Carry Goossens: ‘We zouden er allemaal wat meer onze voeten aan moeten vegen’

De ober brengt een nieuw glas wijn. Dadelijk nog een snelle lunch en dan moet Carry Goossens alweer naar een volgende afspraak. De acteur heeft geen haast. “Mooie jurk draag je”, zegt hij. Doet hem denken aan de tijd van toen. Alles komt terug. Laatst ging hij luisteren naar het afscheid van Joan Baez in Antwerpen. “Drie spots en een gitaar. Meer heeft die vrouw niet nodig. Prachtig.” Zo willen wij graag oud worden, zeggen wij. Hij wil oud worden als de Amerikaanse countryzanger Willie Nelson. Rimpels in de bast, roest in de stem, zilveren vlechtjes tot aan zijn middel. Dat moet lukken.

Jij kunt eigenlijk al met pensioen. Dan staan er vaak twee categorieën van mensen op: de eeuwige werker en de genieter. Wie ben jij?

“Een beetje een mengeling, denk ik. Ik ben een werkbeest, altijd geweest. Ik doe mijn job heel graag. Hoe langer, hoe liever zelfs. Omdat ze me jong houdt, ik word constant omringd door jonge mensen. Maar je wordt ook rustiger in al het gedoe eromheen. Ik durf nu ook makkelijker zeggen: ‘Mensen, morgen doe ik even niets, ik ga wat genieten.’ Dat bourgondische is ook een kant van mij. Mijn vrouw en ik vullen elkaar daarin aan. Ik heb mijn sigaretje en drink graag al eens een goed glas wijn. Zij heeft haar yogapraktijk en leeft op veel vlakken sober. Dus ziet zij erop toe dat ik niet te veel bijkom en ik verleid haar om af en toe eens lekker te gaan eten.” vertelt Carry Goossens.

Wanneer heb jij je rust gevonden?

“Ik ben nu 66 en voel me pas echt goed in mijn vel sinds mijn 50ste. Alles wat daarvoor ligt, vervaagt beetje bij beetje. Vanaf die leeftijd krijgt alles wat meer betekenis, weet je beter wie je bent en wat je nog wilt in het leven. Gelukkig zijn, daar streeft natuurlijk iedereen naar. Maar wie te veel zoekt, gaat nooit iets vinden. Ik denk dat te veel mensen onder druk staan: een relatie, de familie, hun werkgever… Alles moet goed zitten. Voor mijn part zouden we er allemaal eens wat meer onze voeten aan moeten vegen. De bluts met de buil nemen en zeggen: bon, ik stop ermee en ga dit doen. Met de kans dat het niet lukt, maar ik ga het gewoon doen. We zouden onszelf heel wat verwijten besparen van ‘had ik maar…’.” zegt Carry Goossens.

Je hebt zelf een paar radicale beslissingen genomen in je leven.

“Daar heb ik andere mensen niet altijd een plezier mee gedaan, maar soms moet je aan je eigen toekomst denken. Ik heb reclameontwerp gestudeerd aan Sint-Lukas in Brussel en drie jaar in die sector gewerkt. Voor de gele pagina’s van de Gouden Gids heb ik nog autootjes en huisjes getekend. Ik ben nog van de generatie van het potlood, de stift en de kleefletters. Maar intussen had ik mijn weg gevonden naar het amateurtoneel en ik voelde: dit moet ik doen. Dus heb ik op mijn 26ste alles laten vallen om een theateropleiding te volgen.”

“Ik heb ook een eerste, niet geslaagd huwelijk achter de rug. Hoe ging dat in die tijd? Je had verkering en zag elkaar alleen in het weekend. Van samenwonen was geen sprake. Mijn grootste reden om te trouwen was dat ik thuis weg wou zijn. Dat is uiteraard geen goede basis. Het heeft amper twee jaar geduurd.”

In die tijd was ‘flink zijn en volhouden’ een logischere keuze geweest.

“Veel mensen gaan voor zekerheid, maar gezond is dat niet altijd. Natuurlijk, de maatschappij is in veertig jaar tijd heel erg veranderd. Eén van de voordelen van het ouder worden is dat je er een spelletje van kunt maken om te zeggen: ‘hier doe ik niet aan mee’. Van heel die digitale revolutie moet ik bijvoorbeeld niet weten. Ik heb geen smartphone, Facebook, Instagram of Twitter. Laat mij gerust, ik heb zoveel andere dingen te doen! Nee echt, ik zie zoveel mensen rondom mij die compleet verslaafd zijn. Terwijl ik denk: manneke, je bent meer bezig met de virtuele wereld dan met de echte. Wil je jezelf beter leren kennen, dan ga je dat niet doen via Facebook.” legt Carry Goossens uit.

Als publiek figuur word je verondersteld in heel wat dingen mee te draaien. Stoort jou dat?

“Als beginnend acteur móet je in de boekskes komen of meedoen aan spelletjes op tv. Anders leren de mensen je niet kennen en dan gebeurt er niets. Je kunt thuis niet zitten wachten op een telefoontje vanuit Hollywood, zo werkt het niet. Dus als je dan de kans krijgt om op televisie of in het theater iets te doen, dan moet je die grijpen. Ook als het niet ‘Theater Shakespeare’ is of een reeks als Van Vlees en Bloed. Elke jonge acteur moet zichzelf nog leren ontdekken. Neerkijken op de dingen moet je nooit doen. Alleen, als je flauwekul aan het opnemen bent, dan moet je ook wéten dat het flauwekul is.” zegt Carry Goossens.

Heb je zelf in veel flauwekul meegedaan?

“Nee, dat gevoel heb ik niet. Ik heb het geluk gehad dat ik een paar programma’s heb kunnen maken die heel goed zijn aangeslagen bij een groot publiek: FC De Kampioenen of Lili en Marleen, wat ik nog altijd een van de beste reeksen vind die ooit is gemaakt. Maar natuurlijk, ik ben in alle parochiezalen Sint-Cecilia geweest met de flauwste komedies. Als Vlaamse acteurs zijn wij per definitie broodspelers. Ons speelveld is beperkt tot de grenzen van onze taal. Artistiek gezien mag je dan eender welke overtuiging hebben, je moet ook je boterham verdienen. Dus moet je soms je ijdelheid opzij zetten.” legt Carry Goossens uit.

Welke voetprint zou jij graag achterlaten?

“Ik heb drie kleindochters. Liefst zou ik nog meemaken hoe zij opgroeien van kind naar meisje naar vrouw. Ik ben ook zot van mijn beesten. Mijn hond, mijn paarden en geiten, dat is mijn lang leven. En professioneel? Op zich laat je als acteur niet zoveel na: wat beelden, wat foto’s. De echte magie zit in het moment waarop je op de scène staat en dat de camera draait. Wij acteurs, wij zijn fenomenen uit een bepaalde periode van de geschiedenis, die snel bekend en ook rap weer vergeten worden. Die realiteit moet je kunnen accepteren.” vertelt Carry Goossens.