Dana Winner en Chinouk Van Baele zijn niet alleen moeder en dochter, ze zijn evengoed beste vriendinnen. Normaal dat het af en toe botst, al duurt dat nooit lang. “We kunnen echt niet lang kwaad zijn op elkaar”, aldus Chinouk. Een warm gesprek met moeder en dochter over hun gezin.
Dana: “Wij zijn een samengesteld gezin. Chinouks vader en ik zijn gescheiden toen zij 6 jaar was. Sindsdien woont ze bij mij. Intussen ben ik 11 jaar samen met Marc, die nog een volwassen zoon heeft uit een eerder huwelijk. Ik mag wel zeggen dat ik de spil van ons gezin ben. Want hoewel we heel goed met elkaar kunnen communiceren, is een samengesteld gezin niet altijd even evident. Het is niet gemakkelijk om samen te leven met kinderen of ouders die niet de jouwe zijn, daar moeten we niet flauw over doen. Zowel Marc als Chinouk hebben het daar soms moeilijk mee. Ik probeer dan de kerk in het midden te houden en te verzoenen.”
Chinouk: “Vandaag is het bijna een uitzondering als je ouders nog samen zijn. Zo goed als al mijn vriendinnen hebben gescheiden ouders. Ik denk dat onze generatie daarom een andere mindset heeft, dat wij een sterkere wil hebben om samen te blijven. Misschien dat we ook wel kieskeuriger zijn in onze partnerkeuze.”
Wat voor een soort gezin zijn jullie dan?
Chinouk: “Wij zijn heel open met elkaar. Alles is bespreekbaar. Er zijn geen taboes. Dat is niet overal zo, heb ik al gemerkt bij vriendinnen. Die doen soms wél dingen in het geniep. Ik wil juist dat mijn mama weet waar ik ben. Als ze het niet weet, dan belt ze me toch voortdurend (grijnst).”
Dana: “Ja, ik ben nogal ongerust. Ik weet graag waar Chinouk is. Daarom wil ik niet weten wat ze aan het doen is en met wie, maar ik vind het belangrijk dat ze me laat weten wanneer ze ergens veilig aankomt of terug thuis is. Tenslotte heb ik er maar eentje: Chinouk is mijn oogappel. Ik mag er niet aan denken dat er haar iets overkomt. Maar omgekeerd geldt dat ook, hoor. Als Chinouk me een keer niet kan bereiken…. mannekes! Dan heb ik wel tien gemiste oproepen na elkaar (lacht).”
Het is niet altijd gemakkelijk om samen te leven met kinderen of ouders die de jouwe niet zijn, daar moeten we niet flauw over doen. Dana Winner
Dana, jij bent al 30 jaar een succesvolle internationale artiest. Was het zwaar om je carrière te combineren met je gezin?
“Ik heb altijd geprobeerd om mijn werk af te stemmen op Chinouk. Toen ze klein was, bracht ik haar elke dag zelf naar school en ging ik haar ook terug halen. Die korte ritjes waren voor mij heel waardevol. Dat waren fijne moeder-dochtermomentjes. Ook nu nog reserveren we bewust quality time voor ons twee. We gaan ergens een koffie drinken of gaan samen in bad. En elk jaar trekken we er ook met z’n tweetjes een aantal dagen op uit. Wij komen extreem goed met elkaar overeen.”
Chinouk, wat heb jij geleerd van je mama?
“Mijn mama vindt eerlijkheid heel belangrijk, terwijl ik wel eens hou van een leugentje om bestwil (lacht). Maar ja… mama kent me zo goed dat ze meteen doorheeft wanneer ik lieg. Het heeft dus helemaal geen zin om te liegen.”
Dana: “Ik kan daar echt niet tegen. Ik zeg Chinouk dat het niet erg is dat ik even kwaad ben of van mijn melk ben, maar dan weet ik tenminste dat ze eerlijk tegen me is. Dan moet ik niet twijfelen of ze ook nog over andere dingen liegt. Ik zeg ook altijd: ‘Doe een ander niet aan wat je zelf ook niet wil.’ Dat is respect hebben voor elkaar.”
Zijn er dingen die jij van Chinouk geleerd hebt, Dana?
“Dat ik sneller moet durven beslissen. Ik ben een enorme twijfelaar, terwijl Chinouk dat helemaal niet is. Als zij iets in haar hoofd heeft, dan wijkt ze er niet meer van af. Ik denk heel veel na en vraag ook vaak Chinouk haar mening. Ik wil de dingen weloverwogen beslissen. Chinouk niet, die gaat recht op haar doel af. En loopt soms wel eens met haar kop tegen de muur…”
Chinouk: “Dat is waar. Ik zoek de dingen graag zelf uit. Liever een ‘oeps’ dan een ‘wat als?’ Dat motto past wel bij mij!”
Maken jullie soms ook ruzie?
Dana: “Absoluut. Eigenlijk is het niet echt ruzie, het is meer kibbelen en bekvechten. Soms ben ik de eerste om ‘sorry’ te zeggen, soms Chinouk. Dan stuurt ze een berichtje: ‘Mamaatje, sorry hé (lacht).”
Chinouk: “We zijn nooit lang kwaad op elkaar. Het is normaal dat we al eens verschillen van mening. Mama kan heel erg overtuigend zijn en ze discussieert héél erg graag. Ze kan echt blijven doorgaan.”
Dana: “Ja, ik hou van stevig discussiëren. Dat is een beetje zoals in de politiek: een goed debat voeren. Ik heb graag dat een discussie eindigt met een conclusie of een consensus, en dat kan soms even duren (lacht).”
Chinouk: “We zorgen er wel voor dat onze ruzie is bijgelegd voordat een van ons vertrekt. Stel je voor dat er ons iets overkomt… we zouden het onszelf nooit vergeven.”
Ik denk dat onze generatie een andere mindset heeft. Dat wij een sterkere wil hebben om samen te blijven. Chinouk Van Baelen
Chinouk, waarom is jouw mama een goede moeder?
“Omdat ze mij gewoon laat zijn. Ze heeft mij nooit dingen verboden. Misschien dat ik net daarom nooit de behoefte heb gehad om te rebelleren. Ik krijg veel vrijheid. Zoals dat ik altijd de auto mag gebruiken om uit te gaan. Ik zou mijn mama haar vertrouwen niet misbruiken door te drinken.”
Je studeert nu rechten. Heb je nooit overwogen om in je mama haar voetsporen te treden?
“Ja, toch wel. Ik heb een paar keer meegezongen tijdens de concerten van mama en dat vond ik heel leuk. Anderzijds weet ik ook hoe zwaar het beroep is. Ze is bijvoorbeeld heel vaak onderweg. Er is ook de druk om er altijd goed uit te zien, om steeds met nieuwe dingen te komen… dat valt niet te onderschatten.”
Denk je soms aan stoppen, Dana?
“Zolang mijn stem mee wil, blijf ik doorgaan. Ik zing nog altijd heel erg graag en ook het creatieve proces vind ik enorm fijn. Nog elke dag probeer ik de lat voor mezelf hoger te leggen. Maar als ik voel dat de tijd gekomen is om ermee te stoppen, dan zal ik de eerste zijn om dat aan te geven. Ik kan mezelf heel goed relativeren.”
Denk je soms al aan de dag dat Chinouk het huis uitgaat?
Chinouk: “Mama heeft schrik dat ik haar in een rusthuis steek. Maar dan stel ik haar gerust en zeg dat ze bij mij mag komen wonen. Ik zou dat niet erg vinden. Ik ben van het principe dat kinderen voor hun ouders moeten zorgen. Tenslotte zorgen zij ook voor ons. Ik zie mezelf later wel naar het buitenland verhuizen. Ze moet dan wel meegaan. Hé mama, wat denk je ervan: op pensioen in de zon (hilariteit alom)?”
