik al op de bühne met mijn vader en trad ik samen met hem op. Ik heb toen de microbe te pakken gekregen en zie mij hier nu zitten, zeventig jaar later. Datgene kunnen doen, waarvoor je in de wieg gelegd bent, dat is toch zalig! Ik deed niks anders dan dansen, zingen, rolschaatsen en ijsschaatsen in mijn jeugd. Ik zou niet weten welk beroep ik zou kunnen uitoefenen, mocht ik geen artiest kunnen zijn. Dat zit al in mijn lijf van toen ik piepjong was.”
En de bezige bij Hugo blijft gaan …ooit al gedacht om het wat rustiger aan te doen?
“Als je de dingen die je doet, graag doet, dan sta je daar niet bij stil en is geen moeite te veel. Ik ben onlangs om vijf uur opgestaan voor het radioprogramma Weekwatchers op Radio 2. Zo vroeg gaan zingen is eigenlijk niet al te best voor je stem omdat ze nog niet opgewarmd is, maar het hoort bij het uitbrengen en de promotie van een nieuw album. Ik heb dan wel het geluk dat mijn stem door de zovele jaren ervaring goed getraind is en niet van timbre veranderd is zoals soms kan gebeuren met het ouder worden. Ik ben inderdaad druk bezig, maar ik moet toegeven dat dat ook voor een deel vluchten is. Als ik alleen thuis ben, komen de sombere gedachten naar boven en zit ik veel te wenen, dan komen de muren op mij af. Met wat mij nu overkomt mag ik mijn handen van binnen en van buiten kussen. “
Zoveel projecten, zoveel appreciatie.
“Het is ongelooflijk wat er allemaal gaande is. Ik had dat niet verwacht maar ik geniet er met volle teugen van. Mijn rol in #LikeMe, de musical ‘Red Star Line’ van studio 100 wordt opnieuw opgepikt, de winterrevue in theater Elckerlyc die ik gespeeld heb in Antwerpen. Dat geeft me zoveel energie. Ik heb ook een contract bij platenfirma CNR Records op 76 jaar, heb afgelopen zomer drie keer gezongen in ‘Tien Om Te Zien’, mocht de MIA voor ‘Vlaams Populair’ in ontvangst nemen. Ik ben in november vorig jaar meteen op nummer 7 binnengekomen in de top tien van bestverkochte cd’s, met mijn eerste soloalbum ‘Dromen’.”
Van dromen gesproken …heeft u nog een droom die u per se wil realiseren?
“Niet echt, want alles wat ik nu mag doen, is al bonus. Ik zou wel graag nog eens naar Las Vegas gaan en naar Disneyland in Parijs, omdat Nicole en ik daar zo vaak geweest zijn. Maar daar ben ik nog niet klaar voor. Later misschien, als ik wat meer eelt op mijn ziel heb.”
fact
Wie schuift met u aan tafel als u drie artiesten mag uitnodigen voor een etentje?
Zeker Barbara Streisand, dat is een muzikale topper. Ik durf zeggen dat we bijna al haar cd’s en dvd’s hebben. We hebben ze twee keer in concert gezien, een keer in Londen en een keer in Keulen. Toen zaten we op de derde rij met onze mond open. De tweede artiest is een Mexicaanse zanger, Luis Miguel, hier niet zo gekend, maar wij zijn zot van zijn repertoire, puur voor het genot van de muziek. Voor een concert van hem zijn we eens speciaal naar New York gevlogen. En dan is er Diana Ross, een fantastische zangeres, zowel solo als vroeger met ‘The Supremes’. Tom Jones, die we verschillende keren gezien hebben in Las Vegas en Japan, mag ook mee aanschuiven, maar dan zitten we al aan vier, zeker. “
