Ze draaien al zo lang mee in het showbizz-wereldje dat ze bijna een deel van ons collectief geheugen zijn geworden. Maar hebben Bart Kaëll en Luc Appermont het eigenlijk lastig met ouder worden? En wat waren de grote mijlpalen in hun leven? “Ik ken veel jonge mensen die eigenlijk oud zijn en veel ouden die heel jong leven.”
We ontmoeten Bart en Luc in de prachtige tuin van hun villa, in de buurt van Leuven. Er is koffie, er zijn wafeltjes en speculaasjes en er is een heerlijk nazomerzonnetje. Past perfect bij deze twee warme mensen.
Om met het belangrijkste te beginnen: hoe gaat het met jullie in deze bizarre tijden?
Bart: Goed eigenlijk. Ik heb natuurlijk wel mijn optredens in het water zien vallen, ik ging van een bomvolle agenda naar een lege. Maar dan is er vanuit VTM de vraag gekomen om mee te doen aan ‘Een Echte Job’ (programma waarin BV’s een ‘echte’ job uitvoeren, bijvoorbeeld als verpleger, red.). En dat heeft eigenlijk toch nog voor een pittige zomer gezorgd, zeker met de jobs waarin we in shifts moesten werken. Dat was toch een beetje buiten mijn comfortzone (lacht). Petje af dus voor al die mensen die deze beroepen dag in, dag uit doen.
Luc: We hebben ook gewerkt aan het vervolg van onze theatershow ‘Bart en Luc Intiem’. Dat was vorig seizoen een enorm succes, tot onze eigen verbazing (lacht). Dus de culturele centra vroegen of we zin hadden om een vervolg te maken. En dat hebben we gedaan, met nieuwe verhalen en nieuwe liedjes. Die beslissing was al voor corona gevallen, hoor, maar nu hebben we uitgebreid de tijd genomen om er aan te schrijven.
Luc, jij bent 70. Bart, jij 60. Zijn dat speciale getallen?
Bart: Ik heb er wel wat last mee gehad, ja. Dertig, vijftig en zestig, dat waren eigenlijk een beetje vervelende verjaardagen. Nu goed, uiteindelijk is het ook maar een getal, natuurlijk, het zegt niks over hoe je leeft. Ik ken heel jonge mensen die eigenlijk ‘oud’ zijn en omgekeerd ook: heel oude mensen die nog heel jong leven.
Luc: Zoals je ma.
Bart: Ja, juist. Ik heb twee jaar geleden met haar meegedaan aan ‘Weg met ons ma’ (programma waarin BV’s samen met hun moeder allerlei uitdagingen moesten volbrengen, red.). Die is voor dat programma gaan jetskiën, is uit een vliegtuig gesprongen, alsof het allemaal niks was. En dat op haar 85ste. Laatst vroeg ik nog: “Ma, zou je dat nu nog eens doen?”. “Maar natuurlijk”, zei ze (lacht).
Zijn jullie nu andere mensen, qua ingesteldheid, dan 20 of 30 jaar geleden?
Bart: Ik denk het wel. Elke leeftijdsgroep heeft wel zijn eigen karakteristieken, denk ik. Zo tussen 20 en 40 ben je vaak een echte strever. Een beetje egocentrisch, gefocust op het bereiken van je doelen, alles op alles zetten om die te realiseren. Later ga je dat dan weer veel meer relativeren, misschien gelukkig ook maar. Ik denk dat je daardoor ook weer meer gaat genieten van het leven.
Luc: Ik denk dat ook. In het begin moet je je plaats zoeken en daar heb je alles voor over. En als je dan je doelen hebt kunnen bereiken, dan komt er een soort aangename rust in je leven. En natuurlijk komt daar ook een grote portie geluk bij kijken, wat dat betreft beseffen we alle twee dat we stevig in de boter zijn gevallen.
Bart: Absoluut.
Leven jullie nu bewuster?
Luc: Ja, toch wel. Vroeger konden we van veel dingen niet genieten omdat het zo druk was. Je rende van hot naar her en je deed het allemaal, maar tegelijk ging er ook veel aan je voorbij.
Bart: Zeker in het begin van ‘Tien om te Zien’. Ten tijde van ‘De Marie-Louise’ en ‘Zeil Je Voor Het Eers’t en zo, daar kwam later dan ook nog eens ‘De Soundmixshow’ en ‘Rad van Fortuin’ bij… dat was een trein die maar verder donderde en waar geen einde aan kwam. Veel mensen denken: amai, dat moet plezant geweest zijn. Ja, dat was het wel, maar je had totaal geen tijd om daar eens bij stil te staan.
Luc: Die theatertour waar ik het over had, ik denk dat we daar intensiever van genieten dan van de dingen die we vroeger hebben gedaan. Maar goed, dat is allicht inherent aan het leven.
Wat waren echte mijlpalen? Zaken die jullie leven een andere richting hebben uitgestuurd?
Bart: Naar de kunstacademie Sint-Lucas gaan. Van Oudenaarde naar Gent, van de beschermende kleine cocon, plots de trein nemen naar de grootstad. En vandaar uit naar Studio Herman Teirlinck gaan. Zeker mijn moeder had het daar wel moeilijk mee, met het loslaten van haar zoon, maar ja, dat is ook een deel van volwassen worden, zeker? Zelf voelde ik me er eigenlijk wel goed bij, omdat ik vrijheid kreeg en dat heb ik altijd hoog aangeslagen. Nu nog, niet voor een baas moeten werken die zegt wat ik moet doen, is een aangenaam gevoel.
Dertig, vijftig en zestig, dat waren eigenlijk een beetje vervelende verjaardagen– Bart
Luc: De opleiding bij Herman Teirlinck is voor mij zeker ook een mijlpaal geweest. En een tweede was dat ik geslaagd was voor mijn examen bij de BRT om omroeper te worden. Dat viel samen met mijn laatste jaar op school, dus dat kwam perfect uit. En dan het feit dat ik Bart heb leren kennen, natuurlijk (lacht).
Hebben jullie nog grootse dromen die jullie graag zouden realiseren? Of een bucket list?
Luc: Goh, grootse dingen… niet echt, denk ik. Ik kan perfect genieten van kleine zaken. Ah, weet je waar we nog wel van dromen: een wereldreis maken. Al zal dat er waarschijnlijk niet direct van komen, met corona.
Bart: Er bestaan van die vliegtuigtickets waarmee je de hele wereld kunt rondreizen en je mag zo vaak uitstappen als je wilt. Dat moeten we misschien ooit nog eens doen, ja. Maar zoals Luc zegt: later.
Zijn jullie ooit van plan om echt met pensioen te gaan? En aan een zwembad te gaan liggen?
Bart: Nee, ik voel die drang niet. Wat moet je dan de hele dag doen? Nu ook, met corona: het is zo lang geleden dat ik nog eens heb opgetreden, ik heb echt goesting om op een podium te kruipen en alles te geven. Ik ben zeker dat ik daar ook enorm van zou genieten.
Luc: Wij hebben natuurlijk de luxe om een beetje kieskeurig te kunnen zijn en vooral de dingen eruit te pikken die we graag doen en die ons liggen. Maar dan nog… achter de geraniums gaan zitten en naar buiten turen, ik denk niet dat dat aan ons besteed is.
Om af te sluiten: hebben jullie ooit nog een ander droomberoep gehad?
Bart: Mijn plan B is ooit geweest: een eigen reclamebureau runnen en affiches maken en TV-spots en zo. Omdat dat in het verlengde lag van wat ik op de Academie deed. Maar het is anders uitgedraaid. Nog geen seconde spijt van gehad (lacht).
