Interview door Sophie Pycke

Sander Gillis: ‘Ik ben geen doemdenker. Nooit geweest’

De 28-jarige MNM-presentator Sander Gillis krijgt regelmatig de vraag of hij zijn overdonderend enthousiasme wel eens faket. Maar zijn goesting om radio te maken én om het leven te vreten, is net zo oprecht als aanstekelijk.

De 28-jarige MNM-presentator Sander Gillis krijgt regelmatig de vraag of hij zijn overdonderend enthousiasme wel eens faket. Maar zijn goesting om radio te maken én om het leven te vreten, is net zo oprecht als aanstekelijk. 

Onvoorwaardelijke positivo

“Ik vind het best een groot compliment als mensen me zien als een onvoorwaardelijke positivo”, vertelt Sander Gillis, net na een uitzending van ‘Gillis en Govaerts’, zijn vaste radioshow op MNM. Al hoort hij wel eens het omgekeerde en dan valt soms de vraag of hij al dan niet een rolletje speelt. “Dat is niet zo, ik ben gewoon altijd mezelf. Mijn glas is halfvol en het leven is gewoon mooi. Ik ben geen doemdenker. Nooit geweest. Anderzijds moet ik toegeven dat ik nog geen al te zware dingen heb meegemaakt. Sommige mensen worden tegen wil en dank overspoeld door miserie, alsof ze het verkeerde lotje hebben getrokken.”

“Ik heb voorlopig heel veel geluk gehad, maar mijn min of meer vlekkeloos parcours maakt me niet ‘minder’ dan anderen. Men zegt wel eens dat je iets moet hebben meegemaakt vooraleer je met twee voeten in het leven kunt staan, maar dat durf ik in twijfel te trekken. Ik denk bijvoorbeeld niet dat ik minder empathisch ben dan iemand die een geliefde heeft verloren. Ik hoef niemand te verliezen om me voor te stellen hoe dat voelt.”

Zelfvertrouwen in de touwen

Twee jaar geleden sloeg een mindere periode Sander Gillis toch even uit zijn lood. Hij was toen aan de slag als videoreporter bij ‘Vandaag’, de talkshow van Danira Boukhriss op Eén. “Dat type werk was nieuw voor mij, dus ik moest sowieso nog superhard zoeken. Als ik terugkwam van een reportage, stuurde de eindredactie me bij, wat ik niet gewoon was. Mijn zelfvertrouwen hing al wat in de touwen, maar de recensies hakten er pas echt in. ‘Weg met die reporter’, las ik hier en daar. Ik ging af en ik kon er niet mee om. Mijn gedachten waren all over the place en ik kon niet meer relativeren.”

Voor die periode kon Sander Gillis nooit echt vatten hoe mensen zich zó slecht kunnen voelen dat ze depressief worden. Tot hij het zelf begon te voelen. “Het is een opeenstapeling van kleine duwtjes die je eronderdoor krijgen. Ik zat er toen zelf niet zo ver van, denk ik. Ik had perspectief nodig, maar vond het niet. Toen heb ik effectief happy Sander moeten spelen op mijn werk. Niemand had dat door.” Hoe hij daarmee omging, uitte zich vooral in de vorm van extra veel moppen tappen, als een soort van overcompensatie.

“Een handig, maar niet altijd even gezond verdedigingsmechanisme. Mijn dichtste vrienden heb ik op de hoogte gebracht. Het is zo belangrijk om mensen te hebben bij wie je altijd jezelf kunt zijn. Ik ben een vrolijke jongen zonder complexen, maar ik besef wel hoe belangrijk het is om te praten als het even niet gaat.” 

Veel waakzamer

Sinds die episode is hij veel waakzamer geworden. “Ik heb de neiging om enorm perfectionistisch te zijn en niets uit handen te geven. Als je dan op je bek gaat, kun je alleen maar naar jezelf kijken. Ik kan zo hard lopen vloeken op mezelf, zelfs door een stomme verspreking. Ondertussen leer ik het wat loslaten en kan ik het werk beter verdelen. Ik laat mijn redacteur bijvoorbeeld het voorgesprek met de gasten doen. Dat klinkt evident, maar voor mij is het een aartsmoeilijke opdracht.” lacht Sander Gillis. 

Ik ben een vrolijke jongen zonder complexen, maar ik besef wel hoe belangrijk het is om te praten als het even niet gaat.

Leven en laten leven

Zoeken naar evenwicht is een oefening die regelmatig terugkomt in zijn job. Als radio-dj zet je jezelf namelijk volop in de spotlight. “Meestal zijn mensen lief, maar soms ook niet, wat ik knap lastig vind. In de studio kan heel de redactie alle inkomende berichten op de sms-inbox lezen. Soms zijn die berichten gerichte aanvallen: ‘Wat een kakpresentator ben jij toch, bol het eens af.’ Dat bericht staat dan bovenaan te pinken, maar ik moet wel verder met mijn show. Ik trek mij dat altijd superhard aan. De redactie weet dat ik dan een oppeppertje kan gebruiken.”

“Het zou me niet verbazen als ze af en toe een bericht wissen (lacht). Ik vraag me altijd af waarom mensen de moeite doen om volledige uiteenzettingen te sturen naar onbekenden. Op mijn fanpagina op Facebook lees ik ook wel eens bagger. Haat die mens mij dan echt? Ik kan daar niet bij. Leven en laten leven, toch?” zegt Sander Gillis.

Geen radio zonder chemie

Al maakt het radiowerk hem wel erg gelukkig, wil hij graag onderlijnen. Iedere uitzending is als een intensief groepswerk en radio maken vormt een belangrijk deeltje van zijn identiteit. “Radio kan niet bestaan zonder chemie in de studio. Dat vind ik er net zo fijn aan. Ik doe het niet alleen graag, ik vind het ook waardevol. Als we merken dat er iets leeft op sociale media, maar onderbelicht blijft in mainstream nieuws, pikken wij dat op.”

“Dat kan over de actualiteit gaan, maar ook over zaken die leven bij de jeugd. Zij hebben het bijzonder moeilijk gehad tijdens de coronacrisis. En ik snap maar al te goed waarom. Ik loop al te balen omdat er voor het tweede jaar op rij geen Gentse Feesten zijn. Ik zou zo graag nog eens doorzakken. Ga ik me volgend jaar al niet te oud voelen tussen dat jong volk (lacht)? Voor studenten gaat het om unieke jaren die ze niet meer kunnen inhalen. Uitgaan en nieuwe contacten leggen, dat is hun leven.” lacht Sander Gillis.

Instagram-façade

Net daarom is die cultuur van echtheid en openheid zo belangrijk op sociale media. Instagram is grotendeels nog altijd een façade van happy hippos, aldus Sander, al merkt hij zelf op dat je steeds meer jonge mensen ziet die het anders aanpakken en een niet-opgeblonken versie van zichzelf tonen. “Jitske Van de Veire post imperfecte foto’s van zichzelf, met cellulitis en striemen mooi in zicht. Ik bewonder dat. Nadat Will Smith een foto had gepost van zijn verdikt coronalichaam dacht ik: zou ik nu hetzelfde doen (lacht)? Voorlopig toch maar even niet.”

De coronacrisis deed Sander stilstaan bij het therapeutische belang van een pintje onder vrienden, maar leverde hem ook een nieuwe liefde op. Hij leerde Cato Peeters, een andere MNM-presentator, een hele tijd geleden op de werkvloer kennen. Pas tijdens de lockdown sloeg de vonk over. “We doen het rustig aan. Samenwonen ligt voorlopig niet op tafel. Maar ik voel me goed bij haar. Ik ben zoals iedereen al gekwetst in de liefde. Ik ben ook al zelf de boeman geweest. Maar ik vind dat je je telkens opnieuw positief en onbevangen moet opstellen, zonder harnas. Als ik verliefd ben, ben ik verliefd tot over mijn oren. Er is geen middenweg.”

Smart
fact

Wat als je geen radiopresentator was? 

“Ik vond geschiedenis altijd een vreselijk vak op school. Al die jaartallen kon ik moeilijk onthouden, maar de grootse verhalen vond ik zalig. Ik heb lang hetzelfde plan B gehad: ik zou leerkracht geschiedenis worden. Als alles fout liep, kon ik daar nog altijd terecht. Maar nu zou ik liever een café uitbaten in Gent. Ik ben graag onder de mensen. Dat back-upplan zit in mijn achterhoofd, maar ik hoop vooral dat ik nog veel toffe dingen in de media kan doen.”

26.06.2021
door Sophie Pycke
Vorig artikel
Volgend artikel