Interview door Fokus Online

‘Hier kom ik opnieuw sterker uit’

Een sterke vrouw die altijd klaar staat om een nieuwe uitdaging aan te gaan, dat is Marieke Vervoort. Anderen zouden haar ook een doorzetter noemen. In 2000 kreeg ze te horen dat ze door het leven moest in een rolstoel, maar dat stopte Marieke niet om haar dromen achter na te gaan.

Marieke Vervoort. Als we haar met één woord typeren, dan zou dat ‘doorzetter’ zijn. In 2000 kreeg ze te horen dat ze door het leven moest in een rolstoel, zeven jaar later stond ze aan de start van de Iron Man in Hawaï. Nog eens zeven jaar later sloeg het noodlot opnieuw toe.

We schrijven eind augustus. Marieke Vervoort traint volop voor de Memorial Van Damme waar ze haar zinnen heeft gezet op het verbeteren van haar eigen wereldrecord op de 400 meter, maar eind augustus, enkele dagen voor de Memorial, gaat het plots goed fout. Door haar ziekte verliest ze geregeld even het bewustzijn, deze keer met catastrofale gevolgen. Een pot met kokende pasta belandt niet in het vergiet, maar op haar schoot. Met verschrikkelijke brandwonden van de tweede en de derde graad tot gevolg. Het begin van een lange revalidatie die zijn eindpunt nog niet heeft bereikt.

Je verblijft hier nu in het UZ Pellemberg voor de revalidatie. Zie je al licht aan het einde van de tunnel?

“Dankzij de goede zorgen van de medewerkers en artsen gaat het stilaan de goede kant uit, maar de weg is nog lang. Het verschil met pakweg twee weken geleden is groot, maar de intense verzorging eist wel zijn psychologische en fysieke tol. Ik heb nog geen idee wanneer ik terug naar huis mag. Ik leef van dag tot dag en ergens is het goed dat het winterseizoen er nu is. Dan is het toch rustig.”

Hoe ziet jouw dag er momenteel uit?

“In de voormiddag is het verzorging en krijg ik kinesie- en ergotherapie. In de namiddag krijg ik veel bezoek, hou ik mijn Twitter en Facebook up to date, lees ik wat boeken en schrijf ik mijn dagboek verder voor mijn website. Om de twee dagen is er dan wondzorg. Iets waar ik telkens enorm tegenop zie. Fysiek onderga je verschrikkelijke pijnen. Telkens als ze die windels afdoen, kleven ze in de brandwonden, die vervolgens verzorgd worden. Het is een onmenselijk lijden waar ik psychologisch ook van afzie. Als ik nog maar een schaar zie, moet ik meteen denken aan wat ik op die momenten heb moeten doorstaan. In mijn dagboek kan ik mijn ervaringen kwijt. Het van mij af schrijven is een deel van de verwerking.”

Ik prijs mezelf gelukkig met de steun die ik krijg

Waar blijf je de kracht halen  om telkens die tegenslagen het hoofd te bieden?

“Vooral door de wisselwerking met de mensen rondom mij. Ik sta er niet alleen voor en dat doet ongelofelijk veel deugd. Sommigen denk misschien: ‘Amai die Marieke, dat is een sterke madam’, maar ik heb echt diep gezeten. Als ik dan een rotslechte nacht heb gehad waarbij ik geen oog dicht kon doen van de pijn, dan geeft het zo’n goed gevoel als iemand alleen maar je hand vasthoudt terwijl je in slaap valt. Het is een rustgevend gevoel niet alleen te zijn. Ik prijs mezelf gelukkig met de steun die ik krijg. Als ik sommige mensen hier in het ziekenhuis zie die amper bezoek krijgen en opgesloten zitten tussen hun vier muren, besef ik dat dubbel zo veel.”

De tegenslagen stapelden zich op en toch kijk je al weer vooruit?

“Het heeft geen zin om bij de pakken te blijven zitten. Ik kom inderdaad van ver. Het is begonnen met krukken, daarna volgde de rolstoel, de problemen met mijn schouder, de complicaties van mijn ziekte en nu de brandwonden. Een mens zou voor minder de handdoek gooien. Er zijn echt ook momenten geweest dat het voor mij allemaal niet meer hoefde, maar toch klim ik er blijkbaar altijd weer uit. De onmacht en de oneerlijkheid is vaak ondraaglijk, maar positief blijven creëert soms de helft van de genezing.”

In mijn dagboek kan ik mijn ervaringen kwijt. Het van mij af schrijven is een deel van de verwerking

Samen met Marc Herremans ben je uitgegroeid tot een rolmodel. Hoe ervaar je dat?

“Marc en ik zijn ergens het beeld geworden van de Paralympics in België, en meer bepaald van doorzetting en wilskracht. In een leven kan een mens enorm lijden, maar ik heb geleerd om van dag tot dag te leven en rond je te kijken hoe rijk je bent. Met die gedachte wil ik mensen, en vooral lotgenoten, inspireren. Het leven eindigt niet omdat je in een rolstoel zit. Het is het begin van een nieuwe periode, een periode van aanvaarding die gevolgd wordt door nieuwe plannen en uitdagingen. Die positieve instelling is iets wat wij willen meegeven.”

Hoe komt het dat je zo positief in het leven blijft staan?

“Het leven stopt niet bij enkele tegenslagen. Ondanks de littekens prijs ik mij nog gelukkig. Ik kan nog veel doen, heb hulp van mijn vrienden en mijn trouwe hulphond. Ergens besef ik zelfs dat ik met de brandwonden ook nog geluk heb gehad. Alle littekens kan ik goed verbergen onder mijn kledij. Mensen die in het gezicht verminkt of verbrand zijn, hebben het een stuk zwaarder. Ook hier bekijk ik weer het glas dat half vol is en niet half leeg. Het is erg wat mij is overkomen. Ik wens het de ergste vijand niet toe, maar ik bedenk altijd dat het nog erger had gekund.”

Een mens zou voor minder de handdoek gooien

Zelfs met al die tegenslagen oogt je palmares indrukwekkend. Waar ben je het meest trots op?

“Vooral op het feit dat ik na het ‘vallen’ telkens weer opsta en uit het dal weet te klimmen, maar als ik echt moet kiezen was de Iron Man echt wel uniek. Verder was ik ook erg fier om mijn titels ‘doorzetter van het jaar’ en ‘paralympiër van het jaar’, een titel die ik kreeg door mijn prestatie op de paralympische spelen van 2012 waar ik zilver haalde op de 200 meter en goud op de 100 meter. De staande ovatie van 80.000 toeschouwers vergeet ik nooit meer.”

Ook nu ben je opnieuw ambitieus. In je hoofd ben je wellicht al weer aan het wheelen?

“Absoluut. Als alles hier achter de rug is, wil ik zo snel mogelijk weer naar Lanzarote trekken om te gaan trainen. Het is daar mijn tweede thuis. Ik weet dat ik ook hier sterker zal uit komen. Ik heb voor mezelf al drie doelstellingen gemaakt. Het wereldrecord op de honderd en de tweehonderdmeter moét er echt aan. Mijn naam moet daar achter komen. Daarnaast wil ik ook schitteren op het WK in oktober en op de Memorial Van Damme. Die laatste lijkt wel vervloekt, want telkens ik daar iets plan, komt er onheil uit de bus. Laat ik het dan maar anders zien: derde keer goede keer!”

Koester je nog andere ambities?

“De kans bestaat dat ik de marathon van New York ga doen. Die vindt plaats in november. De aanleiding is het project van de Mediclows, een goed doel dat ik een warm hart toedraag. Ze hebben mij gevraagd of ik dat zou zien zitten om dat te promoten door deel te nemen. Gezien het november is, is het seizoen al gedaan en doe ik het niet om een toptijd neer te zetten, maar ik wil het gewoon eens doen voor de ervaring alleen al.”

Wat als je geen rolstoelatlete was geworden?

“Dan had ik graag iets met kunst of tekenen gedaan. Door mijn ziekte kan ik dat helaas ook niet doen, maar het heeft mij altijd aangesproken. Was ik niet aan de rolstoel gekluisterd,  ging ik wellicht leerkracht lichamelijke opvoeding geweest zijn, of misschien wel kleuterjuffrouw.”

20.12.2014
door Fokus Online
Vorig artikel
Volgend artikel