Jitske Van de Veire: ‘Het is tijd om de micro door te geven’

De lente was nooit echt het favoriete seizoen van Jitske Van de Veire. Bij het vooruitzicht alleen al dat ze shortjes en topjes zou moeten dragen, brak het koude zweet haar uit. Liever kroop het Instagram-fenomeen in haar wintercocon: lekker ingeduffeld in een dikke trui en warme jas liet ze bij voorkeur zo weinig mogelijk van zichzelf zien. Nu is het gevoel helemaal anders, vertelt de zaakvoerster en plusmama uitbundig in haar kapsalon in de Gentse binnenstad – ze heeft er ook eentje in Antwerpen. De lenteschoonmaak is achter de rug, ze heeft zin in de zon, haar nieuwe zomerjurkjes hangen al een tijdje in de kast. “Ik voel me vandaag zoveel beter in mijn vel”, zegt de body positivity-activiste met de platinablonde krullen. “De dagen worden langer en ze voelen ook zo aan. Mijn leven heeft opeens een ritme gekregen. Ik heb zoveel meer energie dan vroeger.”

Dat straalt van je af. Is jouw huidige relatie het kantelpunt geweest in die ‘voor’ en ‘na’?

“Ik geloof het wel. Mijn leven is enorm veranderd sinds ik samenwoon met mijn verloofde Dym en mijn plusdochter Juliette. Vroeger was mijn zomer gevuld met festivals, uitgaan en Chiro. Nu is daar ineens een kind met wie ik rekening moet houden. Juliette wordt 8 in augustus. Onze gezinsagenda staat volledig in het teken van de schooluren en vakanties. Tijdens de schooldagen is Juliette om de week bij ons en bij haar andere mama. Die ene week sta ik om 6.30 uur op om haar brooddoos te maken en samen te ontbijten. Dat soort regelmaat heb ik nooit gekend. Het was even wennen, maar nu geniet ik oprecht van die ochtenden samen. Ook de grote vakantie krijgt weer betekenis. Het wordt weer iets om naar uit te kijken, zoals vroeger als kind.”

Was de keuze om samen te wonen snel gemaakt?

“Na 6 weken al! Het was op dat moment de enige mogelijke optie, mijn lief zat nog in een scheiding. Maar ik heb er wel veel stress over gehad. ‘Fuck, wat ga ik hier doen?’, heb ik meermaals gedacht. Dym heeft op een bepaald ogenblik beslist om haar job bij de bank op te zeggen en mee in de zaak te stappen. In mijn eentje trok ik het gewoon niet meer. En ik was er ook wel van overtuigd dat het een goede combo zou zijn. Het gevolg van die keuze is wel dat je op slag haast elk uur van de dag met elkaar doorbrengt. Van een onafhankelijk vrijgezellenbestaan ga je naar een leven waarin je huis, job en kind met elkaar deelt. Dat is springen. En veel babbelen. Ruziemaken ook, en nog meer babbelen.”   

Heeft die plotse verandering vonken gegeven in jullie relatie?

“Zeker. Onze relatie is ook zo ongewoon verlopen. Normaal ga je eerst een tijdje daten en doe je leuke dingen samen. Pas na een poos, wanneer je voelt dat het allemaal wel goed zit, begin je er stilletjes over te denken om te gaan samenwonen. Dat proces strekt zich meestal over verschillende jaren uit. Bij ons nam het niet meer dan een paar maanden in beslag. Dat laat je ook veel minder de kans om gewend te raken aan het idee én aan elkaar. Je wordt meteen geconfronteerd met elkaars kleine onhebbelijkheden. Dat geeft sowieso spanningen. In grote lijnen heb je dan twee opties: ofwel gooi je de handdoek in de ring, ofwel zoek je naar oplossingen. Wij zijn er vol voor gegaan. Wel hebben we meteen een relatietherapeut in de arm genomen, om de communicatielijnen goed strak te houden. Dat heeft gewerkt. Intussen zijn we bijna 2,5 jaar samen. Nu zijn we wel redelijk zeker dat we sterk staan als koppel (lacht).”

Het was niet het makkelijkste uitgangspunt. Wat deed je besluiten om toch de sprong te wagen?

“Dym en ik hebben elkaar leren kennen tijdens de coronaperiode. We zijn onze relatie begonnen als vrienden. Tijdens de lockdowns hebben we heel veel tijd met elkaar doorgebracht. We gingen dagelijks wandelen. Toen de dingen weer op hun normale ritme kwamen, begon het opeens te dagen dat we elkaar misschien niet meer zouden zien. We beseften dat we elkaar niet meer konden en wilden loslaten. Van het een kwam het ander. En op een dag blijkt de liefde dan zo overweldigend groot, dat je zelfs overweegt om er een kind bij te nemen. De ‘oude’ Jitske zou nooit van haar leven plusmama worden (lacht). Ik ben zelf kind van gescheiden ouders, ik wéét hoe ingewikkeld het allemaal is. Maar daar sta je dan met al je principes en overtuigingen en je denkt: ‘Dit is ze dan, de liefde van mijn leven. We gaan dit gewoon doen!’ Achteraf is het ook de beste en mooiste beslissing geweest. Juliette en ik zijn twee handen op één buik.” 

Wat heeft het plusouderschap gedaan met de Jitske van vroeger?

“Ongelooflijk veel. Voor een kind zorgen is zo’n ingrijpende belevenis. Als ouder of plusouder bots je op je eigen onzekerheden en tekortkomingen. Waar je vroeger zo zeker was van je stuk, twijfel je plots even aan alles: aan je eigen principes, aan hoe je in het leven staat. Zijn de normen en waarden die je wil meegeven wel de juiste? Ben je wel het voorbeeld dat je wilt zijn? Het plusouderschap heeft me verplicht om aan mijn eigen trauma’s te werken. Voordien lag ik constant in de knoop met mijn lichaam en met mijn zelfbeeld. Ik was altijd op dieet. Opeens is daar dan een kind dat heel gevoelig is voor dat soort signalen. Je staat er wel bij stil of je je eigen onzekerheden wilt doorgeven. Tegelijk ervaar je dat jij niet langer het centrum van de wereld bent. Een kind verandert de prioriteiten. Ik ben ermee opgehouden om mijn haar ’s morgens te brushen vanaf het moment dat Juliette er was. De tijd ontbrak gewoon. Ook met make-up ben ik gestopt. En het voelt best prettig aan.”

Je zoektocht naar zelfliefde en rust lijkt behoorlijk wat tijd in beslag te hebben genomen.

“Ik ben inderdaad lang bezig geweest met mezelf. Als single staat nu eenmaal je eigen ego centraal. Ik heb het mezelf ook niet makkelijk gemaakt door álles te willen. Toen ik Dym leerde kennen, was ik nog woordvoerder voor ‘Wel Jong’ (de Belgische lbtq+-jongerenorganisatie), ik had een ontzettend druk sociaal leven, massa’s vrienden, ik ging veel en lang uit, dronk nog alcohol. Die nieuwe relatie verplichtte me om keuzes te maken. Ik ben heel harde prioriteiten voor mezelf beginnen stellen. Moeilijk hoor. Oef. Want dat betekent ook: mensen loslaten. Heel wat van mijn oude vrienden zijn weggevallen. Ze konden er geen begrip voor opbrengen dat ik minder tijd voor ze had en niet meer de losbol van vroeger was. Ook het woordvoerderschap heb ik stopgezet. Uiteindelijk heeft het me de rust gebracht waar ik altijd al naar op zoek was. Nooit gedacht dat ik die zou vinden in het gezinsleven.”       

Je lijkt anders niet bepaald het prototype van een rustig persoon.

“Toch ben ik altijd wel een dromerig kind geweest. Ik kon me uitleven in de jeugdbeweging en was graag bij mijn vriendinnen, maar ik was ook snel overprikkeld. Dat is nog altijd zo. Vroeger onderdrukte ik dat gevoel met alcohol en door nóg meer dingen te doen. Ik was zo weinig mogelijk thuis, want dat kon uitdraaien op een totale mental breakdown. Dan zat ik kapot in de zetel en huilde de ziel uit mijn lijf. Vandaag ben ik gestopt me te plooien naar de waan van de dag. Er is veel meer ruimte om mezelf te zijn. De zaken gaan goed, ik heb het voorrecht dat ik voor iemand mag zorgen, er zijn mensen rondom mij die me oprecht graag zien om wie ik ben.”

De bewijsdrang is weg?

“Volledig. Daar ben ik wel blij om. Ik heb geen behoefte meer aan wilde verhalen over uitgaan tot 6 uur ’s nachts, het aantal pinten dat we nog dronken in de Charlatan of alle maffe dingen die we deden. Nu klinkt dat als: ‘We zijn met twee koppels uit eten geweest, het was heel gezellig (lacht).’ Vroeger schreeuwde ik van de daken dat ik nooit volwassen zou worden. Dat rebelse kantje zal ik altijd wel bewaren. Maar uiteindelijk ga je toch mee in de draaikolk van het leven, zeker als er een kind aan te pas komt. De focus verschuift. Vroeger gingen interviews altijd over mij. Nu merk ik dat ik constant over Juliette en Dym babbel. Ik heb ook niet meer de neiging om de aandacht te trekken op sociale media of om tegen schenen te schoppen. Het is tijd om de micro door te geven aan de jongere generaties.”

Dat zeg je op je 29ste?

“Jawel (lacht). Ik besef dat er intussen jongere generaties zijn opgestaan, die bezig zijn met nieuwe thema’s waar ik niet meer volledig in mee ben. TikTok? Dat interesseert me eerlijk gezegd niet. Ook het verhaal rond gender, de woke-gedachte of racisme krijgt toch weer andere nuances. Uiteindelijk ben ik een witte cisvrouw die op vrouwen valt, in een fijne omgeving vertoeft en alle middelen heeft voor een positief verhaal. Er zijn weer andere, jonge mensen die vandaag een veel diversere story kunnen brengen dan ik. Als ik de vraag krijg, zal ik met plezier nog altijd mijn inbreng doen over bepaalde onderwerpen. Maar op de barricaden hoef ik niet meer te staan.” 

Waarover wil je het dan wel nog graag hebben?

“Over plusouderschap zijn volgens mij nog heel veel dingen onbesproken. Ook over ondernemerschap doe ik graag mijn relaas, zeker als vrouw. Het thema van de zelfliefde is iets meer op de achtergrond gekomen. Inmiddels ben ik wel oké met mijn lijf. Ik zal altijd worstelen met mezelf, ik heb een eetstoornis en een verwrongen zelfbeeld. So be it. Maar ik vind het nu belangrijker om over oplossingen te praten dan over problemen. Iets als blote foto’s zal ik ook niet zo snel meer posten. Ik heb minder nood aan statements, ik heb er zoveel gemaakt. En heb ik genoeg drek over me heen gekregen (glimlacht). Ook wat dat betreft geef ik de fakkel graag door.”