Familie Borlée: “je passie beleven als gezin 
is fantastisch”

Al zo’n tien jaar nemen ze deel op het hoogste niveau: de familie Borlée is een sprekend voorbeeld van succes, zowel als gezin als op professioneel vlak. Op een warme, zomerse namiddag kregen we de kans om Jacques, Dylan en Olivia beter te leren kennen.

Een familiebijeenkomst zoals vandaag, gebeurt dat vaak bij jullie?

Jacques: Nogal, ja. Het huis is daar ruim genoeg voor (glimlacht).

Olivia: Afgezien van de trainingen, komen we graag samen om buitenshuis te eten en andere dingen te doen. Bovendien woont heel ons gezin in Brussel, dat maakt het gemakkelijker.

Jacques: Door de stages, brengen we toch wel zo’n vijf maanden per jaar samen door. Meestal zijn we op zoek naar de meest optimale trainingsomstandigheden. En willen we zo ook de files, de lange afstanden, de slechte staat van de Belgische atletiekpistes… vermijden.

Hoe zijn jullie dagen ingedeeld tijdens deze zomer?

Olivia: Wat mij betreft staan er momenteel geen wedstrijden op het programma, zodat ik me naast mijn vier trainingen per week ten volle kan richten op een kledingmerkproject dat ik twee jaar geleden lanceerde met Elodie Ouedraogo (net zoals Olivia was ze gouden medaillewinnares in Peking in 2008, red.). Mijn tijd is dus verdeeld tussen het kantoor en de piste.

Dylan: We zitten in een EK-jaar, dus alles draait rond de trainingen, de recuperatie, de zorg, de stages, de wedstrijden… Mijn dagen zijn dus meestal ook hierrond ingedeeld.

Jacques: De zomer begon goed, met mooie resultaten. Zowel voor de kinderen als voor andere Belgische atleten, zoals Hanne Claes en Camille Laus. Tegelijkertijd blijven we nadenken over het toenemende belang van onze sport. Die is voor mij meer dan ooit essentieel voor ieders harmonieuze ontwikkeling, zeker in onze moderne wereld waar iedereen op zijn smartphone zit of aan de computer gekluisterd is.

In een wereld waar iedereen op zijn smartphone zit en aan de computer gekluisterd is, is sport belangrijker dan ooit Jacques Borlée

In de media worden jullie vaak beschreven als een ‘clan’ of een ‘stam’. Hoe voelen jullie je daarbij?

Jacques: Ik zou vooral spreken van een ‘merk’ (lacht). Maar wat wil je, ik heb nu eenmaal vijf kinderen die een wereldfinale bereikt hebben, en dat is toch wel iets bijzonders. Maar belangrijker vooral, is de passie. En een passie kunnen beleven als gezin is gewoonweg fantastisch.

Olivia: Dat is waar. Alles gebeurde op een natuurlijke manier. Als oudste heb ik eigenlijk een beetje de motor in gang gezet omdat ik, toen ik jong was, heel erg opkeek naar de prestaties van Kim Gevaert. En de resultaten waren er vrij snel.

Dylan: Dat kan ik alleen maar bevestigen. Ik ben zonder enige verplichting gestart toen ik 16 was. Ik wou gewoon sporten op hoog niveau. Ik heb voetbal en tennis geprobeerd. Maar de atletiekresultaten van onze familie hebben me over de streep getrokken om ze te volgen.

Jacques, telkens wanneer één van je kinderen de wens uitsprak om met atletiek te beginnen, was je er een voorstander van?

Jacques: Ja, ik blijf ervan overtuigd dat iemand die geen passie heeft, zich heel erg moet vervelen! Het is misschien een beetje cru gesteld, maar het is mijn realiteit. Het is dan ook de boodschap die ik mijn kinderen altijd heb meegegeven. Maar ik steek niet weg dat wanneer Olivia ermee begon, ik toch wel wat in paniek raakte. Waarom? Omdat atletiek bij ons in België nog steeds een ‘sport voor amateurs’ blijft.

Ik heb ermee ingestemd om Olivia’s droom, en die van de anderen, te helpen waarmaken, op voorwaarde dat we iedereens carrière beter konden voorbereiden en professionaliseren. Ik heb me gewijd aan het zoeken van sponsoring, ik heb geïnvesteerd in technologie en ik heb me omringd met experts. Dat is ook de reden waarom we met Kevin en Jonathan naar de Florida State University getrokken zijn, voor hun studies. Dit alles kwam voort uit wat we als gezin geleerd hadden.

Zelfs als we de neiging hebben om onszelf te beschermen tegen de buitenwereld, is het voor mij belangrijk om te kunnen delen en te geven Olivia Borlée

Ondanks het feit dat jullie diep in de athletiekwereld zitten, zien julliein dat jullie een voorbeeldfunctie hebben?

Olivia: Het is waar dat we dat niet goed beseffen, omdat we zelden geconfronteerd worden met het publiek en de jongeren. Aangezien we een ‘clan’ zijn, die weliswaar verder gaat dan onze familie, is atletiek soms ‘monastiek’. We hebben de neiging om onszelf af te schermen van de buitenwereld, we zouden soms meer de tijd moeten nemen om mensen te ontmoeten en onze ervaringen te delen. Geven is van kapitaal belang.

Dylan: Ik ben het daarmee eens. Ik voel me als eender welke andere persoon. Na een bijeenkomst word ik vaak gefotografeerd. Maar daarna stap ik terug in mijn auto en gaat de dag gewoon zijn verdere gangetje. Het is een raar gevoel want we doen niet aan topsport voor de beroemdheid, natuurlijk. Maar ‘t is waar, als we jongeren zouden kunnen inspireren en ze goesting kunnen geven om te sporten, is dat voor hen net zo verrijkend als voor ons.

Jacques: Uitwisseling, binnen je familie of ergens anders, is de basis van succes. En dat wordt vaak vergeten.

In een leven dat zo in het teken staat van sport, hoe vinden jullie eigenlijk het juiste evenwicht tussen professioneel en privé?

Dylan: Papa heeft een systeem gevonden waarbij we anderhalve maand per jaar kunnen pauzeren, terwijl andere atleten maar een week vrij hebben! Het is echt cruciaal om mentaal en fysiek los te kunnen laten, anders ga je eronder door. Je lichaam moet kunnen herstellen en eens iets anders kunnen doen. Het is niet altijd gemakkelijk, want we zitten allemaal in de atletieksport. Maar het doet enorm deugd als we er een tijdje niet meer aan hoeven te denken.

Olivia: Ik vind dat evenwicht in mijn passies aan de zijlijn. Na vijftien jaar topsport was ik echt toe aan een pauze. Zowel mentaal als fysiek. Mijn omschakeling naar mode verloopt momenteel goed: het is geruststellend om te weten dat we ook andere zaken kunnen doen. Door een sportmerk te creëren, vervul ik dus mijn beide passies. En dat alles helpt dan weer om positieve energie te creëren!

Jacques: De creatie van nieuwe projecten is inderdaad belangrijk. We zijn als familie al lange tijd succesvol, wat ongelooflijk is. Dit kan soms wel jaloezie opwekken. Als je je daardoor zou laten meeslepen, dan geraak je uitgeput. Welnu, ik heb nog altijd zin om vooruit te gaan en naar de toekomst te kijken.

Ik heb soms gekke ideeën en ook al ben ik bijna 61 jaar, blijf ik toch dromen. Zo erg zelfs, dat ik vaak met mijn gedachten ergens anders zit (lacht). Maar een droom – of meerdere – willen verwezenlijken, geeft je veel kracht. En zoals mijn vader zei: “Wens anderen altijd het geluk anderen toe, zelfs je eigen vijand…”