‘It takes a village (and framily) to raise a child…’
Dit oude gezegde is mijn mantra wanneer ik mijn framily – vrienden die zo close zijn geworden dat ze familie zijn – om hulp vraag bij de opvoeding van mijn kinderen. De mantra helpt me om mijn schuldgevoel binnen de perken te houden. Schuldgevoel, daar hebben de meeste ouders sowieso last van, en zéker de single exemplaren die hun kind de helft van de tijd zien.
Werk en familie
100 procent quality time
De combinatie tussen een boeiende carrière en de perfecte moeder willen zijn, is een belachelijk ambitieus plan
Te veel te goed willen doen
Die combinatie tussen een boeiende carrière en de perfecte moeder willen zijn, is een belachelijk ambitieus plan. En bovendien zeer ongezond. Een maand geleden ben ik dan ook gecrasht. Een verkoudheid ging over in een zware bronchitis, met ontstoken sinussen en een maagontsteking als gevolg van de zware antibiotica. Ik kon niets meer en voelde me ellendig. En bovendien schuldig ook. Want ik wist dat ik dit mezelf had aangedaan. Ik had te veel te goed willen doen, zowel op professioneel als op privévlak.
Fantastische ‘framily’
Enter mijn fantastische framily van vrienden die aan mijn vermoeide stem horen dat ze moeten inspringen, zonder dat ik het moet vragen. Die tijdens een gewone weekavond langskomen en samen met de kinderen en ik gezellig eten, zodat ik kan afruimen en zij samen het huiswerk kunnen maken. Mijn framily die mee naar de Efteling gaat, als gezelschap. Om samen met de jongens in de Python te gaan terwijl ik op de rugzakken pas. Mijn framily, die de ski- of snorkelvakantie vastlegt en mij en de kinderen uitnodigt, zodat ik gewoon mag inhaken en niks zelf moet organiseren. Mijn framily, waar ik kerstavond mee mag gaan vieren, als de kinderen bij papa zijn.
Dankbaar voor de ‘village’
Ik ben deze mensen zo ontzettend dankbaar. Zij zijn de village waarin mijn kinderen liefdevol opgroeien. En waar ik de me-time krijg die ik nodig heb: gewoon samen zijn met mijn kinderen, en er niet alleen voor staan.