Van acteren, presenteren, ontwerpen en inspreken tot schrijven. U bent van alle markten thuis. Is het niet vermoeiend om dat allemaal te doen?
“Nee, ik merk dat de combinatie me energie geeft. Als kind droomde ik er al van om te acteren, presenteren, schrijven, of om iets met beauty te doen, maar het leek me onrealistisch. Het feit dat ik nu de kans voor al die dingen krijg, is ongelooflijk. Ik zie mezelf als een soort smoothie met allerlei smaken, maar met één belangrijk hoofdingrediënt: authenticiteit. In alles wat ik doe probeer ik mezelf te leggen. In de hoop dat anderen daardoor de sprankel en kracht in zichzelf zullen ontdekken. Wat ik met mijn werk en mijn ‘zijn’ wil overbrengen, is dat iedereen iets unieks heeft. Iets wat het waard is om naar buiten te brengen, ondanks imperfecties, onzekerheden en allerlei zelfondermijnende gedachten – waar ik trouwens ook last van heb.”
Dat klopt, in uw recentste boek Fuck(ing) Perfect biedt u de lezer als het ware een zitje in de achtbaan van uw gedachten, die soms van hoge toppen naar diepe dalen scheuren. Is het niet moeilijk om uzelf zo bloot te geven?
“Een boek schrijven is sowieso een intiem proces, want ik schrijf alleen in dialoog met mezelf. De fysieke handeling gaat relatief vanzelf, maar dit boek is wel een moeilijke bevalling geweest. Ik twijfelde ontzettend vaak aan mezelf. Net daarom besloot ik ook dat proces te beschrijven. Ik was mijn eigen bullshit beu. Telkens diezelfde negatieve spiraal waarin ik mezelf niet goed genoeg vond, zeker niet om een boek met levenswijsheden te schrijven. Die klaagplaat, daar wilde ik komaf mee maken.”
“De confrontatie na het schrijven, met feedback van de buitenwereld, is soms wel lastig. Je bent namelijk heel kwetsbaar wanneer je je zo open geeft. Tegelijkertijd is dat ook de boodschap van het boek: het is oké om niet oké te zijn. Zowat iedereen kampt met angsten. De realiteit achter dat perfecte plaatje tonen, dat is belangrijk: het is net datgene wat voor herkenning zorgt. Het gevoel niet alleen te zijn. Daarnaast is het een soort van catharsis, want dit boek schrijven is als therapie voor mezelf geweest. Op moeilijke momenten, waarin ik weer verval in die eeuwige zelftwijfel, zegt mijn man soms: pak je boek er nog eens bij. (lacht) Eigenlijk heb ik het boek geschreven dat ik zelf nodig heb.”
De realiteit achter dat perfecte plaatje tonen is belangrijk.
Vanwaar die nood om zo in uzelf te graven?
“Omdat ik op het einde van mijn leven geen spijt wil hebben. Ik wil echt mijn leven niet missen, en al het potentieel eruit halen dat erin zit. Ik moedig iedereen aan dat ook te doen en zo optimaal mogelijk te genieten. Veel mensen maken van geluk iets conditioneels. Ze zeggen: als ik de lotto win, als ik afval, als ik die job te pakken krijg… Maar de truc is om nu te genieten, en je niet vast te klampen aan voorwaarden.”
U schrijft op een bepaald moment: ‘Ik ben een work in progress’. Op welke vlakken wilt u nog groeien?
“De les die ik leerde was om niet altijd mezelf te willen verbeteren of te veranderen om mezelf graag te zien. Ik mag fouten maken. Ik hoef niet perfect te zijn. Het leven is een grote leerschool. Nu, het is niet omdat ik schrijf
over het overwinnen van angsten dat ik niet meer bang ben. Elke dag opnieuw moet ik de bewuste keuze maken om me niet te laten leiden door patronen die ik al vijftig jaar volg. Ik betrap me nog bijna dagelijks op zelfkritiek, en dan dreig ik weer in een negatieve spiraal naar beneden te glijden. Dag na dag bewust kiezen voor wat mijn hart doet zingen en niet weglopen wanneer het moeilijk wordt, dat is een work in progress.”
U wijdt een hoofdstuk aan straalangst, oftewel de overdreven schroom om complimenten te aanvaarden. Vanwaar komt die angst denkt u?
“Ik denk dat heel onze maatschappij er last van heeft. Iemand die zelfzeker is, wordt algauw als een dikke nek gezien. Ik ben afkomstig uit een klein dorp in de Kempen. ‘Doe maar gewoon, dat is al zot genoeg’, is daar de regel. Dan krijg je schrik om naar buiten te treden met jezelf. Oprecht durven stralen is een kunst. Ook in mij zit die straalangst diep ingebakken. Dat is uit onzekerheid. Ik probeer mijn kinderen anders op te voeden door ze te leren dat zelfzorg niets met egoïsme te maken heeft.”
Ook bodypositivity is een onderwerp dat u aanhaalt. Hoe leer u uzelf te omarmen? Hebt u tips?
“De gouden truc is: niet vergelijken. Laat je geen normen opleggen door anderen. Zoek de erkenning niet bij anderen, maar geef ze aan jezelf. En dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Vroeger kon een foute opmerking van een fout vriendje me al in ongezonde eetgewoontes doen vervallen. Maar door aan mezelf te werken, ga ik automatisch mijn lichaam en mezelf liever zien. Eigenlijk moet je jezelf behandelen zoals je je beste vriendin zou behandelen. Heeft zij een moeilijke dag, dan ga je haar niet verder bekritiseren maar net mildheid en troost geven. Natuurlijk heb ik ook dagen waarop ik opsta en denk: fuck you met je zelfhulpboeken. Ik laat mezelf dan even gaan in klagen en zagen, laat de gevoelens toe en druk ze vooral niet weg, om dan – steeds sneller – de knop om te draaien. Ik wil nu vooral dankbaar zijn voor mijn gezonde lijf. Ik wil het koesteren en vieren.”
fact
Hoe ziet uw ideale zondag eruit?
Op mijn perfecte zondag ben ik op tijd uit de veren, zodat ik er volop van kan genieten. Het is ook zonnig weer op mijn favoriete zondag. Ik drink dan een lekkere koffie en ga aan het schrijven. Dat doe ik bijna iedere dag. Vervolgens mediteer ik, en doe ik wat yoga. Daarna trek ik met mijn wandel- of loopschoenen aan de natuur in. Verder mag de dag doorspekt zijn met lekker eten, een glaasje wijn, gezellige gesprekken met de kinderen, en een boekje om te lezen, om dan later op de dag eventueel de stad in te trekken.
