Vancoillie: ‘Afscheid van de perfectie’

Sadisten zijn het, diegenen die vroegen of ik nog snél even iets wilde schrijven over mijn work-life balance (oeps, wij dus, nvdr.) Over of ik nog veel ‘me-time’ heb? Misschien is dit een kort en bondig antwoord op de vraag: mijn me-time voor deze week is gehalveerd terwijl ik dit aan het schrijven ben. 

Een peuter van twee jaar, gecombineerd met een baby van zo’n paar maanden oud, een fulltime job, een druk nachtelijk bijberoep in het weekend en een huishouden waar geen einde aan lijkt te komen: hoe zou ik nog vrije tijd over kunnen hebben?

Inruilen

De paar minuten, kwartiertjes of halve uren die ik soms voor mezelf heb -als mijn vriendin en kroost een dutje doen -spendeer ik het liefst aan Netflix. De nieuwe ‘Red Dead Redemption 2’ -game is geweldig op Playstation 4. En ik ben onlangs op een zaterdagavond nog gaan eten met mijn beste vrienden. Dus het lukt wel, af en toe die me-time inlassen. Maar ik heb er wel iets anders voor moeten opgeven: de perfectie.

Het lukt wel, af en toe me-time inlassen. Maar ik heb er wel iets anders voor moeten opgeven: de perfectie.

Perfectie als antwoord 

Toen ik studeerde en op kot zat, had ik zelfs nog nooit gehoord van de term ‘me-time’. Jarenlang leefde ik zorgeloos en vrij. Een paar jaar geleden werd het echter plots heel druk op het werk en ik begon te verdrinken in de stress. En voor ik het besefte had de perfectie mij in zijn macht. Want het was de enige manier om die gigantische druk op het werk aan te kunnen. Plots moest mijn auto al-tijd proper zijn, geen stofje mocht er te zien zijn op mijn dashboard. Mijn zonnebril moest altijd op exact hetzelfde plekje liggen. De woonkamer moest een duidelijke structuur krijgen, de kussens altijd in de juiste volgorde op de zetel. Ik had rust in mijn hoofd nodig. En perfectie was het antwoord.

Afscheid

Op die manier had ik het gevoel dat ik sommige dingen toch nog een beetje onder controle had. Maar bij de geboorte van mijn eerste kindje besefte ik dat ik moest kiezen. Ofwel moest ik gewoon genieten van de heerlijke chaos die mijn zoontje veroorzaakte in ons huis, ofwel ging ik de perfectie nastreven. Dus we namen afscheid van elkaar, perfectie en ik. Sindsdien komt de perfectie nog af en toe op bezoek in mijn hoofd, en dat is niet altijd makkelijk. Maar de me-time, de work-life balance en de gelukzaligheid zijn weer terug.

Mijn kinderen zitten vaak in de rommel, maar dat kan hen weinig schelen. En als het huis vol speelgoed ligt, spring ik erover. Nee, we gaan nooit meer klaar zijn met de was. En in de garage zal tot het einde der tijden geen auto meer staan. Ah nee, want waar moeten we die rommel dan zetten?

Het was tof voor even, die perfectie. Maar nu ben ik perfect gelukkig met mijn kussens die niet langer op volgorde liggen.

Door Maarten Vancoillie