SupaMum # SupaStar

Doe dit, laat dat. Er hangt nogal wat moraal rond het moederschap. Wat als we als mama wat meer op onze eigen kracht zouden vertrouwen? Plezier maken, doen wat goed voelt, niet té veel rondkijken. Want als wij shinen, doen onze kleine supersterren dat ook. 

Dinsdagochtend, een vroege meeting. I made it, denk ik triomfantelijk wanneer ik uit mijn wagen stap. Ik ben gedoucht, aangekleed, mijn haar zit in model en ik ben zelfs een beetje opgemaakt. En dat alles in zeven minuten tijd. Ongezien in tijden voor het moederschap. Wat? Snot op mijn broek? Onmogelijk, die kwam net uit de kast! Wat later ben ik in de weer met een flesje water en een zakdoek, en ik erken: mama zijn is niet altijd glamour. 

Maar wat voelde ik me über ‘vrouw’ met die pasgeboren baby in mijn armen. De superpower die het op dat moment van me overnam, kan ik moeilijk omschrijven. Nog altijd vind ik het waanzinnig hoeveel balletjes je als moeder omhoog kunt houden. Dat talent had ik nooit in mezelf gezien. Ik ben ondernemer in het leven, ik presenteer, acteer, smeer tussentijds boterhammetjes, stop spullen in boekentassen, doe de was en de plas, en krijg af en toe de kinderen in bad op exact het geplande uur. Dan ben ik even heel fier op mezelf.    

Inmiddels wordt mijn zoontje Wolfgang twee en ben ik vijf jaar plusmama van Isak. Soms tikken de ballen ook gewoon op de grond. Een terrasje doen, familie en vrienden zien? I got things to do. Dat is oké, heb ik voor mezelf leren aanvaarden. Kinderen maken alles relatief. Waar maakte ik mij vroeger druk over? Wat deed ik met mijn tijd? Alle clichés zijn waar. Dus ook: nooit meer onbezorgd. Als mama word je naast superkrachtig ook heel kwetsbaar. Je stelt jezelf honderd-en-een vragen. Wanneer stop ik met borstvoeding? Mag hij al alleen slapen in zijn kamertje? Is die reutel in zijn keeltje wel normaal? 

Ik sta heel aards in het leven, maar als ik iets geleerd heb uit het prille moederschap, is het om mijn gevoel te volgen. Mijn baby afgeven in de crèche is me pas na tien maanden gelukt, al had ik drie maanden in mijn hoofd. Met afkolven ben ik pas gestopt, eerder was ik er echt niet aan toe. Laat anderen maar praten. Als mama weet je toch het best wat goed is voor je kind? Toegegeven, de eerste keer bracht ik Wolfje binnen in de opvang met zijn pamper achterstevoren. Wist ik veel. Maar gekoesterd is hij wel, met oneindig veel liefde. Dat neemt hij mee, geloof ik graag. 

Mijn grootste wens is dat de kindjes in ons gezin zich goed in hun vel voelen. Dat ze met zelfvertrouwen in het leven staan. Dat wil ik ook meegeven aan de kinderen en jongeren in de musicalstages die ik organiseer met SupaStar. Iedereen staat vooraan op het podium, talent of minder talent. Elk kind mag in het licht staan. Zingen of dansen anderen beter dan jij? Whatever. Pak je moment. Maak plezier, leg niet te veel druk op jezelf, shine. Zet een stap naar links, ook al is het rechts. Maar doe het met overtuiging, ga ervoor. Dat is mijn motto en mijn kracht als SupaMum, dat wens ik ook al mijn SupaStars toe.