zorgpersoneel
MVO

Zorg dragen voor het zorgpersoneel

12.01.2022
door Fokus Online

Het applaus mag dan wel uitgedoofd zijn, toch blijft de zorgsector het hoofd bieden aan de crisis. Geen enkele branche, zoals het zorgpersoneel, heeft zo snel moeten schakelen en zich zo vaak moeten aanpassen aan de veranderende omstandigheden. Dat was ook op vlak van hr een hele uitdaging.

Jan Van Raes, hr-directeur van het Universitair Ziekenhuis Brussel, getuigt over een turbulent jaar waarbij de veerkracht van het personeel als nooit tevoren op de proef werd gesteld. Het ziekenhuis van de Vrije Universiteit Brussel telt bijna 4000 medewerkers. Een hele uitdaging dus om de performantie en het welbevinden van het personeel te kunnen blijven garanderen onder deze uitzonderlijke omstandigheden. 

Een bijzonder intensief jaar dus, “maar gelukkig hebben we voorbereidingen kunnen treffen voordat het virus bij ons toesloeg”, aldus Van Raes. “Door het internationale karakter van de pandemie was de urgentie en draagkracht groot. Dankzij de beelden uit Italië kon het zorgpersoneel tijdig anticiperen.” De aanpassingen en het tempo waren niet te onderschatten. Maar in de zorg was er wel een concreet doel. “Terwijl veel sectoren werden stilgelegd, konden zorgmedewerkers een cruciale functie vervullen. Vaak is niets mogen of kunnen doen nog erger”, zegt Van Raes. 

De kracht van de dienstverlening ligt nergens zo hard in handen van het personeel als in een ziekenhuis. UZ Brussel moest zijn beleid regelmatig bijstellen om in te spelen op de veranderende omstandigheden. “Overleg en open communicatie naar het zorgpersoneel toe hebben ervoor gezorgd dat we wendbaar konden blijven inspelen op de veranderingen. We zijn steeds transparant geweest over bijvoorbeeld schaarste op het vlak van beschermingsmateriaal. Of het aantal beschikbare bedden, de opbouw of afbraak van afdelingen en vaccindistributie naar woonzorgcentra. De CEO heeft het personeel bijna dagelijks toegesproken via streaming, wat de draagkracht en betrokkenheid zeker heeft bevorderd.”

Vaak is niets mogen of kunnen doen nog erger.

Ook veerkracht vormde een belangrijke factor voor het welbevinden van medewerkers in deze veeleisende omstandigheden. “We waren reeds voor de crisis overtuigd van de meerwaarde van een geïntegreerd welzijnsbeleid. Door corona is het belang ervan wel extra duidelijk geworden. Daardoor hebben we er de laatste paar maanden actief op ingezet. Daarnaast hebben we ook extra geïnvesteerd in psychologische ondersteuning. Medewerkers hebben vaak snel moeten switchen tussen afdelingen. Sommigen van het zorgpersoneel werden daardoor plots geconfronteerd met overlijdens, terwijl dat in hun normale functie niet het geval was. Om met deze confronterende situaties om te gaan is ondersteuning geen luxe, maar een noodzaak.”

De omstandigheden hebben ook een aantal tekorten aan specifieke profielen blootgelegd. “In het bijzonder technisch geschoolde verpleegkundigen”, zegt Van Raes. “We hebben hier enerzijds op ingespeeld door heel gericht te rekruteren en anderzijds door opleidingspakketten op maat van de knelpunten en de medewerkers te organiseren. We hebben daarbij voornamelijk ingezet op digitale leermogelijkheden die tot stand kwamen door een nauwe samenwerking tussen de betrokken departementen en ondersteunende diensten.”

Ook vermoeidheid kan een grote impact hebben op de kwaliteit van de zorg. “Om de performantie van de medewerkers te kunnen waarborgen, hebben we door een uitgekiende personeelsplanning getracht om rusttijden te maximaliseren en thuiswerk te optimaliseren. In de eerste golf was er veel appreciatie van buitenaf en kregen we vaak chocolade en andere attenties toegestuurd. Dat hebben we vanaf de tweede golf intern proberen op te vangen. Het zorgpersoneel is het kloppende hart van de zorg, daarom willen we ook na de crisis verrassingsmomenten of themadagen blijven organiseren om onze appreciatie te tonen”, besluit Van Raes. 

Vorig artikel
Volgend artikel