jongeren
Business

Youssef Kobo (A Seat At the Table): Genoeg plek aan tafel voor álle jongeren

22.07.2020
door Fokus-online.be

België is een mooi en divers land, maar als we kijken naar het bedrijfsleven, zie je amper iets van die verscheidenheid. Onze werkvloer is nog steeds overtuigend wit. Wat moet er gebeuren zodat daar verandering in komt? En hoe zorgen we ervoor dat álle jongeren ook álle kansen krijgen om te ondernemen en hun ambities waar te maken?

‘In de Lift’ sprak met Youssef Kobo, oprichter van A Seat At The Table, een organisatie die jongeren in contact brengt met het bedrijfsleven en de politieke wereld, zowel in binnen- als buitenland. Een overzicht van ons gesprek met de gemotiveerde en ambitieuze founder (lees verder onder link):

Over het connecteren van twee werelden

  • [7:48]“A Seat At The Table vertrekt vanuit een simpele analyse. Het bedrijfsleven zegt al jaren dat het geen jongeren vindt met migratieroots of bepaalde socio-economische posities. Het is hetzelfde verhaal in elke sector, instelling, bedrijf of middenveldorganisatie. Het is een zeer urgent, duidelijk pijnpunt, en het lijkt een onoplosbaar probleem. Maar langs de andere kant heb je jongeren die mij benaderen: of ze geïntroduceerd kunnen worden, ze zijn op zoek naar een job, stageplek… Ik word al tien jaar geconfronteerd met twee groepen, actoren die elkaar niet vinden. Maar die wel elkaars neus passeren, naast elkaar leven […] Overal waar je die ivoren torens (verwijzend naar bedrijfsleven en andere organisaties, nvdr.) binnenkomt, zie je alleen maar wit. En als je buitenkomt, zie je alle kleuren van de regenboog. Hoe komt dat? Hoe komt het dat die twee werelden maar niet geconnecteerd worden? Dat heeft me altijd al gefascineerd.”

Over het belang van soft skills op de werkvloer

  • [17:50“Soft skills zijn de grootste uitdaging voor onze leden, dat merk ik tijdens onze activiteiten. Dat zijn basic vaardigheden en interactie met mensen op de werkvloer, zoals op tijd komen, juist aanspreken, met hiërarchie omgaan, binnen een bepaald kader moeten werken… (Die struggle), dat is standaard bij jonge mensen. Zij hebben bepaalde soft skills nog niet, zoals hoe je een e-mail opstelt – niet beginnen met ‘Hey what’s up –, op tijd komen, niet in T-shirt aankomen… Dergelijke zaken moet je er echt insteken. Tijdens de eerste twee jobs gaan ze strugglen, want dan leer je jezelf pas kennen op de werkvloer. Een job komt met een bepaalde verantwoordelijkheid en collega’s, en dat onderschatten ze vaak. Die soft skills zijn dus belangrijk. We socialiseren onze leden en we zijn daar zeer streng op tijdens onze activiteiten. Ik ga altijd die boardrooms scannen: praat iedereen met twee woorden, ik ga zien of er geen backpack op de grond is geslingerd, formuleren ze hun vragen op de juiste manier… Er komt veel bij kijken om iemand klaar te stomen van het onderwijs richting de arbeidsmarkt. Daar vinden we toch nog een gap in ons land.”

Er komt veel bij kijken om iemand klaar te stomen van het onderwijs richting de arbeidsmarkt. Daar vinden we toch nog een gap in ons land.

Over zijn favoriete plek op aarde

  • [23:30]: “New York. Het is een cutthroat environment, iedereen is relentless, infinite possibilites, infinite opportunities. Ik ben ondertussen misschien al tien keer geweest, en heb eerder al 28 leden mee naar New York genomen, naar 23 bedrijven tijdens Thanksgiving week, gewoon om hen die ambitie mee te geven. Ik wil die ambitie erin pompen, ondernemerschap en zelfredzaamheid. Als er één plek is waar je die zaken vindt, dan is het wel New York. Aan NY heb ik mijn hart verloren. Als ik die eerste stap zet op JFK, dat geeft mij een boost van energie en motivatie […] Rondlopen in Manhattan geeft je zoveel energie en goesting om iets te doen, en harder te lopen, harder te knokken, harder te vechten […] En dat is ook het verhaal dat ik met A Seat At The Table wil meegeven. Mensen energizen, vooruitstuwen, die push geven… New York ademt dat voor mij gewoon uit, dat is voor mij gewoon de hemel.”

Over het gebrek aan durf in ons land

  • [27:50]: “België is een statisch land. De middelmaat overheerst, we hebben weinig ambitie en visie en we zijn vooral een land van status quo. En niet alleen op vlak van diversiteit – kijk maar naar mobiliteit, klimaat, energie, jongerenwerkloosheid… We bewegen niet. We staan erop te kijken, we stellen vast en zeggen dat het erg is. C’est ça. Peter Drucker, de bekende managementgoeroe, zei ooit: “Culture eats strategy for breakfast.” Je kunt nog zoveel strategizen, als er cultuur binnen een bepaalde organisatie op een bepaalde manier is, dan kun je er nog zoveel plannen tegenaan gooien… dit land beweegt niet. Die mindset zie je zowel in het bedrijfsleven ten dele, het middenveld en in government. En dat is problematisch. Want langzaam maar zeker verliezen we onze welvaart, onze koppositie. We vallen steeds meer naar beneden in rankings en we halen onze schouders op. De middelmaat regeert. Dat is wat me frustreert, dat er zoveel stilstand is. Dat we weinig proberen en durven. Dat zie je ook op de arbeidsmarkt. Van alle geïndustrialiseerde landen heeft België de grootste etnische kloof tussen “allochtone” en “autochtone” werknemers, en tegelijkertijd ook de grootste etnische kloof, achterstelling van allochtone jongeren in het onderwijs. Dat is gewoon absurd. Als je ziet dat drie vierde van de min zesjarigen in onze centrumsteden migratieroots hebben buiten Europa, dan is de som snel gemaakt. Dat betekent dat onze talent pool, waar onze welvaart en welzijn vanaf hangt, en onze sociale zekerheid moet bijspekken, een steeds slechtere positie heeft in onze samenleving, en tegelijkertijd zie je vergrijzing… Dan heb je een spectaculaire formule voor grote problemen. Er is een collectief falen van zowel het bedrijfsleven als middenveld als overheden en politiek om in te grijpen. We staan op de Titanic richting die ijsberg, maar niemand wil tegen de kapitein roepen: doe iets! […] We gooien weer een generatie jongeren weg, maar die zijn wel verantwoordelijk voor jouw en mijn pensioen.””De middelmaat regeert. Dat zie je ook op de arbeidsmarkt. Van alle geïndustrialiseerde landen heeft België de grootste etnische kloof tussen “allochtone” en “autochtone” werknemers, en tegelijkertijd ook de grootste etnische kloof, achterstelling van allochtone jongeren in het onderwijs. Dat is gewoon absurd.”

Over quota op de werkvloer

  • [36:00“Je kunt vaststellen dat quota werken, maar tegelijkertijd blijft het een moeilijke discussie. Ten eerste: we leven in een gepolariseerd klimaat. Twee: er is weinig animo voor dergelijke maatregelen, en drie: je krijgt er veel weerstand op, zowel maatschappelijk als op de arbeidsmarkt. De zeitgeist van meer vrouwen in raden van bestuur, het besef dat het niet meer van deze tijd is om een old boys club aan de macht te hebben, dat is er. Maar het draagvlak om meer diversiteit op de werkvloer te hebben, is er niet. Omwille van het gepolariseerd klimaat, omwille van 30 jaar Vlaams Belang en maatschappelijke zaken die zijn misgelopen. Er is net heel veel wrijving, frustraties die opborrelen de laatste jaren, en dat gaat alleen maar verergeren […] Kijk, van quota wordt niemand happy. Maar dan denk ik: ik ga gewoon non-stop blijven connecteren, de verschillende werelden met elkaar in contact brengen op een positieve en oprechte manier, en daar gaan dingen uit voortvloeien. Maar je moet ook realistisch zijn: quota gaan er niet komen. Het kan op duizend-en-een manieren worden ontweken. En als het niet gedragen wordt, waarom zou je het dan doen? Als het net populisten en extremisten wind onder de vleugels gaat geven, dan is het een verloren maatregel. Dus we moeten zoeken naar andere manieren om die tewerkstellingscijfers van minderheden in ons land – dat dramatisch slecht is – op te krikken.”
Vorig artikel
Volgend artikel