kinderen
Gezin

Mijn kind, schoon kind?

13.02.2019
door Daan Vanslembroeck

Kinderen. We zien ze onvoorwaardelijk graag, maar ze kunnen evenzeer het bloed van onder onze nagels halen. Iedere generatie kent zijn ups en downs: de jengelende kleuter, de gamende pre-puber of de tiener die ’s nachts het huis weer binnensluipt. Maar als we terugblikken op alles, hoe tevreden zijn we dan? Enkele bekende koppen bekennen kleur.

Evy Gruyaert
Tv-presentatrice

Welke zalige momenten zijn je bijgebleven bij het opvoeden van je kind(eren)?

“De kleine ‘structuurtjes’ die in zowel hun als mijn leven zijn geslopen. Daarmee bedoel ik dan de herkenbare routine en momentjes die we samen hebben. Elke avond zitten we sowieso eventjes samen in de zetel, één kind aan iedere zijde, en dan knuffelen we wat. Het is hét moment om elkaar goed aan te voelen, eventueel nog iets (kleins) te vertellen en elkaar gewoon te tonen dat we elkaar graag zien. Verder kijk ik met plezier terug op iedere sprong die ze maken, klein of groot. Het is een cliché, maar het gaat ontzettend snel. Als je foto’s bekijkt, besef je pas hoe snel ze progressie maken en opgroeien.”

Zijn er ook momenten waarop je het moeilijker had?

“Het moeilijkste bij het opvoeden van je kind is het zoeken naar een oplossing op maat. Elk kind heeft toch zijn eigen handleiding, en die krijg je er niet bij wanneer het geboren wordt. Het is dus telkens een beetje zoeken naar wat past bij dat kind en hoe je regels duidelijk moet maken. Een evenwicht vinden, hoe je het best structuur geeft aan dat kind en aan zijn of haar leven. Dat leidt ertoe dat je je kind kunt helpen en ondersteunen en hoe je welke noden herkent en kunt beantwoorden. Het is geen evidente zoektocht, dat staat als een paal boven water, maar het is wel een boeiende reis waar je veel van terugkrijgt. Ik zou het zo opnieuw doen.”

Zou je iets eventueel anders hebben gedaan? 

“Ik zou me minder iets aangetrokken hebben van wat anderen denken of me zeggen hoe ik het allemaal zou moeten doen. Opvoeden, eten, slapen… iedereen heeft over alles wel een mening of advies. Dat is meestal goed bedoeld, natuurlijk, maar niemand kent zijn eigen kind beter dan de ouders zelf. Liefhebbende ouders hebben sowieso het beste voor met hun kind en voelen dan ook aan wat een kind nodig heeft. Tips zijn dan misschien wel nuttig, maar in the end moet je toch vooral zelf je buikgevoel laten spreken. Een kind komt er zonder handleiding, maar die moet je als ouders eigenlijk gewoon zelf schrijven. Op maat van je kind.”

Bjorn Soenens
Tv-journalist VRT

Welke zalige momenten zijn je bijgebleven bij het opvoeden van je kind(eren)?

“Eigenlijk stopt het nooit. Met kinderen krijg je als het ware levenslang, en dat bedoel ik uiteraard positief. Eerst de knuffels, het opstaan ‘s nachts bij de eerste tandjes en in een latere fase: de eerste gesprekken over de geheimen van het leven. Als ouder ben je een gids voor je kinderen. Zelfs tot ze het huis uit zijn, want je staat hen levenslang bij met goede raad, je helpt ze verhuizen en steunt ze als ze het even moeilijk hebben. De onvoorwaardelijkheid tussen jezelf en je kinderen is onbeschrijfelijk. Het klinkt als een cliché, maar je kinderen zijn de enige wezens voor wie je je leven zou geven.”

Zijn er ook momenten waarop je het moeilijker had?

“De machteloosheid als ze verdriet hebben en je kunt het niet oplossen. Soms zou je voor je kinderen willen kunnen toveren om de pijntjes te laten verdampen. Maar ieder kind heeft zo wel zijn fases. Je moet het ook kunnen relativeren als ze eens een paar dagen lastig zijn of zich niet lekker voelen. Maar als ouder zie je je kind gewoon niet graag ongelukkig of verdrietig. Het ergste wat je als ouder kan overkomen, is dat je kind zelf ernstig ziek wordt. Dan zou je graag het leed overnemen. Ik onthoud de minder leuke momenten vooral als een positieve zoektocht om je kind snel weer van verdrietig naar blij te toveren.”

Zou je iets eventueel anders hebben gedaan?

“Bij het opvoeden moet je vooral je kinderen vertrouwen geven, aanmoedigen en hun zelfvertrouwen opkrikken. Ook je eigen twijfels laten zien. Dat heb ik toch altijd gedaan. Ouders zijn feilbaar, en dat moet je laten zien. Het loopt altijd fout als ouders hun eigen onzekerheid afwentelen op hun kinderen, of hun eigen gemankeerde dromen op de kinderen projecteren. De voetbalpapa die maar wil blijven volhouden dat zijn kind de nieuwe Ronaldo wordt, om maar iets op te noemen. Als ouder moet je proberen het niet te verkloten. Helaas gebeurt dat al te vaak. Je moet geen onrealistische held zijn voor je kind, maar wel een rustpunt, een veilige haven.”

Bart Peeters
Zanger/presentator




Welke zalige momenten zijn je bijgebleven bij het opvoeden van je kind(eren)?

“Toen onze meisjes nog piepjong waren, maakte ik ze wijs dat het bos van Bambi achter onze tuin lag. We noemden het ‘bosje Stamper’. Op een dag zagen we een echte Stamper-lookalike, vanaf dan kon mijn leugen dus niet meer stuk. We gingen destijds ook vaak fietsen, Nona achteraan, Winnie voorop. Plots kwamen we terecht in een regenstorm, tragisch gehuil, tot ik zei: ‘Stop daar nu mee, dit is een avontuur!’. Gierend van de pret fietsten we naar huis. De fantasie van een kind kan wonderen doen, zeker als je ze als ouder kunt meetrekken in een fantastisch verhaal. Later kreeg onze nakomer Pablo drie mama’s, dat was ook wel superhandig.”

Zijn er ook momenten waarop je het moeilijker had?

“Mijn zoon Pablo wou een Superman-pak. We waren al onderweg naar de winkel toen hij zei: ’Dan kan ik van het dak springen en vliegen!’. Hij kreeg er geen. We hielden het dan maar bij een Robin Hood-pak, maar toen voelde hij zich alsnog een superheld. Levensgevaarlijk, kinderen met een rijke fantasie. Ook slecht: mijn dochters die in Heist-Aan-Zee vroegen of ik mee met hen wou komen spelen op de dijk. Nee, zei ik, ‘want ik ben een liedje aan het maken over een papa die in Heist-Aan-Zee gaat spelen met zijn dochters op de dijk’ (lacht).” (Stukje songtekst: ‘En de zee haar grijze zelf was dacht ik dit is het dit is af. Waarna de jongste in haar broek deed en de oudste overgaf’, red.).

Zou je iets eventueel anders hebben gedaan?

“Achteraf bekeken hebben we te weinig besef gehad van hoe wonderlijk onze kinderen zijn, en hoe snel ze volwassen worden. Het gaat allemaal zo snel en iedere dag ga je verder in het opvoeden, in het werk, in de dagelijkse dingen die moeten gebeuren… Daardoor ga je eigenlijk pas later terugblikken. De balans vinden tussen stimuleren -wat niet hetzelfde is als opfokken -en opbouwende kritiek -niet hetzelfde als ontmoedigen -was soms moeilijk. En ik had nooit mijn zeer persoonlijke band met Sinterklaas mogen inroepen als opvoedend argument…”

Lore De Vilder
Auteur en blogster MamaBaas




Welke zalige momenten zijn je bijgebleven bij het opvoeden van je kind(eren)?

“Aan de ene kant zijn dat de grote mijlpalen: de eerste woordjes, de eerste stapjes, de verjaardagen waarbij ik met een krop in de keel zie hoe groot ze worden, een oudercontact waar ik zit te blinken van trots… Aan de andere kant zijn het ook net de kleine momentjes die me bijblijven: overladen worden met kussen en knuffels, samen een boekje lezen in de zetel, mijn zonen die enthousiast roepen dat ik de liefste mama ter wereld ben, hun hilarische uitspraken… En sowieso alle momenten waarbij we samen als gezin genieten. Ik denk dan aan onze reizen, maar ook aan uitstapjes of gewoon een gezellige maaltijd met z’n vier.”

Zijn er ook momenten waarop je het moeilijker had?

“Ik denk vooral de momenten waarop er medisch iets scheelde. Zoals de eerste maanden van de jongste, toen hij zware, verborgen reflux had. Je wil zo graag helpen, maar je staat compleet machteloos. Ondertussen ga je er fysiek bijna aan onderdoor… Of als er eentje in het ziekenhuis werd opgenomen met hoge koorts, uitgedroogd en doodziek, dat zijn momenten die je toch liever vergeet. En natuurlijk de dagen waarop ze je de kast opjagen en je hen liever achter het behang zou plakken (lacht).”

Zou je iets eventueel anders hebben gedaan?

“Als mama stel je jezelf sowieso voortdurend in vraag. ‘Heb ik dat nu wel juist aangepakt, heb ik daar goed op gereageerd?’ Ik had bijvoorbeeld graag meer geduld gehad, maar helaas… Wat ik in elk geval anders zou doen, is meer mijn gevoel volgen en minder luisteren naar wat anderen zeggen. Zo liet ik me wijsmaken dat mijn oudste niet genoeg bijkwam als baby, waarop ik -na slecht advies -halsoverkop een aantal voedingen verving door flesjes en daardoor mijn melkproductie deed kelderen. Daar heb ik nog altijd spijt van. En ik zou minder illusies koesteren en realistischere verwachtingen hebben, wat me een hoop schuldgevoelens had bespaard.”

Vorig artikel
Volgend artikel