Je zou het hem niet nageven, maar Walter Grootaers van De Kreuners is 63 jaar. Hoe kijkt hij aan tegen ouder worden? Wat zijn de mijlpalen in zijn leven? En waarom verliet hij ooit ietwat depressief het podium van Rock Werchter? “Toen De Kreuners begonnen, dacht ik: dit duurt een jaar of vijf.”
We ontmoeten Walter in het stadskantoor van Lier, waar hij schepen van Stadsontwikkeling, Ruimtelijke Ordening en Wonen is. Binnenkort begint hij ook weer aan een nieuw tv-programma (The Voice Senior) en met De Kreuners werkt hij de laatste optredens van de zomertournee af. Je zou haast zeggen dat de tijd geen vat op hem heeft.
Zag je er tegenop om 60 te worden?
“Eerlijk? Totaal niet. Sixty is the new forty, hé (lacht). Dat voelde ik totaal niet, ik was er zelfs helemaal niet mee bezig. Ik heb drie kinderen, kleinkinderen… Ik heb geen tijd om daaraan te denken. Alleen op fysiek vlak misschien: dan voel ik dat ik geen 20 meer ben.”
Ben je nu een ander mens dan toen je jong was?
“Ja, dat wel. Ik zou zelfs niet willen wisselen met de periode voor mijn veertigste. Je verkrijgt rond die leeftijd een soort van rijpheid en maturiteit, waardoor je toch anders in het leven staat. Als je jong bent, doe je soms iets omdat je denkt dat het zo moet, ook al ben je het er niet helemaal mee eens. Als je ouder bent, ga je meer… filteren. Je springt niet meer op elke kar die voorbijkomt. Dat is een levenswijsheid die met de jaren komt. Pas op, dat wil niet zeggen dat je niks impulsiefs meer doet. Ik ben altijd meer een man van het hart geweest dan van het verstand. Nu nog steeds.”
“Alleen op fysiek vlak voel ik dat ik geen twintig meer ben.”
Zijn er zaken waar je spijt van hebt?
“Nee. Je ne regrette rien (lacht). Er zijn natuurlijk wel zaken die niet zo fijn waren, zoals mijn eerste scheiding bijvoorbeeld. Daar heb ik me toch wel schuldig om gevoeld, omdat ik toen al een dochter had en haar zogezegd achterliet. Je zit er wel mee en dat moest ik alleen verwerken. Dat heb ik voor een stuk van me proberen af te schrijven in het nummer Layla.”
Wat vond je mijlpalen in je leven?
“Sowieso kinderen krijgen. En dat ik daarnaast mijn droom, muzikant worden, heb kunnen waarmaken. En dan nog in het Nederlands, een hoekige taal waarin het lastig rocken is (lacht). Die eerste plaat was zeker een mijlpaal. Spelen op Rock Werchter ook, in 1981. Ik herinner me nog dat ik toen half depressief van het podium kwam en dacht: nu is het gedaan, iedereen heeft ons gezien. De dag erna stroomden de aanvragen voor boekingen binnen (lacht).”
Hoe word je als rocker dan waardig oud?
“Vooral door jezelf goed te verzorgen. Ik ben nu stevig bezig op de crosstrainer onder begeleiding, maar ik heb er thuis ook een staan. Nadat ik daar een uur op heb getraind, wil ik het eerste kwartier vooral in mijn bed kruipen, maar nadien krijg je daar zo’n enorme energieboost van. Jan (gitarist Jan Van Eyken, red.) ook, die fietst tegenwoordig 300 kilometer per week en is 80 kilo afgevallen.”
“Mijn muzikantendroom kunnen waarmaken was een mijlpaal in het leven.”
Had je in 1978 gedacht dat De Kreuners ooit hun veertigste verjaardag zouden vieren?
“Oh, nee… Toen we pas begonnen, ging ik ervan uit dat we een jaar of vijf zouden bestaan. Midden jaren 80 was er ook een serieuze dip in de Nederlandstalige muziek, maar die hebben we overleefd en begin jaren ‘90 hebben we zelfs een compleet nieuw publiek kunnen bereiken. Ondertussen zijn we er nog altijd. Een reden daarvoor is, denk ik, dat we regelmatig een pauze houden en een paar jaar verdwijnen. Dat heeft natuurlijk ook financiële consequenties gehad, maar zo konden we herbronnen en fris terugkomen.”
Hoe lang zie je jezelf nog optreden?
“Goh, geen idee. Het mooie is: niks moet nog. Eric is officieel met pensioen, Ben werkt voor tv, Jan ook, Axel is professioneel muzikant, ik zit in de politiek… Het is dus niet zo dat we plots niks omhanden zouden hebben als De Kreuners definitief stoppen. Onze zomertour eindigt binnenkort, en of we dat volgend jaar nog eens doen? Ik weet het niet. Dat zullen we waarschijnlijk binnenkort samen bespreken. Sinds begin jaren 90 doen we wel enkel nog optredens in de zomer, van mei tot september en dikwijls op festivals. Elke week een parochiezaal in Vlaanderen platspelen, dat hebben we in de jaren 80 al gedaan. En dat zou praktisch ook lastig worden, met al onze bezigheden.”
Heb je nog een bucketlist die je wilt afwerken?
“Ja, die draait vooral rond de kinderen. Ik zou graag nog veel met hen willen reizen, dat doe ik heel graag. Tot nu toe deden we vooral zee- en strandvakanties, maar ze hebben ondertussen de leeftijd om ook steden en musea te bezoeken. Moskou en Sint-Petersburg staan nog op de lijst. Met mijn vrouw wil ik ook meer gaan reizen, dat wordt wel iets rustiger, daar gaat het vooral over goede restaurantjes bezoeken. Ik wil de kinderen op die trips ook heel vrij laten, ik probeer hen niks op te dringen. Het is niet van moeten, zoals wij vroeger. Het is: laat ze er eens van proeven en misschien vinden ze het wel leuk.”
Voed je ze ook zo op?
“Ja, ze mogen veel zaken uitproberen en het is ook niet erg als ze dan af en toe eens met de kop tegen de muur lopen. Daar leren ze ook uit, dus soms moet je de beschermende hand durven weghalen. Je moet ze zeker goede raad geven, maar daarna is het aan hen om er iets mee te doen. Of om er niks mee te doen (lacht). Het enige wat je niet mag doen als het fout loopt, is zeggen: ‘Ah, zie je nu wel’. Dat is not done, vind ik.”
Binnenkort ben je coach bij The Voice Senior. Wat mogen we daarvan verwachten?
“Daar kijk ik heel erg naar uit. Ik heb al geweldige dingen van de Nederlandse versie gezien, een dame van 86 die Tina Turner ongelooflijk goed zingt, bijvoorbeeld. Die mensen zitten ook allemaal een beetje in een positie waarin niks moet. Ze willen gewoon aan hun kleinkinderen laten zien dat ze goed kunnen zingen en dat maakt het leuk. Er is ook totaal geen competitie tussen de kandidaten, na de opnames zit iedereen allemaal samen aan de toog (lacht). In Nederland is dat programma een kijkcijferhit, ik denk dat het hier ook zo zal zijn.”
SMART FACT
Wat was je geworden als je destijds niet voor de muziek had gekozen?
“Meubelmaker of schrijnwerker. Dat wilde ik als kind worden, maar mijn punten waren te hoog, dus het PMS zei tegen mijn vader dat ik Latijnse moest doen. Dat wilde ik dan weer niet, en het compromis is dan de ‘moderne’ geworden.”
