Klimaatneutrale voedingsproductie kan alleen als iedereen meewerkt
Jan Moers, Public Affairs-manager Nestlé
Een van de sleutels voor de omslag naar een koolstofarme samenleving komt van de productie van voeding, van boer naar vork. De grote producenten uit deze levensnoodzakelijke sector nemen hun verantwoordelijkheid serieus. Maar ze kunnen deze omslag onmogelijk alleen tot een goed einde brengen.
Dat de voedingsindustrie letterlijk van levensbelang is, behoeft geen enkel betoog. Zonder voldoende voedselvoorziening valt onze levensstandaard en dus ook ons samenlevingsmodel volledig omver. Tegelijk is de hele voedingsketen, van landbouw tot transport, vandaag een belangrijke bron van CO2-uitstoot. Het is dan ook vanzelfsprekend dat het welslagen van de klimaattransitie staat of valt bij de manier hoe we de komende decennia de voeding zullen herdenken.
Dit wordt een lang en complex verhaal dat enkel en alleen een succes kan worden als iedere betrokken partij zijn verantwoordelijkheid opneemt. Dat betekent: telers, voedselfabrikanten, verdelers, overheden en consumenten. Dit verhaal van gedeelde verantwoordelijkheid is ook precies wat Nestlé, de grootste voedselfabrikant ter wereld, vooropstelt. “We zullen dit moeten doen op samenlevingsniveau. Co-creatie en co-responsabilisering zijn de codewoorden”, klinkt het bij Jan Moers, Public Affairs-manager bij Nestlé.
Co-creatie en co-responsabilisering zijn de codewoorden.
“Hierbij zijn we ons ervan bewust dat wij als wereldwijde voedselfabrikant een rol hebben te spelen. Zo gaan we ongeveer 3 miljard euro tussen 2020 en 2025 investeren om onze CO2-uitstoot te verminderen, grotendeels door regeneratieve landbouw ”, gaat Moers verder. “Dat gaat onder meer over ontbossing, preservatie, vermindering van water… Daarnaast hebben we ook al grote stappen gezet, op internationaal maar ook nationaal niveau wat betreft logistics, recyclage van onze verpakkingen en de afvalproductie op onze sites. Zo kreeg ons hoofdkantoor in Brussel een zero waste-certificatie, dankzij belangrijke inspanningen van zowel management als werknemers.”
Dit soort inspanningen voltrekt zich voor voedselbedrijven uiteraard in een economische realiteit. De investeringen inzake duurzaamheid mogen het verdienmodel van de bedrijven dus niet in het gedrang brengen. Dit toont meteen aan hoe belangrijk de inbreng van overheden en andere facilitators is om deze dynamiek de nodige kracht te geven. “Het feit dat we de infrastructuur hebben helpen bouwen waardoor onze koffiecapsules vandaag in de PMD-zak mogen en dus volledig recycleerbaar zijn, illustreert dit. Dat is alleen maar mogelijk gebleken omdat de bevoegde overheden en afvalverwerkers hier mee hun schouders onder hebben gezet en dat wij hen steunden met R&D.”
Als we deze bredere transitie, in al zijn complexiteit en gelaagdheid, willen doen slagen, is het dus essentieel dat er op een correcte manier over voeding gecommuniceerd wordt. Dat is nochtans niet evident, omdat er duidelijk nog een vorm van schroom bestaat om hiermee naar buiten te komen. “Door onze typisch Belgische terughoudendheid durven we hier niet mee uitpakken. Bovendien liggen alle duurzaamheidsinspanningen vandaag onder een vergrootglas en heerst er angst om ten onrechte geassocieerd te worden met greenwashing”, besluit Moers.