“Ondanks de kanker van Paolo ben ik het leven altijd van de positieve kant blijven bekijken”
Elk jaar krijgen ongeveer 2.800 Belgen te horen dat ze kanker hebben in hun hoofd- of halsstreek. Dat is niet alleen klap voor henzelf, ook voor hun partners komt het nieuws hard aan. Hoe beleven zij de ziekte van hun geliefde? Op welke steun kunnen ze rekenen? En hoe is hùn leven veranderd?
De benaming ‘hoofd- en halskanker’ slaat op tumoren die zich manifesteren in het gebied rond de keel, de neus, de mond, de tong, het strottenhoofd en de slokdarm. Paolo uit Zaventem had er nog nooit van gehoord toen hij, een tiental jaar geleden, een bolletje ontdekte in zijn keel. Eerst besteedt hij er niet veel aandacht aan. Hij is geen roker en drinker, en denkt dat hij een opgezwollen kliertje heeft. Tot hij, op aandringen van zijn partner Carla, naar de dokter gaat. De uitslag van een punctie is onverbiddelijk: keelkanker.
“Zo’n diagnose van kanker komt als een mokerslag”, vertelt Carla. “Ook al omdat dat het startschot is van een machine die plots op gang komt: Paolo moest zo snel mogelijk worden geopereerd. De chirurgen beslisten om de klier weg te nemen en ook Paulo’s amandelen, om zeker te zijn dat er geen aangetast weefsel zou achterblijven.”
Zo’n diagnose komt als een mokerslag.
Een jaar later duikt de kanker echter opnieuw op, op de tong van Paolo. Er wordt voor een ingrijpende aanpak gekozen: ongeveer een derde van zijn tongweefsel wordt verwijderd. Ook het genezingsproces is een hobbelig parcours, met wekenlange ziekenhuisopnames, een paar inwendige bloedingen en zelfs een kunstmatige coma. “Dat was een zware periode”, getuigt Carla. “Ik werkte toen nog en dat had ik ook nodig om af en toe mijn zinnen te verzetten. Wat ook hielp was dat mijn oudste dochter in die periode een kindje heeft gekregen. Ook voor Paolo was dat iets om zich aan op te trekken. Maar ik heb meer dan eens geweend toen ik de parking van het ziekenhuis afreed.”
Na drie weken beslissen de artsen om Paolo uit zijn coma te halen. Hij weegt dan nog 70 kilo. Stapje voor stapje begint hij aan zijn genezing en revalidatie: opnieuw leren eten, drinken en spreken. De werkgever van Carla gaat heel begripvol met de situatie om en drukt haar op het hart om alle tijd te nemen. “Ook het ziekenhuis zelf heeft ons psychologische hulp aangeboden, maar het was snel duidelijk dat ze aan mij geen werk gingen hebben. Ik zie het leven altijd van de positieve kant, dat was toen niet anders.”
Desondanks ziet Carla een duidelijk verschil in het leven voor de kankerdiagnose en erna. “Paolo was vroeger heel extravert, sociaal, open, maakte veel grappen… dat is wel veranderd. Hij heeft minder vertrouwen in zichzelf én in andere mensen, en is meer in zichzelf gekeerd. Ik snap dat wel, zo’n diagnose heeft enorme invloed op hoe je in het leven staat. Gelukkig hebben we daar als koppel heel veel over gepraat en zijn we er sterker uit gekomen. Maar dan nog: Paolo mag gerust nog meer van het leven genieten. Hij verdient het.”