Het aantal prijzen dat Girl, de eerste langspeelfilm van regisseur Lukas Dhont, heeft binnengehaald, valt zelfs in een aantal lijnen niet op te sommen. Een succesverhaal voor de jonge knaap van 27, maar wat hij vooral wil, is een hart onder de riem steken van iedereen die worstelt met gender en identiteit.
Gender en identiteit: het zijn twee thema’s die tegenwoordig sterk leven bij jongeren.
“Inderdaad. Dankzij sociale media is er vandaag een verhoogde zichtbaarheid van mensen uit de LGBTQ+-community (Lesbian, Gay, Bisexual, Transgender, Questioning and plus, red.). Dat is goed, maar het betekent ook dat jongeren steeds vroeger geconfronteerd worden met de wereld en hun eigen identiteit. Ze moeten al op jonge leeftijd vragen beantwoorden als: ‘Wie ben ik? Hoe wil ik zijn?’ Dat is positief, maar het legt ook een hoge druk op.” vertelt Lukas Dhont.
Hoe is jouw zoektocht naar identiteit verlopen?
“Zeer ingewikkeld. Al op jonge leeftijd wist ik dat ik anders was dan de jongens rondom mij. Door mijn karakter en een opeenstapeling van gebeurtenissen, heb ik ervoor gekozen om mijn seksualiteit lang te verbergen. Ik hoop dat jongeren nu sneller uit de kast durven komen. Maar het is een persoonlijke strijd en iedereen moet de tijd nemen die hij of zij nodig heeft. Het is niet omdat we nu in een tijdperk leven met veel meer rolmodellen en een verhoogde zichtbaarheid van gender en seksualiteit, dat het voor iedere jongere gemakkelijker is om zich vroeger te outen. Laten we ook niet vergeten dat er nog steeds veel homofobie, transfobie en geweld is. Op grote schaal, maar zeker ook op kleine schaal.”
Heb jij dat ook ervaren?
“Ik ervaar dat als een grijze zone. Als kind was ik erg vrouwelijk. Mensen rondom mij voelden zich daar ongemakkelijk bij, waardoor het ook voor mij ongemakkelijk was. Dat gevoel heeft veel bepaald hoe ik in mijn leven gestreden heb. Nu heb ik mezelf aanvaard, maar dat proces heeft 21 jaar geduurd. Dat is héél lang. Homofobie is iets wat je zelf overneemt en in je gaat groeien. Je komt tegenover jezelf te staan. Mijn grootste angst was de reactie van de buitenwereld. Ik vermoedde dat mijn ouders en vrienden positief zouden zijn − dat was uiteindelijk ook zo − maar door de jaren heen was er zo’n donkerte gegroeid in mij, dat ik mezelf geblokkeerd had.” zegt Lukas Dhont.
Een personage uit een minderheidsgroep naar de massa brengen, dat is mijn hoogste doel.
Als je terug kon gaan in de tijd, zou je het dan anders aanpakken?
“Op veel vlakken wel, ja. Ik heb vaak afgezien van de tijd die het me gekost heeft om dat bepaalde aspect van mezelf te aanvaarden. Aan de andere kant ben ik ook geworden wie ik ben, net omdat het zo lang geduurd heeft. Ik heb een enorme drive om over dit onderwerp te spreken, om er films over te maken en om mezelf te verweren. Maar zou ik anderen aanraden om langer te wachten om zich te outen zodat ze sterker in hun schoenen staan? Nee, dat niet. Er gebeuren zoveel positieve dingen vanaf het moment dat je in aanvaarding gaat, dat ik het iedereen aanraad. Je hoeft het bovendien ook niet aan iedereen vertellen. Enkel de belangrijkste mensen het nieuws brengen, kan ook. De rest zal het ten gepaste tijde wel te weten komen.”
Wat was voor jou de trigger om je dan toch te outen?
“De filmschool is mijn redding geweest. Als je persoonlijke films wil maken, dan kun je niet anders dan eerlijk zijn met jezelf. Op een bepaald moment blokkeerde mijn seksualiteit me in hetgeen wat ik het allerliefste wou doen: films maken. Dat heeft ervoor gezorgd dat ik toch over de schreef ben gegaan. Tijdens mijn studies had ik het gevoel dat ik in mijn films eerlijker kon zijn dan in de realiteit. Ik gebruikte mijn films om dingen onder ogen te komen. Nog steeds heb ik het gevoel dat mijn films de eerlijkste uiting van mezelf zijn.” legt Lukas Dhont uit.
Ook ‘Girl’ is een erg persoonlijke film?
“Ja, ‘Girl’ is héél persoonlijk. Concreet vertelt de film het verhaal van Lara, maar abstract gaat de film over onze binaire samenleving die denkt in rollen voor jongens en meisjes. Maar wat gebeurt er als iemand zijn plaats niet vindt in dat systeem? Het hoofdpersonage in mijn volgende film is ook iemand uit de LGBTQ+-community. Een personage uit een minderheidsgroep naar de massa brengen, dat is mijn hoogste doel. Ik wil met mijn films, en de manier waarop ik in de media kom, onderwerpen bespreekbaar maken die voor mij taboe waren.”
Het enthousiasme van mijn moeder liet me inzien dat films een groot effect kunnen hebben op mensen. Dat wou ik ook kunnen.
Kun je het succes van de film verklaren?
“De film gaat over verschillende universele aspecten waardoor hij een groot publiek bereikt. Bovendien hebben we een personage zoals Lara nog niet veel gezien op het scherm. Dat geeft de film een uniek karakter. Mensen gaan graag naar de cinema om ondergedompeld te worden, en ik denk wel dat de film dat doet. Het doet me enorm veel deugd dat er zoveel mensen de film al hebben gezien. Het feit dat het grote publiek daarvoor openstaat, geeft me een warm gevoel en sterkt mijn geloof in de massa.” zegt Lukas Dhont.
Hoe ben je ertoe gekomen filmmaker te worden?
“Mijn moeder heeft me de liefde voor film bijgebracht. Zij nam me heel vaak mee naar de cinema en was altijd enthousiast over films. Haar enthousiasme liet me inzien dat films een groot effect kunnen hebben op mensen. Dat wou ik ook kunnen. Toen ik 12 was, kreeg ik een camera van mijn moeder. Ik begon gewoon te filmen en regisseren, en ik ben er eigenlijk nooit mee gestopt. Dat gevoel van iets te kunnen betekenen voor mensen, is alleen maar sterker geworden. En natuurlijk ben ik heel blij dat ‘Girl’ het zo goed doet, maar ik maak films hoofdzakelijk voor mezelf. Daardoor is mijn geluk niet rechtstreeks verbonden aan het succes van mijn films. Ik werk nu gewoon verder aan de volgende. Voor mij verandert er eigenlijk niets: ik woon nog altijd in Gent, ik ga in de stad koffie drinken en schrijf de scenario’s zonder aan de verwachtingen van pers en publiek te denken.” vertelt Lukas Dhont.
