Thomas Van Goethem: ‘Het is mijn queeste om van diversiteit een normaliteit te maken’

Thomas Van Goethem neemt geen blad voor de mond. De jonge CEO van Fabric Magic, een hip productiehuis dat ook dans-, zang- en acteeropleidingen organiseert, staat niet achter de huidige omgang met minderheden in het Vlaamse medialandschap. “Het is allemaal zo eng en oppervlakkig”, zegt hij. “Nog voor de reeks is geschreven wordt er al geroepen dat er diversiteit in moet. Terwijl dat vandaag de dag een vanzelfsprekendheid zou moeten zijn in plaats van een opgave.” 

Met #LikeMe, de muzikale jeugdreeks waarvoor hij een Ensor won, pakt hij het anders aan. “Ik werk altijd omgekeerd”, zegt hij. “Eerst audities houden en dán pas de rollen invullen. Ik vind dat we te veel over diversiteit als een onderwerp palaveren. Daarom praat ik er zelf zo weinig over. Talent is talent, ongeacht origine. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat ik er achter de schermen niet actief mee bezig ben. Kijk maar naar Francisco Schuster. Hij heeft mij zo hard geïnspireerd tijdens zijn auditie dat ik speciaal voor hem een rol heb geschreven. Niet omdat hij roots in het buitenland heeft, maar omdat hij enorm getalenteerd is. Diversiteit zou normaal moeten zijn, niet iets waar we geforceerd naar op zoek moeten gaan.”

“Dat wil natuurlijk niet zeggen dat we er niet bewuster mee moeten omgaan. Ik had bijvoorbeeld oorspronkelijk het personage van Francisco de naam ‘Arthur’ gegeven. Gelukkig maakte de zender mij attent op het feit dat diversiteit op vlak van namen minstens even belangrijk is. Daarom kreeg hij de naam ‘Yemi’, afkomstig van de Afrikaanse naam ‘Adeyemi’.”

“Een klassieke aanpak”, zo noemt hij het. “Ik ben homoseksueel en er wordt daarom verondersteld om me bij de minderheidsgroep te rekenen. Maar ik geloof niet in het force-feeden van diversiteit. Hoewel het mijn queeste is om van diversiteit een normaliteit te maken, dienen we sommige mensen de tijd en ruimte te gunnen om aan het inclusieve gedachtegoed te wennen. Door enkel maar te choqueren gaan we, volgens mij, het proces niet versnellen.” Net omdat hij merkt dat er nog mensen zijn die een andere kijk hebben op inclusie, praat hij er met ons voor het eerst over. “Het is een gevoelig en moeilijk onderwerp”, zegt hij. “Ik wil het bespreekbaar maken. Met dit interview hoop ik mensen te inspireren en te doen inzien dat diversiteit op het scherm de norm zou moeten zijn voor elke televisie- en theatermaker.”

In #LikeMe schuw je de zware maatschappelijke thema’s niet. Er wordt heel realistisch omgegaan met kanker en homoseksualiteit bijvoorbeeld. 

“(knikt) De sterfscène van de mama van Caro is hard en rauw. Maar de muziek verzacht en maakt het gemakkelijker verteerbaar voor een groot publiek. Ik heb zelf altijd in musicals gespeeld en wilde het genre in al zijn facetten doen herleven in Vlaanderen. Ik wilde geen musical maken met pluimen, glitter en overdreven acteerspel. Voor mij is musical veel breder dan dat. Ik wilde geen typische high school musical, maar heb geprobeerd om échte verhalen te schrijven. Daarom hebben we ook heel veel kleinere thema’s in de zijlijnen van de reeks gestopt. Ik had nooit gedacht dat die zo’n grote impact zouden hebben. In de serie is het bijvoorbeeld doodnormaal dat Vince twee papa’s heeft. Ik kreeg daarover een bericht van twee vaders: ‘Onze zoon vindt het geweldig dat de coolste gast van de school in #LikeMe net als hij twee papa’s heeft. Hij voelt zich eindelijk normaal’, schreven ze. Dát is voor mij inclusie. Zo maak je het verschil. Niet door elke aparte situatie op te blazen.”

Wat bedoel je met opblazen?

“Er wordt op dit moment nog iets te veel in hokjes gedacht. En die denkwijze bij de kijker zou ik voorzichtig willen veranderen. Ik wil het publiek niet langer uitleggen wat anno 2023 als normaal beschouwd zou moeten worden.
“Een ander voorbeeld. Met Fabric Magic maken wij ook videoclips. Op een dag vroeg een klant een transgender danser. Ik vroeg hem verwonderd hoe ik dat fysiek moest tonen. Of hij een jongen in een rok of een meisje in een stoere broek wilde. Het valt toch niet van iemands uiterlijk af te lezen dat het een transpersoon is? En daar draait het net om: we shouldn’t care of iemand transgender is of niet. Wij als mensen zouden voorbij hetgeen wat ons en een ander uniek maakt moeten kunnen kijken. En om dat te kunnen bereiken moeten we stoppen met alles wat afwijkt van ‘de norm’ bij iedereen te forceren om zo de juiste boxjes te kunnen afvinken.”

Zelf probeer je het anders aan te pakken?

“Klopt, ik wil ook diversiteit tot bij een breed publiek brengen, maar doe dat op een subtielere manier. Tijdens #LikeMe In Concert 2023, bijvoorbeeld, droegen alle mannelijke dansers tijdens een bepaalde act dezelfde outfit. Een van hen, een fantastisch performer, heeft van nature een bepaalde flair waardoor onze styliste zijn outfit lichtjes heeft aangepast. Hij droeg daarom een iets kortere broek en een hakje, net zoals zijn vrouwelijke collega’s. Hoewel dat mijns inziens bijzonder subtiel werd aangepakt heeft dat tot heel veel positieve reacties geleid. Ik wil dus zeker op de barricaden staan om te vechten voor waar ik in geloof, maar iedereen moet voor zichzelf uitmaken op welke manier hij/zij/hen wil vechten.”

Jouw aanpak werkt. #LikeMe was een gigantisch succes, in binnen- én buitenland. Zelfs ouders keken mee.
“Ik heb een hekel aan de opdeling tussen televisie voor volwassenen en kinderen. Op het laatste wordt heel hard neergekeken. Dat is zonde. Door #LikeMe ben ik de grootste predikant van jeugdentertainment. De serie heeft me het voorrecht gegeven om duizenden woonkamers binnen te komen en verschillende generaties een vorm van opvoeding te geven. Of neen, beter gezegd: een dialoog te creëren. Ik heb met massa’s ouders en leerkrachten gesproken en zij vertelden me allemaal dat één aflevering van 26 minuten uren aan gespreksstof creëert aan de keukentafel en in de klas. Zo wordt Yemi, die aan zijn geaardheid twijfelt, gebruikt door ouders en kinderen om over hun eigen gevoelens te praten. Ik geef daar credits voor aan Ketnet. Ze zijn daar met hun team enorm aandachtig mee bezig geweest.”

Heb je ook tegenkanting gekregen?

“Jammer genoeg wel. Zo was er een stickerboek van #LikeMe te krijgen in Albert Heijn. Op een van de stickers zie je het personage van Francisco met zijn vriendje in de reeks zoenen. Een Nederlandse moeder heeft daar enorm veel herrie over geschopt op TikTok. Ze vond zo’n kus abnormaal en noemde die ene sticker propaganda. Het boek was bedoeld als herinnering voor de fans naar aanleiding van de laatste aflevering. Dat het hele idee zomaar door het slijk werd gehaald door die ene onschuldige foto, stelde me teleur. Het deed me beseffen dat er nog veel werk aan de winkel is. Ik begrijp dat er mensen zijn die nog altijd moeite hebben met homoseksualiteit, maar laat ons elkaar alsjeblieft met respect behandelen én laat onze kinderen vooral zien hoe mooi onze diverse wereld kan zijn. De duizenden liefdevolle reacties op het zure bericht van die moeder bewezen dat veel mensen er hetzelfde over denken als ik.”

Was jouw homoseksualiteit thuis een issue?

“Ik heb het geluk gehad dat ik ben opgegroeid in een heel warm nest. Toch was ik de vreemde eend in de bijt. Ik wilde niet voetballen of judoën, maar acteren, springen en dansen. Toen ik voor het eerst verliefd werd op een jongen, was het niet evident om dat thuis te vertellen. Ik gebruik niet graag de term coming out, want dat vind ik belachelijk. Homoseksuelen worden gewoon verliefd en heteroseksuelen moeten ook niet uit de kast komen. Toen ik het mijn ouders dus vertelde, waren ze bang dat ik meteen met handtassen zou gaan rondlopen en schaars gekleed op de Gay Pride zou paraderen. Dat was niet het geval, al respecteer ik natuurlijk de mensen die dat wél willen doen. Ik heb mijn ouders de ruimte gegeven om aan het idee te wennen. Het is allemaal goed gekomen. En in de tussentijd zijn we elkaar altijd graag blijven zien.”

Herken je je in homoseksuele personages van andere tv-series? 

“Eerlijk? Absoluut niet. Elke soap heeft al een homoseksueel personage gehad. Maar ik vind ze vaak heel stereotiep en extreem. Het zijn altijd dramaqueens of overspelige mannen. Ik heb nog maar zelden een geloofwaardige representatie gezien van iemand zoals ik, niet supermannelijk noch -vrouwelijk. Op dat vlak kan het Vlaamse medialandschap nog veel leren. En ik ook hè. Ik heb dagelijks gesprekken met mensen die mij inzichten geven om het nog beter te doen.” 

Waar haal je je inspiratie?

“Uit onze opleidingen bij Fabric Magic. Wij geven dans- en musicalopleidingen aan jongeren. Tijdens de repetities loop ik door de gangen en leg ik overal mijn oor te luisteren. Het is ongelofelijk wat daar allemaal wordt verteld. Zo blijf ik op de hoogte van waar jongeren mee bezig zijn. Wat vinden ze normaal, waar schrikken ze van, wat enthousiasmeert hen? Wat ik zelf leuk vind aan kinderen is dat voor hen diversiteit en inclusie al normaler zijn dan voor veel volwassenen. Zij staan hier heel erg voor open en voor hen is het (bijna) geen issue meer. En dat is de verdienste van een heleboel reeksen, waaronder #LikeMe. Een op de vier kinderen in Brussel en Vlaanderen groeit ondertussen op in een gezin waar Nederlands niet de moedertaal is. Voor hen is diversiteit dus al de normaalste zaak van de wereld, zij denken er op dezelfde manier over als ik en Ketnet dat ondertussen doen.”

Je wordt soms de jonge Gert Verhulst genoemd. De eerste uitzending van zijn talkshow De Tafel van Vier was zacht gezegd niet inclusief te noemen. Hij heeft daar veel kritiek op gekregen.

“Ik denk niet dat dat slecht bedoeld was. Ik vind het nog altijd een gigantisch compliment dat mensen mij met hem vergelijken op basis van mijn ondernemerschap, ambities en doorzettingsvermogen. Ook al vind ik de vergelijking op zich van de pot gerukt. Vlaanderen beseft niet wat die man op wereldniveau heeft betekend. Verhulst is een jeugdidool van mij. Mijn carrière is bij hem begonnen. Zo doe ik nog altijd stemmetjes voor Maya de Bij en Wickie de Viking. Om terug te komen op de heisa rond de talkshow. Ik denk dat we daar wel in verschillen. Ik ben van een andere generatie en bekijk die thema’s met een jongere blik.”

Na vier seizoenen is er onlangs definitief een einde gekomen aan #LikeMe. Wat brengt de toekomst?

“Ik ben bezig met tal van nieuwe projecten maar kan er nog niet veel over vertellen.”