Flo Windey: ‘Ik zal mezelf nooit iets ontzeggen’

Het is een hectische vrijdagochtend, maar dat doet niets af aan het enthousiasme van Flo Windey. “We hebben afgelopen nacht nog tot drie uur in Versuz gefilmd voor een Faqda-aflevering over alcohol”, vertelt ze. De taboedoorbrekende reeks is inmiddels aan een zesde seizoen bezig. 

Je schopt graag heilige huisjes omver. Ben je opgegroeid in een gezin waar alles aan tafel besproken kon worden?

“Mijn ouders nemen alles met een korreltje zout. Ze hebben me altijd de boodschap gegeven dat ik met alles bij hen terechtkan, en dat voelt ook zo. Dat neemt niet weg dat er grenzen waren. Toen mijn ouders op mijn vijftiende een zakje wiet in mijn kast vonden, waren ze niet blij en volgde een uitbrander. Er was zeker ook weleens ruzie met slaande deuren, maar desondanks is het vertrouwen altijd groot gebleven en zijn de taboes verminderd. Als je ouder wordt, besef je dat je ouders ook jong zijn geweest. Dat ze ooit ook cool waren. Dat perspectief komt pas met de jaren.”

Zijn er onderwerpen die je een ongemakkelijk gevoel bezorgen?

“Nee, en als dat wel zo is, vind ik dat heel intrigerend. Waarom wil ik hier liever niet over praten? Ik probeer bewust de dialoog te openen. Het leven gaat over blijven groeien als persoon. Ik wil niet vastgeroest raken in dogma’s.” 

Drie jaar geleden maakte je Flowjob, een programma waarin je vrijuit praat over seks. Was je zelf een vroege vogel of eerder een laatbloeier?

“Ik was 16 jaar toen ik voor het eerst met iemand naar bed ging. Dat lijkt me ongeveer gemiddeld. Als ik vandaag hoor dat mensen bijvoorbeeld 25 jaar zijn en nog nooit een lief hebben gehad, denk ik: good for you. Misschien had ik dat ook beter gedaan. Wat meer tijd nemen om op jezelf te focussen, jezelf te ontwikkelen, je hobby’s en interesses te ontdekken… Maar op die leeftijd razen de tienerhormonen door je lijf en heeft drama een grote aantrekkingskracht. Een vroege vogel of laatbloeier zijn, het maakt eigenlijk niet uit. Je moet je eigen tempo volgen.”

Je hebt 83.000 volgers op sociale media. Wat doet dat met je zelfbeeld?

“Ik vergeet dat soms en dat is maar goed ook. Er te lang bij stilstaan werkt verlammend, waardoor je niet meer ‘echt’ bent. Ik wil geen energie verliezen met het wikken en wegen van wat ik al dan niet zou posten. Mijn mening over sociale media is deze: het is mijn huis, jij komt kijken. Als je het niet leuk vindt, moet je me niet volgen. Een paar jaar geleden werd ik ineens gebombardeerd tot voorvechter van body positivity omdat ik een foto van mijn lijf had gepost op social media en ik er niet perfect uitzag. Pardon? Alles wat je doet wordt uitvergroot. Natuurlijk ben ik voor body positivity. Alle lichamen zijn mooi, en perfectie bestaat niet, maar ik vind de term an sich overbodig vandaag.”

“Los daarvan heb ik ook goede en slechte dagen. Er zijn momenten waarop ik me niet zo goed in mijn vel voel, maar ik probeer me er niet blind op te staren. Een paar jaar geleden woog ik minder. Ik sportte meer en at gezonder, maar dat maakte me niet gelukkiger. Vandaag zie ik mijn lijf liever. Dat is wat telt. Ik zal mezelf nooit iets ontzeggen. Heb ik zin in pasta? Dan ga ik daar met veel enthousiasme voor. Er is niets zo erg als toekijken hoe iemand iets lekkers eet, terwijl je zelf op een blaadje sla kauwt. Het maakt me gelukkiger om te eten wat ik wil. Ik volg niet graag mensen die elke ochtend hun Strava-resultaten delen. Zeker niet als ik dan nog in bed lig te stinken.”

Op welke manier probeer je deze invloed te gebruiken?

“Media hebben een heel grote impact, maar niet iedereen voelt zich erdoor gezien. Daarnaast krijgen alle stemmen er een plaats. In de naam van ‘freedom of speech’ worden ook homofobe of racistische meningen verspreid. Dat vind ik niet oké. Ik voel een verantwoordelijkheid om mijn Instagramaccount als megafoon te gebruiken. Ik probeer stemmen aan bod te laten komen die niet vaak gehoord worden. Zwijgen is geen optie. Je kunt niet over alles een mening hebben, maar je mag toch ook niet over alles zwijgen?”