De Schepper: “Een glimlach is het beste accessoire”
Els De Schepper, cabaretière en auteur
Ups en downs horen bij het leven, zeker als je ouder wordt. Maar zoals altijd blijkt humor een geweldig middel om met veranderingen en onverwachte obstakels om te gaan. Een vettige lach is en blijft de beste gymnastiek voor lichaam en geest.
Oké, even heel eerlijk: ouder worden is niet áltijd een lachertje. Vanaf een bepaalde leeftijd begin je bij elke beweging een arsenaal aan geluiden te produceren. In één vlotte beweging uit de zetel raken is plots een ding uit het verleden. En dan zijn er nog die ellendige verjaardagskaartjes. Ze herinneren ons eraan dat we elk jaar rimpeliger, uitgezakter en misschien stilaan ook wat incontinent worden. Geen enkel kaartje voor een verjaardag boven de 39 doet ook nog maar een beetje uitschijnen dat verouderen misschien wel een mooie en vervullende ervaring kan zijn.
Voor vrouwen is het precies allemaal nog wat moeilijker dan voor mannen. We zijn gejost door die menopauze die ervoor zorgt dat ons lijf over de bijzondere capaciteit beschikt om zelfs een appel in vet om te zetten. Ook de maatschappij is bijzonder hard voor vrouwen. Je kunt nog zulke leuke, grappige dingen doen… Op een bepaald moment word je toch altijd een beetje gecanceld. Onzichtbaar gemaakt. En als je er iets over zegt, word je weggezet als zure oude vrouw. Het is een van de laatste taboes. Gek, want ook jonge mensen worden oud.
En toch. Ik voel me nu, op mijn 57ste, beter dan tien jaar geleden. Ik heb mijn burn-out achter me gelaten door te leren mediteren en me onder te dompelen in mijn grote tuin, waar ik, met het nodige gezucht en gesteun, mijn eigen groenten kweek. Sinds de pandemie ben ik begonnen met schilderen en 3D-tekenen. Ik merk dat ik het nog meer dan vroeger nodig heb om creatief te zijn, en om daarin ook mijn rust te vinden.
Mijn humor is veranderd. Tijd heeft de scherpe randjes eraf gevijld.
Ouder worden heeft me geleerd om de tegenslagen in mijn leven makkelijker te relativeren. Ik heb meer vertrouwen in mezelf. Ik ken mijn draagkracht. Ik weet dat ik erop kan vertrouwen dat ook lastige situaties voorbijgaan, en dat verandering oké is. Mensen hoeven bijvoorbeeld niet per se in mijn leven te blijven. We evolueren allemaal, en soms betekent dat dat wegen uit elkaar gaan. Ik geniet ook van de kleine dingen, zoals mijn tuin of een vriendelijk woord. En van humor, uiteraard. Een glimlach is het beste accessoire.
Een lach daagt de zwaartekracht uit en trekt je gezicht letterlijk weer wat naar boven. Ik ben ook gaan beseffen wat geluk betekent. Voor mij zijn dat geen piekmomenten, maar een soort contentement dat er bijna altijd is en, met ouder te worden, alleen maar toeneemt. Dat gevoel is er, en het leven draait er ondertussen omheen. Turbulentie verdwijnt uiteraard nooit volledig, maar je leert er beter mee om te gaan. Mijn humor is trouwens ook veranderd. Mijn verbale steken zijn minder hard. De tijd heeft de scherpe randjes eraf gevijld, en dat is goed. Je zult het wel zien in mijn nieuwe voorstelling. Die heet: ‘Wat doe ik hier?’ Over de zin en onzin van het leven. Met de lach als constante. (knipoogt)