Birgit Van Mol: “Ik heb geleerd de saboteur in mijn hoofd te negeren”

Droomde u als kind al van een leven voor de camera?

“Nee, aan televisie dacht ik niet. Radio en hoorspelen vond ik geweldig, maar ik mocht van mijn ouders niet aan Studio Herman Teirlinck studeren. Ik ben dan gaan nadenken: wat kan ik nog doen? Het had van alles kunnen zijn, maar ik heb uiteindelijk voor logopedie gekozen. Werken met dove mensen, patiënten die door een ongeval opnieuw moeten leren communiceren, op een neus-keel-oordienst in een ziekenhuis staan, dat sprak me allemaal aan. Tijdens een stage kwam ik vervolgens in contact met een logopediste die lesgaf op Studio Herman Teirlinck – het leven zit vol toevalligheden. Niet veel later werkte ik voor een bedrijf waar ze mijn stem hoorden en ik tekenfilmpjes mocht inspreken. Tot er op een dag iemand van VRT langskwam met de vraag of we jong talent kenden. Zo is de bal aan het rollen gegaan. Het bloed kruipt toch waar het niet gaan kan.”

“Als ik nu terugkijk op mijn carrière, dan is communicatie de rode draad: Hoe breng je een boodschap over? Hoe gebruik je je stem en je lichaam als apparaat? Ik coach ook jongere collega’s om voor de camera of microfoon te staan. Ik kijk dan naar zijn of haar verbeterpunten, sterktes en zwaktes… Mensen op die manier begeleiden in een persoonlijk traject geeft me voldoening. Bovendien ben ik al 32 jaar actief in het medialandschap. Die ervaring komt, in combinatie met mijn kennis als logopediste, goed van pas tijdens het coachen.”

Welke levensles had u zelf aan het begin van uw carrière graag meegekregen?

“Als 20-jarige had ik veel minder zelfvertrouwen dan vandaag. Net omdat ik ondertussen al een zekere loopbaan achter de rug heb, wéét ik dat ik iets kan. Zo lang in dezelfde branche werken, dat gebeurt niet per toeval. Het grote voordeel aan ouder worden is dat je meer zelfvertrouwen kweekt zonder dat je daarom naast je schoenen gaat lopen. Mijn moeder zei altijd: voor iedere rimpel krijg je wijsheid in de plaats. Dat is waar. Al moeten het ook niet te veel rimpels worden.” lacht Birgit Van Mol.

“Je kunt niet alles weten op je achttiende. Dat parcours afleggen hoort erbij. Maar als er iets is wat ik ieder jong meisje wil aanraden, is het wel: wees niet te onzeker over je lichaam. Daar ben ik vroeger veel tijd aan verloren. Ik herken dat vandaag soms bij de jonge collega’s die ik coach. Ze kunnen blind zijn voor hun eigen schoonheid en talent. Die saboteur in je hoofd negeren, dat is een belangrijke levensles.”

Vorig jaar nam u afscheid van uw stoel in VTM Nieuws. U werkt nog steeds voor Telefacts, hebt een podcast, en bent bezig met een nieuw project. Vanwaar die omslag?

“Er is niets zo erg als op een bepaald moment beseffen dat je vastzit of bent vastgeroest. Daarnaast moet je ook meegaan met de tijd. Het is me trouwens telkens gevraagd of ik die dingen wilde doen. Zelf zou ik er niet opgekomen zijn. Ik heb de kansen die me werden aangeboden gegrepen. Ik zie mijn beroep als een grote speeltuin met veel mogelijkheden. Ik heb nu een hele tijd in de zandbak gespeeld, maar er zijn ook ringen waar ik eens aan wil slingeren en een schommel om in te wiegen. Het leven gaat over mogelijkheden krijgen en creëren. Die nieuwe formats uitproberen is heel spannend, maar het verhoogt ook de stressfactor. Het VTM Nieuws is een goed geoliede machinerie. Op de meeste collega’s kon ik blind vertrouwen. Nu moest ik plots opnieuw beginnen.” vertelt Birgit Van Mol.

U bent dus nog niet van plan om het wat rustiger aan te doen?

“Nee, ik werk vandaag minstens even hard. Bij het VTM Nieuws waren er soms erg drukke periodes, zoals tijdens de Amerikaanse verkiezingen. Dat is even rock-’n-roll, maar het is ook uitputtend. Vandaag heb ik meer autonomie over mijn werkuren. Thuiswerken speelt daar ook een rol in. Doordat ik me niet altijd verplaats, bespaar ik soms tot drie uur per dag. Dat is drie uur dat ik extra kan werken. Vroeger stoppen doe ik niet, ik zou me er maar ongemakkelijk bij voelen.” legt Birgit Van Mol uit.

Nochtans hebt u in uw privéleven wel wat te verwerken gekregen. Zo werd uw partner in 2015 ernstig ziek. Hoe slaagt u erin zo gedreven te blijven?

“We kregen eerst te horen dat hij maar 5 procent overlevingskans had. Dat was heftig. Je begint dan toch een soort van afscheid te nemen. Nu blijkt dat hij bij die 5 procent gelukkigen hoort, is alle tijd die we samen kunnen spenderen extra. En natuurlijk is de kwaliteit anders, mijn man is nog steeds erg ziek, maar we proberen er het beste van te maken. Dat is een nieuwe ingesteldheid die je meeneemt voor de rest van je dagen. Zo zijn er vreemd genoeg ook goede kanten aan de situatie. De liefde wordt bijvoorbeeld heel puur, alle franjes vallen namelijk weg. Daarnaast was mijn man altijd thuis om voor onze zoon te zorgen tijdens zijn examens. En in periodes dat hij stabiel was, kon ik voor mijn job naar het buitenland trekken. Of zoals Johan Cruijff het mooi verwoordde: ieder nadeel heeft zijn voordeel.”

Bent u zich daardoor bewuster geworden van uw eigen sterfelijkheid?

“Nee, je kunt daar niet te veel bij stilstaan want dan heeft het plots allemaal geen zin meer. Wel is het een kantelmoment geweest. Een bruuske handrem die plots is aangetrokken. Je prioriteiten verschuiven. We zijn nog hechter geworden als gezin, net omdat we zo op elkaar aangewezen zijn. Als we nu de mogelijkheid hebben om op restaurant te gaan, dan is dat niet gewoon iets gaan eten, dat is een feest. Dat soort vanzelfsprekendheden waardeer ik veel meer.” zegt Birgit Van Mol.