Julie Mahieu: ‘Moeder zijn heeft me alleen maar rijker gemaakt.’

In televisieland is ze de creatieve duizendpoot, weervrouw bij De Ideale Wereld en bedenkster van de bejubelde fictiereeks De Dag. Maar de voorbije drie jaar is Julie Mahieu ook twee keer mama geworden. Voor het eerst praat ze honderduit over Joah (2,5) en Fia (1), de zoon en dochter die ze samen met haar partner Jonas Geirnaert kreeg.

“Tijdens corona hebben we echt in een cocon gezeten”, zegt ze. “Ik was vijf maanden zwanger van Joah toen de lockdown begon. Het was zalig om zoveel ruimte te krijgen om het moederschap te ontdekken en ons eigen ritme te vinden. Niemand is ongewenst aan mijn buik komen voelen. Niemand is ziek boven de kindjes komen hangen. Onze deur is niet platgelopen. We hebben twee jaar lang in een bubbel geleefd en dat was heel plezant.”

Op twee jaar tijd twee kinderen krijgen is niet niks. Is het zwaar geweest? 

“Ik denk dat het dat bij iedereen is, maar Joah is ook een heel fijn kind en Fia is zo mogelijk nog gemakkelijker. Toen ik zwanger was van haar werden we door iedereen gewaarschuwd. De overgang van één kind naar twee zou moeilijker zijn dan het krijgen van je eerste kind. Maar Fia’tje is zó rustig. Ze sliep snel door, dronk vlot aan de borst. Hadden ze me dit scenario op voorhand voorspeld, dan had ik meteen getekend.”

Ben je bewust snel aan een tweede kind begonnen?

“Toch wel. Jonas en ik verschillen niet veel in leeftijd met onze broer en zus. Samen alle levensfases doorspartelen schept een band. We wilden onze kinderen dat ook geven.”

Was je graag zwanger? 

“Ik heb twee heel gelukkige zwangerschappen gehad. Dank u hormonen (lacht). Vroeger geloofde ik niet in de roze wolk, ik wilde me geen blaasjes laten wijsmaken en zag een zwangerschap vooral als zwaar en ingrijpend. Maar eerlijk? Ik heb me nog nooit zo goed gevoeld als toen ik zwanger was, zelfs op het einde toen ik mijn eigen veters niet meer kon strikken. Ik heb enorm veel respect gekregen voor mijn lichaam.” 

Je bent laat aan kinderen begonnen.

“We hebben vrij lang gewacht en lang moeten proberen. Het is ook twee keer misgelopen. Intussen kan ik daarover babbelen, maar toen was dat heel heftig. Van zodra je 30 bent, word je als vrouw ook voortdurend aangesproken op je kinderwens. Daar mag iedereen mee stoppen, zoiets is een privézaak. En het lukte bij ons niet vlot dus dat stresseerde me. Gelukkig wordt er in de media meer en meer over gesproken.”

Bij je tweede was het wel meteen prijs?

“Klopt. Ik denk dat mijn lichaam er meer klaar voor was omdat ik al wist wat er zou komen, waar ik me aan kon verwachten. Het voelde juist. Tijdens die tweede zwangerschap was ik rustiger en meer zen. Dat merk je ook aan Fia, vind ik. Ze zeggen dat een baby zich goed voelt als de moeder zich goed voelt. Daar geloof ik ergens wel in.”

Waarom heb je zo lang getwijfeld of je wel moeder wilde worden?

“Dat had veel te maken met externe factoren, met hoe de wereld in elkaar steekt. Ik was bang dat ik mijn leven en mijn carrière zou moeten opgeven. Ik heb altijd graag voor mezelf en voor mijn lief geleefd. Dat ik plots ten dienste zou moeten staan van een kind, boezemde me angst in.”

Wat heeft dan toch de doorslag gegeven?

“Het besef dat Jonas en ik het ouderschap op onze manier konden aanpakken, op een manier die bij ons past. Dat we het niet per se moesten organiseren zoals zoveel generaties voor ons het gedaan hebben. We hebben daar bewust heel veel over nagedacht.” 

Wat pakken jullie dan precies anders aan?

“We willen allebei een aanwezige en emotioneel beschikbare moeder en vader zijn. En daarvoor heb je tijd nodig. Toen we enkele jaren terug De Dag opnamen waren we onafgebroken aan het werk, van ’s morgens vroeg tot diep in de nacht. Die race is niet combineerbaar met kinderen. Vroeger waren we echte nachtbrakers en gingen we nooit voor middernacht slapen. Vandaag gaan we zelden na 21u30 naar bed. We zijn daar niet in gerold of geduwd door onze kinderen, nee, we wisten op voorhand zeer goed dat het zo zou zijn. 

Om tijd te kopen, hebben we sinds kort ook een nanny. Zij helpt met de kinderen, met de was, kookt en doet de boodschappen. Ze zorgt ervoor dat er veel rust is in huis en dat we onze tijd met de kinderen kwalitatief kunnen invullen. We hebben tijd om echt met hen te spelen, om hen voor te lezen, om actief betrokken te zijn bij het gaan slapen. Dat geeft heel veel zuurstof.” 

Is Jonas een betrokken vader? 

“Absoluut. Net als ik haalt hij de kinderen op in de crèche. Hij steekt ze in bed en staat ’s nachts op om ze een papfles te geven. Over die rolverdeling hebben we veel gepraat op voorhand. Ik vond het heel belangrijk dat Jonas betrokken was, en hijzelf ook. Mijn vader was ook een heel aanwezige figuur, in de opvoeding vind ik dat een echte meerwaarde.”

Neem je als vrouw niet makkelijker de zorgende rol op?

“Je kunt daar in verglijden omdat dat idee ingebakken zit in onze maatschappij. Maar bij ons is het gelijkwaardig verdeeld. We vinden het belangrijk om dat aan onze kinderen mee te geven. Je hebt mensen in alle soorten, ik sta niet achter de veralgemening dat het ene gender zorgzamer is dan het andere. Ik vind het logisch dat mannen ook emotioneel beschikbaar zijn. Mensen die het omgekeerde veronderstellen, heb ik nooit begrepen.”

Zijn jullie strenge ouders?

“Dat zou ik niet zeggen. We staan wel ergens voor. Onze zoon doet nu potjestraining, en hij gaat op het potje als wij hem dat zeggen. Maar autoritair zijn we niet. We nemen bewust de tijd om dingen uit te leggen. Zelfs aan Fia, die nog zo klein is. Dat vergt meer inspanning maar zorgt ervoor dat je kinderen later begrijpen waarom je als ouder op een bepaalde manier reageert. Daarom gaat Joah straks ook naar een freinetschool, waar ze dingen echt in vraag durven stellen. Als Antwerpse was ik niet zo vertrouwd met die onderwijsmethode, maar onze buurkinderen (de kinderen van Lieven Scheire en Sien Volders, nvdr) zijn ook naar die school geweest en met hen kun je al heel intelligente gesprekken voeren. Ze durven kritisch te kijken naar de wereld rondom hen.” 

Hoe belangrijk is je werk nog voor jou? 

“Heel belangrijk. Maar mijn tijd is kostbaarder geworden. Ik moet kiezen waar ik mijn tijd en energie in steek omdat de kinderen nu heel veel van me als moeder vragen. Zij staan op nummer één. Maar daarnaast wil ik ook dingen doen voor mezelf. Mijn job geeft me veel voldoening.”

Heeft het moederschap impact op je creativiteit?

“Niet echt, al merk ik wel dat ik gevoeliger ben voor andere dingen. Het nieuws over de druk op de crèches komt hard binnen. Ik lees elke dag de krant maar moet mezelf soms ook voor de actualiteit beschermen. Ik ben heel goed in het bedenken van worstcasescenario’s. Superhandig voor het ontwikkelen van fictiereeksen, maar in het dagelijkse leven kan het me overweldigen. Mijn emoties sleuren me soms mee. Als ik mijn computer dichtklap wil ik een goede en gelukkige moeder zijn en niet in negativiteit blijven hangen omdat ik iets ergs geschreven of gelezen heb.”

Heb je veel geleerd van je eigen ouders?

“Door zelf moeder te worden kijk ik vooral anders naar hen. Ik had geen flauw benul wat het betekende om kinderen te krijgen. Wat ik voor mijn kinderen voel, is ongrijpbaar, het is niet te vatten in woorden. Het is een emotie die ik ervoor totaal niet kende. En dat voelen mijn ouders dus voor mij. Ik begrijp hen nu beter, denk ik.”

Ben je een rijker persoon door je kinderen?

“Ik vind van wel. Ik wil niemand veroordelen en heb alle respect voor mensen zonder kinderen. We hebben trouwens zelf overwogen om kinderloos te blijven. Maar ik vind het ouderschap fantastisch. Als ik geweten had wat ik nu weet, had ik niet zo lang getwijfeld en was ik er vroeger aan begonnen. Al is het dubbel natuurlijk. Het is ook omdat we zoveel uit ons leven hebben gehaald vóór de kinderen dat die rijkdom er nu is. We hebben in elke fase van ons leven de tijd genomen en dat loont.”

Zijn kinderen een test voor je relatie?

“Zo ervaren wij dat niet. Jonas en ik zijn al vijftien jaar samen, we kennen elkaar door en door. Bovendien hebben we door corona intens van de babyfase kunnen genieten. We hebben eerst kunnen uitvogelen wie we zijn met ons vier voor we ons aan de wereld moesten voorstellen. Dat is een zegen.”

Ben je een onzekere moeder?

“Door al die worstcasescenario’s in mijn hoofd kan ik me soms wel zorgen maken. Maar ik probeer dat niet op mijn kinderen te projecteren. (denkt na) Toen ik ontdekte dat ik moeder werd van een meisje, heb ik gehuild van geluk. Maar tegelijkertijd is er toen een soort angst in geslopen. Hoe ga ik haar uitleggen hoe de wereld in elkaar zit zonder haar angstig te maken? Daar ben ik nog niet uit.”

Wordt er ook veel gelachen bij jullie thuis?

“Absoluut. Er is veel blijdschap. Onlangs nog zat Jonas piano te spelen terwijl ik aan het dansen was met Joah en Fia met haar voetjes mee trippelde. Tegelijk verdenk ik mijn zoon nu al van een goed gevoel voor humor. Als mensen een slechte mop maken, blijft hij doodernstig. Terwijl hij bij geslaagde grapjes wél uitbundig lacht. Dat is zalig om te zien. Hij heeft een luide en hartelijke lach die onmiddellijk uitnodigt om mee te lachen. Zulke momenten probeer ik vast te houden. We hebben voor elk kind een apart e-mailadres waarop we hen foto’s en tekstjes sturen. Bij hun eerste woord, hun eerste stapjes… Als ze 12 zijn, krijgen ze het wachtwoord. Dat leek ons een tof cadeau. Laatst gingen we attractiepark Harry Malter bezoeken. Joah zat daar heel serieus op een Donald Duck-bootje. Ik heb daar een foto van genomen en hem dat gemaild met de zin: ‘We hebben geprobeerd om je “copyright infringement” te doen zeggen.’ Later zal hij daar hopelijk om lachen (lacht).”