Veerle Dobbelaere: “Veel mensen hebben het gevoel dat ze geleefd worden”

Uw bedrijf heet de Ademruimte Academie. Wat gebeurt daar precies? 

“Dat is, zoals de naam al laat vermoeden, letterlijk een plaats waar je even op adem kunt komen. En die plaats bestaat zowel online als offline. Het is een plek voor rust en ontspanning en waar je kunt nadenken over ‘het vervolg’. Hoe ga ik nu verder? Dat is nodig, want er is tegenwoordig van véél dingen véél: er zijn veel meningen, veel media, veel druk, veel vereisten, onze smartphones piepen constant… Dus af en toe is het noodzakelijk dat we even dat gaspedaal loslaten. Want anders kom je in een soort tunnelvisie terecht, een tunnelvisie van negatieve gedachten. Daar wil ik mensen graag bij helpen. Ik wil hen de kennis en de praktische handvatten aanreiken om even op adem te komen. Zodat ze weer voor zichzelf kunnen beslissen: wat kies ik nu eigenlijk? Wat wil ik? Weet je, veel mensen hebben het gevoel dat ze geleefd worden. Dat is een gevoel waar we vanaf moeten.” zegt Veerle Dobbelaere.

Hoe bent u hiertoe gekomen? 

“Ik ben als actrice begonnen in 1986, nog voordat VTM bestond, en het is nooit mijn ambitie geweest om bekend te worden. Voor mij was acteren altijd een vak waarmee je met een groep mensen een andere groep mensen wil raken. Dus mensen, in al hun vermogen en onvermogen en met al hun emoties, hebben altijd centraal gestaan voor mij. Ik houd, echt waar, van mensen (lacht). Maar op een gegeven moment wilde ik de afstand tussen mij en het publiek verkleinen. Omdat vooraan op een podium staan, met een spot op mij, terwijl ik letterlijk in een donkere leegte keek, mij almaar minder voldoening gaf. Ik heb even getwijfeld om psychologie te gaan doen, maar via een kennis ben ik bij de opleiding ‘life and mental coach’ terechtgekomen, wat in 2008 nog compleet onbekend was. In 2009 ben ik dan afgestudeerd als Professional Certified Mental Coach, en vandaag werk ik voor zowel individuen als bedrijven en organisaties.”

Waarom net dat? 

“Omdat dit meer resultaatgericht is en daar houd ik van. Door heel goed te luisteren, kan ik mensen met concrete tips en oefeningen naar huis sturen waardoor we aan hun probleem kunnen werken. Nu is dit wel een opleiding die, als je het goed wil doen, eigenlijk nooit stopt. Gewoonweg omdat er in de neurologie en neuropsychologie constant nieuwe kennis en inzichten worden opgedaan, dus je bent het jezelf en je diploma verplicht voortdurend bij te blijven.” 

Zaken als mentaal welzijn en persoonlijke ontwikkeling worden door veel mensen niet altijd voor vol aangezien. Het zit nog steeds in de zweverige sfeer. Ervaart u dat ook? 

“Absoluut, en dat is ook een van mijn persoonlijke missies: heel dit vak van zijn wolligheid ontdoen. Heel dat zweverige sfeertje… Het is niet omdat je aan je eigen geestelijke gezondheid werkt, dat je het haar op je benen moet laten staan. Echt niet (lacht). Ik werk ook voor een heel divers publiek. Ik heb een universiteitsrector onder mijn klanten, schooldirecteuren, schoonheidsspecialisten, gepensioneerden ook… alle soorten mensen uit alle lagen van de bevolking. Ik werk ook op verschillende niveaus: van zéér laagdrempelig, met zelfs gratis onlinesessies, tot zeer gespecialiseerd. Wat wel opvalt: vooral voor vrouwen.” 

Hoe komt dat? 

“Omdat het bij mannen vaak heel binair is. Je hebt aan de ene kant wel mannen die zich best kwetsbaar durven opstellen en bewust met hun emoties bezig zijn, zoals een Wouter Torfs. Aan de andere kant zijn er veel mannen die zich vooral hard willen opstellen: hard werken, hard spelen, hard drinken en zeker geen tranen. Boys don’t cry. Een Vladimir Poetin bijvoorbeeld (lacht). Maar daartussen zit er eigenlijk niet zo veel. Bij vrouwen wel: daar zitten de individuen veel meer verspreid. Bij vrouwen is er, denk ik, een veel grotere groep die er zich voor wil openstellen.” legt Veerle Dobbelaere uit. 

Mensen uit uw beroepscategorie krijgen al eens het verwijt would be-psychologen te zijn. Wat zegt u daarop? 

“Vaak komt die kritiek van psychologen en psychiaters zelf. Er is zeker een oudere garde actief die heel erg gehecht is aan hun diploma’s en hun status. En dat is jammer, want ik werk ook veel en goed met psychologen en andere therapeuten samen. Meestal van de jongere garde dan (lacht). Het komt regelmatig voor dat ik mensen doorverwijs. Mensen die met een zware burn-out zitten of tegen een depressie aanlopen, bijvoorbeeld. Dan zeg ik: sorry, maar dit is niet meer voor mij. Aan mijn diploma hangt ook een serieuze ethische code vast die dat voorschrijft. En die ik rigoureus volg.” 

Helpt uw ervaring als actrice bij dit werk?

“O ja, enorm. Ik ben getraind om mensen te observeren en om te zien wat ze zeggen zonder woorden. Als actrice houd ik ook echt van emoties, dat is heel on-Vlaams (lacht). Emoties mogen hier geëtaleerd worden. Ik kan heel goed stressniveaus lezen aan de mensen hun ademhaling, omdat ik zelf jarenlang aan mijn ademhaling gewerkt heb. Ik kan mensen ook heel goed een spiegel voorhouden en nadoen, zodat ze zelf zien hoe ze reageren op sommige zaken. Dit vak heeft van mij trouwens ook een betere actrice gemaakt, omdat ik nog beter mijn eigen emoties en patronen herken.” 

U werkt bijna nooit meer voor theater of tv, mist u het niet? 

“Eerlijk: neen (lacht). Tot voor de pandemie deed ik nog een rol per jaar, maar zelfs dat heb ik afgebouwd. Eerst en vooral omdat ik er nu gewoonweg de tijd niet meer voor heb, mijn agenda zit vol met dit werk. En ook omdat ik dit heel graag nog verder wil uitbouwen. Mensen en menselijke verhalen zullen mij altijd boeien en zullen altijd de basis blijven, maar de manier waarop ik het nu invul, geeft mij minstens evenveel voldoening als vroeger.” vertelt Veerle Dobbelaere.