Margriet Hermans: Liever een brunch dan Tomorrowland

Enkele dagen geleden ontving ik van de gemeente een uitnodiging om met alle 65-jarigen een viering bij te wonen. 65 jaar, jawel, en officieel met pensioen. Alles kan nu, zonder verplichting, en mijn agenda vult zich met zaken waarvoor ik me spontaan en met comfort engageer.

Dankzij enkele organisaties in Vlaanderen treed ik nog met regelmaat op voor mijn leeftijdsgenoten. Zingen, humor en presenteren zijn nog altijd zaken die me niet loslaten. Ik zal het dan ook blijven doen, zolang ik het tot een goed einde kan brengen.

Uitspattingen van weleer

Nachtbrakerij is er voor mij niet meer bij. Na 24 uur is mijn pijp uit en lonkt de nachtrust in mijn bedstee. Grootse evenementen zijn dan ook niet meer aan mij besteed. Een ticket voor een Tomorrowland, Werchter of Rimpelrock, daar pas ik voor. Als ik jonge mensen uit hun bol zie gaan, herinner ik me wel nog levendig dat die uitspattingen in mijn jeugdjaren ook topmomenten waren. Voor alles is een tijd, zeker?

Liever het comfort

Dus kijk ik soms met heimwee terug naar de energie van jonge mensen. Op fysiek vlak voel ik dat die piekperiode voorbij is. Geen paardrijden, motorritten, rugzaktochten of zotte kermisattracties meer. Dat is voorgoed verleden tijd en zegt me eerlijk gezegd ook niets meer. Liever ga ik voor een portie smoutebollen, een gezellige brunch, reizen, uitstappen, culinaire ontdekkingen, een fietstochtje en een comfortabel klassiek concert. Rock of pop in de Elisabethzaal of in een cultureel centrum met alle comfort, Radio 2 of hier en daar een opdracht voor de televisie. Dat laatste laat me nog niet los. Meer dan ooit boeit de actualiteit me, onze samenleving en haar tendensen. Elke dag geniet ik van de krant, van boeken en opiniestukken en ontdek ik een nieuwe uitdaging om op mijn bucketlist te zetten.

‘Met pensioen, maar nog niet op rust.’

Langdurig engagement

Sinds enige tijd ben ik voorzitter van de culturele vereniging Willemsfonds, regio Turnhout. Ik ben bestuurslid bij Vlapo, een vereniging ter verdediging van de Vlaamse podiumartiesten, en lid van de gemeentelijke senioren- en cultuurraad. Allemaal op vrijwillige basis, en ik merk dat het steeds moeilijker wordt om vrijwilligers te vinden. Oudere mensen haken af, jongeren zijn niet meer te verleiden met de ideologieën van die culturele verenigingen. Vaak hebben ze zo’n drukke agenda dat langdurig engagement uitgesloten is. Kunnen we ze trouwens nog verleiden met die postindustriële filosofieën? Ook politieke partijen moeten hierover bezinnen. Beter kunnen ze zich concentreren op zaken waar de Vlaming van wakker ligt, een goed programma uitschrijven en een goed beleid voeren. Je voelt het, politiek laat me nog niet los. Daarom ben ik ook gemeentelijk nog bedrijvig achter de schermen.

Een leven vol geluk

Met pensioen dus, maar nog niet op rust. Ik ontdek elke dag nog zoveel boeiende mensen, schrijvers, opiniemakers. Wat een lust, comfort en wat een geluk dat ik in dit land van melk en honing mag leven, samen met mijn echtgenoot, onze kinderen, huisdieren, toffe buren en zovele anderen.