Opvoeden is geen (wed)strijd

Soms lees ik ergens een citaat dat me even van mijn sokken blaast. Dat gebeurt zelden écht. Maar toch lijkt het soms dat die ene zin er op dat moment speciaal voor mij staat. Om me een lesje te leren of me te herinneren aan een geleerde les. Komt ie dan: ‘Opvoeden is geen (wed)strijd’.

Helemaal akkoord met dat ‘strijd’-stuk. Ik voer geen strijd met mijn dochter van 10 en zoon van 6. We praten en luisteren naar elkaar en hebben een sterk regeerakkoord. Struikelen doen we enkel over een paar uitvoeringsbesluiten. Sommige zijn her-onderhandelbaar, andere niet. Zoals zijn weerzin voor onbekende dingen en de meeste groenten − er is meer in het leven dan komkommer en kerstomaat − en haar uitstelgedrag, dat pijnlijk herkenbaar is. Dochter en zoon hebben elkaar niet gekozen, maar kiezen wel voor elkaar.

Groeien in ouderschap

Strips zijn hun gedeelde waarde. Ook met mijn man is er geen strijdbijl te begraven. We doen ons best, hij doet het beter, we zien elkaar graag en noemen elkaar geen ‘mama’ of ‘papa’. Dat was zowat het enige waarover we het eens waren qua opvoeding, voor we aan hen begonnen. En cours de route zijn we gegroeid in dat ouderschap, naar elkaar toe. En dan komt het. Opvoeden is geen wedstrijd. En toch was ik graag de allerbeste mama geweest. Zo eentje van de grote onderscheiding. De vette 18/20.

Zo eentje…

Niet zo eentje die bakt en kleren naait. Taarten komen van de bakker en kleding uit de winkel. Maar wel zo eentje die oprecht zeeën van tijd heeft om te luisteren naar haar kinderen, om samen te lezen, en die elke naam en ieder verhaal weet van in de klas. Zo eentje die tovert en knutselt en meegeeft hoe de wereld in elkaar zit. En met perfecte lippenstiftmond parelend schaterlacht en toejuicht. Zo eentje die creativiteit en positivisme voedt, hun oog voor schoonheid scherpt, luistert, voelt wat ze nodig hebben. Ook nog onrecht aanklaagt, schouders versterkt en harten verwarmt in een huis vol mindful humor… Zo eentje.

Je best doen, niet zijn

Geen wedstrijd. Niet met anderen. Maar vooral niet met, of eerder tegen, jezelf. Gelukkig, ik zou het niet winnen. Opvoeden is geen marathon of ultrarun, maar iets zonder finish. Het is er altijd. Net zoals een hart dat klopt. Enkel kalmte kan ons redden, en het aanvaarden van ‘wat is’. Je best doen, niet de beste (willen) zijn. ‘Nu’ is belangrijk. Het is een klein woordje en op drukke dagen betekent dat een klein beetje tijd. Want er zijn nog zoveel andere dingen die mijn aandacht verdienen. Vaak is een beetje tijd ook oké. En dat moment is dan helemaal van ‘ons’, daar is dan niks Instagramwaardig aan. Altijd smartphone uit het zicht.

Het beste moment

Zoals toen mijn zoon van 6 bij onze bijna dagelijkse, keiharde kaart(wed) strijd UNO plots riep: ‘De tafel plakt!’ Ik wilde hem met een ‘lievere’ kaart beboeten dan die harde +4 die ik zonder nadenken net op de stapel smeet. Hij leek zelf verwonderd van die woorden. Zo blij dat ik daar was, op dat moment, en we dan naar elkaar keken. Het was absoluut niet te vangen in een Instagramfoto met perfecte filter. Maar het was wel het beste moment van de dag.